چند نکته در باب پیشنهاد بازگشایی سفارت آمریکا

مهدی غضنفری مدیرعامل صندوق توسعه ملی با طرح پیشنهاد عجیبش مبنی بر اینکه سفارت آمریکا را بازگشایی و روابط کنسولی را احیا کنیم؛ چنان سروصدا به پا کرده که احتمالا خودش هم موقع نوشتن آن توییت فکر نمی‌کرد! او تسخیر سفارت آمریکا را که امام خمینی انقلاب دوم خوانده بود، توطئه حزب توده دانسته و می‌گوید که خوب است اگر بالا روندگان از دیوار سفارت را بیاورند تا خیابان‌های اطراف را جارو کنند!

بحث از سرگیری روابط در سطح کنسولی و یا بالاتر با آمریکا موضوعی مهم، مفصل و تخصصی است که قصد ورود به آن را نداریم، اما موضوعی که آقای غضنفری مطرح کرده است از جهات مختلف قابل تامل و نقد است.

اول و مهم‌تر از همه ساده‌انگاری است که در حوزه سیاست خارجی و روابط بین‌الملل لحاظ می‌کنند. آقای غضنفری تسخیرکنندگان سفارت را متهم می‌کند به سنگ انداختن در چاه، اما خود نیز نگاهی عاقلانه و رویکردی پخته‌تر از آن‌ها ندارد.

نتایجی که بالارفتن از دیوار سفارت آمریکا و قطع ارتباط طی سالیان بعد از انقلاب با این کشور، داشت مگر به این سادگی قابل جبران است؟ فرض کنیم که آمریکایی‌ها منتظر اشاره ما بوده و از بازگشایی سفارت استقبال کنند و بدو بدو به ایران برگردند؛ این سطح از خصومت و بی‌اعتمادی که طی این سال‌ها ایجاد شده، چطور قرار است جبران شود؟

نکته دیگر اینکه، آیا اتخاذ چنین تصمیم و اقدام به بازگشایی سفارت آمریکا تصمیمی در سطح دولت و رئیس جمهور است که آقای پزشکیان را مخاطب قرار داده‌اند؟ آقای غضنفری که با حکم رئیسی رئیس صندوق توسعه ملی شد و در دوران احمدی‌نژاد وزیر بود؛ چرا از دو رئیس جمهور پیشین چنین انتظاری نداشت؟

گیریم که به توصیه غضنفری عمل شد و بالاروندگان از سفارت آمریکا را آورند جلو سفارت تا بیانیه عذرخواهی بخوانند و جارو کنند؛ با بالاروندگان از سفارت عربستان چه کنند؟ این نسخه را برای آن‌ها هم می‌پیچند یا خیر؟ آیا آنطور که برخی می‌گویند کشتی‌بان را واقعا سیاستی دیگر آمده و قرار است از این پس شاهد اقدامات اینچنینی نباشیم؟