کد خبر: 543210
تاریخ انتشار :

نامه نیوز بررسی کرد؛

بازی دو هیچ به نفع ذوالنوری؛ امید دوباره به لاریجانی باخت

بازی دو هیچ به نفع ذوالنوری؛ امید دوباره به لاریجانی باخت
پایگاه خبری تحلیلی نامه نیوز (namehnews.com) :

پایگاه خبری تحلیلی نامه نیوز (namehnews.com) :

امید کرمانی‌ها : خبر سیاسی مهم عصر امروز انتخاب مجتبی ذولنوری به ریاست کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس بود. بازی پیچیده انتخاب رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس در سال چهارم را بالاخره مجتبی ذوالنوری برد. او سال گذشته نیز شانس 50-50 برای تصدی کرسی ریاست داشت اما قرعه فال به نام او نیفتاد.

لرزه در پایه های صندلی بروجردی

علاءالدین بروجردی از ابتدای سال دوم مجلس هفتم تا ابتدای سال سوم بر کرسی ریاست کمیسیون امنیت ملی نشست. 13 سال ریاست بر مهمترین کمیسیون پارلمان چنان اعتبار بزرگی برای او فراهم کرد که سایر اعضای کمیسیون ترجیح می دادند سر سایر کرسی ها به رقابت بپردازند و چشم داشتی به صندلی بروجردی نداشته باشند.

سال گذشته اما فراکسیون امید در ادامه حضور موفقیت آمیز در انتخابات هیأت رئیسه، با لابی گری قوی و البته چاشنی شانس به ریاست علاءالدین بروجردی پایان داد. نمایندگان اصلاح طلب و مستقل رأی خود را یک کاسه کردند تا تغییر در ترکیب هیأت رئیسه کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شامل کرسی ریاست هم بشود، بر همین اساس مصطفی کواکبیان به نفع حشمت الله فلاحت پیشه کنار رفت. ائتلاف امیدی ها و مستقل ها جواب داد.

تبعات سنگین کری‌خوانی فراکسیون امید برای علی لاریجانی

امسال حالا نوبت فلاحت پیشه بود که برای کواکبیان جبران کند اما مسیر ریاست کواکبیان آن طور که انتظار می رفت، راحت نبود. فراکسیون امید سرمست از دستاوردهای سال گذشته، اعتماد به نفس بالایی پیدا کرده بود، امسال در کنار کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس برای کسب ریاست مجلس تلاش کرد و همه تخم مرغ هایش را نیز در سبد عارف گذاشت، غافل از آنکه رقیب نیز آمادگی دارد و فنون بدل را خوب تمرین کرده است.

علی لاریجانی با فراکسیون اصولگرایان (ولایی) برای حفظ کرسی ریاست معامله کرد. در معامله هزینه های سنگینی برای امید داشت.

نخست آنکه آنها یکی از کرسی های نایب رئیسی مجلس را از دست دادند و مصری جای علی مطهری نشست.

دوم محمدرضا عارف از ریاست کمیسیون آموزش کنار رفت و زاهدی همچون دو سال نخست مجلس دهم به عنوان رئیس کمیسیون انتخاب شد.

سومین هزینه که شاید از دست دادن ریاست کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس بود.

چرا کرسی ریاست برای فراکسیون امید اهمیت داشت؟

انتخابات مجلس شورای اسلامی در پیش است و جناح های سیاسی فعالیت خود را آغاز کردند. از طرفی دولت روحانی مذاکرات فشرده ای را با اروپا و همپیمانان آسیایی دنبال می کند. حفظ برجام به مویی بند است، آمریکا از فشار حداکثری بر تهران کوتاه نمی آید و حتی موضوع جنگ با ایران در دستورکار دولت ترامپ قرار گرفته است. در چنین اوضاع و احوالی ریاست بر کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس بسیار اهمیت دارد.

در چنین سالی کسی که رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شود، تریبون های متعددی خواهد داشت که اعلام مواضع کند و حتی در مقاطعی صدای مجلس درباره یک موضوع تلقی شود. حال این موضوع می خواهد پاسخ به ادعاهای آمریکا و طرف شدن با اروپایی ها باشد یا مسائل هسته ای و نظامی.

آنالیز آرا در کمیسیون امنیت ملی

البته فقط فراکسیون امید نبود که بر اهمیت و ارزش کسب کرسی ریاست کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس آگاهی داشت. پایداری ها نیز به همان میزان اهمیت این کرسی را می دانند. مجتبی ذوالنوری از همان لحاظ قطعی شدن ریاست علی لاریجانی بر مجلس در سال چهارم، لابی گری خود را آغاز کرد و به موازات آن با رسانه ها به گفتگو پرداخت. در واقع او مهلت نداد که علی لاریجانی سرگرم مسائل دیگری شود و عهد و پیمانش با فراکسیون ولایی را از یاد ببرد.

مجتبی ذوالنوری به قدری به ریاست خود ایمان داشت که تلویحا به فلاحت پیشه و کواکبیان از طریق رسانه ها پیام می داد که به خود زحمت نامزدی در انتخابات هیأت رئیسه کمیسیون امنیت ملی را ندهند. او در اظهارنظری گفت «سال گذشته آقای فلاحت‌پیشه 9 رای داشت و من نیز 9 رای داشتم و آقای بروجردی 4 رای را به دست آورد. یک نفر هم رای سفید داد؛ چون رای من و آقای فلاحت‌پیشه با یکدیگر برابر بود قرعه کشی صورت گرفت و تکلیف ریاست را در اجلاسیه سوم قرعه کشی مشخص کرد بنابراین آقای بروجردی اگر کنار برود مستقلین غالبا رایشان به بنده اضافه می شود طبیعتا اگر من نیایم رای اعضای فراکسیون ولایی به بروجردی اضافه می شود.»

معنای این جمله مجتبی ذوالنوری این بود که یا او رئیس می شود یا بروجردی. علاءالدین بروجردی که اقبال ندارد، پس خودش تنها شانس ریاست است. فقط کافی بود که علاءالدین بروجردی را راضی به ائتلاف با خود کند تا پیروزی اش قطعی شود و همچون سال گذشته کار به قرعه کشی نرسد.

آبستراکسیون فراکسیون امید هم مانع ریاست ذوالنوری نشد

حساب کتاب مجتبی ذوالنوری درست بود. به همین مصطفی کواکبیان رضایت داد تا دوباره به نفع حشمت الله فلاحت پیشه کنار برود. چون او از مثل فلاحت پیشه نمی توانست آرای مردد را در کمیسیون جلب کند. در کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس یک دوقطبی جدی شکل گرفت، یک قطب بر منطق دیپلماسی تأکید می کرد و قطب دیگر بر مقاومت و پایداری.

تصمیم کنارگیری کواکبیان به نفع فلاحت پیشه ورق را برگرداند. اصولگرایان نیز اما نمی خواستند به همین سادگی بازی را تمام شده بدانند بنابراین به تکاپو افتادند تا در دو ساعت باقی مانده، پلتیک رقیب را خنثی کنند. هفته گذشته قبل از جلسه کمیسیون امنیت ملی برای برگزاری انتخابات هیئت رئیسه، جلسه‌ای با حضور تعدادی از نمایندگان کمیسیون امنیت ملی عمدتاً از طیف فراکسیون ولایی برگزار و بین ذوالنوری و بروجردی رأی گیری کردند تا کاملا مسالمت آمیز و محترمانه علاءالدین بروجردی از نامزدی برای ریاست کمیسیون منصرف شود.

اما با وجودی که تکلیف دو نامزد اصلی برای ریاست کمیسیون امنیت ملی مشخص شد، انتخابات هیأت رئیسه این کمیسیون معلق ماند. دو روایت از این اتفاق وجود دارد. برخی می گویند «جلسه کمیسیون به خاطر اعتراض امیدی‌ها برگزار نشد چون ولایی‌های کمیسیون امنیت با مستقلین جلسه‌ای داشتند اما این جلسه به درازا کشیده شد و امیدی‌ها در اعتراض به این موضوع جلسه کمیسیون امنیت را ترک کردند و انتخابات کمیسیون امنیت به جلسه بعد موکول شد».

در مقابل اصلاح طلبان می گفتند اصولگرایان می دانستند اگر آن روز رأی گیری شود رئیس، فلاحت پیشه خواهد بود به همین دلیل آبستراکسیون کردند تا این اتفاق نیفتد و فرصت بیشتری برای لابی گری داشته باشند. علیرضا رحیمی در صفحه شخصی خود در توئیتر نوشت: «مدلی جدید از آبستراکسیون را طیف مقابل فلاحت‌پیشه امروز در کمیسیون امنیت ملی به نمایش گذاشتند؛ بی آن که متهم به آبستراکسیون شوند!! برای برگزاری انتخابات هیأت‌رئیسه کمیسیون، تأخیر ۲۵ دقیقه‌ای در ورود به جلسه، علیرغم حضور سایر اعضا، منجر به نرسیدن نصاب رسمیت جلسه شد.»

در واقع هر گروه، رقیب را مسئول آبستراکسیون می دانست و طوری نشان می دهد که چون دست بالا را داشته، رقیب آبستراکسیون کرده تا مانع این پیروزی شود.

حالا ذوالنوری رئیس شد

با وجودی که فراکسیون امید همه تلاش خود را به کار گرفت تا رقیب رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی نشود، همه طراحی هایش با شکست مواجه شد. امروز دوباره محمدرضا عارف محل سئوال سیاسیون اصلاح طلب است که چرا بدون فکر به همه جوانب، تنها به خواسته رویایی خود اندیشید و هزینه های سنگینی را به اصلاح طلبان تحمیل کرد.

دیدگاه تان را بنویسید

 

اخبار مرتبط سایر رسانه ها

    پیشنهاد ما

    دیگر رسانه ها