آنها با هماهنگی کامل با سگ دست‌آموز خود داعش، جاده‌ی بین‌المللی بغداد - دمشق، مرز الولید، و فرودگاه التنف را اشغال کردند و با به خدمت گرفتن رسمی یکی از شاخه‌های داعش تا شعاع ۷۵ کیلومتری را منطقه‌ی تحت نفوذ خود اعلام کردند.

این مرز نامشروع، که به بهانه‌ی عملیات علیه داعش ایجاد شده بود، با همکاری نیروهای مقاومت به ۵۵ کیلومتر کاهش پیدا کرد و چون در آن زمان اولویت سردار شهید حاج قاسم سلیمانی و مردم کشورهای عراق و سوریه خلاص شدن از شر دولت اسلامی عراق و شام بود، در حیرت همه‌ی ناظران بین‌المللی عملیات صحرا یا بادیه برای نابودی داعش آغاز شد.

این عملیات از جنبه‌های مختلف در تاریخ جنگ‌های جهان بی‌سابقه است. آمریکایی ها باور نمی‌کردند که قدرت لجستیک نظامی جبهه‌ی مقاومت در دو سوی مرزهای سوریه و عراق به گونه‌ای باشد که با وجود تمامی کمک‌های تدارکاتی و مخصوصا اطلاعاتی به نیروهای داعش، که در آن زمان به تنهایی مناطقی بزرگتر از مساحت عراق یا سوریه در اختیار داشت، با یاری خداوند قادر و با رشادت فرماندهان بزرگی چون اصغر پاشاپور و نیروهای داوطلب و مجاهد از ملیتهای مختلف، این عملیات شدنی باشد.

نیروهای جبهه‌مقاومت با هدایت حاج قاسم سلیمانی پس از مدت کوتاهی با طی کردن بیش از ۲۰۰ کیلومتر در رمل‌های شرقی سوریه و دور زدن مدار ۵۵ کیلومتری، خود را به مرز رسانده و با موفقیت یگان‌های حشدالشعبی در انهدام نیروهای داعش در مرز عراق الحاق انجام دادند و در آن‌جا نماز شکر به جای آوردند. ابعاد این عملیات با آزادسازی بیش از پنج هزار کیلوتر مربع در فاز اول، آنچنان گسترده و حیرت‌انگیز بود که بسیاری از ارتش‌های بزرگ جهان برای کارآموزی در این صحنه، آماده‌ی اعزام نیرو و کارآموزی بودند.

آمریکایی‌ها در آن زمان، از هیچ خباثتی برای متوقف کردن مجاهدین دریغ نکردند. از حملات هوایی تا گرا دادن نقاط آسیب‌پذیر یگان‌های جبهه‌ی مقاومت به نیروهای داعش. شهادت جانگداز شهید محسن حججی نیز ثمره‌ی همین پشتیبانی‌های اطلاعاتی از نیروهای دشمن بود. اما هیچ‌کدام از این اقدامات، خللی در اراده‌ی مستحکم سلحشوران جبهه‌ی مقاومت برای پایان دادن به شجره‌ی خبیثه‌ی داعش ایجاد نکرد و نهایتا در ۲۸ آبان ۱۳۹۶ با آزادسازی شهر بوکمال، پایان کار داعش توسط سردار شهید اعلام شد.

با گذشت بیش از سه سال از نابودی داعش، حضور امریکایی‌ها در منطقه‌ی تنف، اگرچه برای آن‌ها هیچ سود تاکتیکی یا عملیاتی ندارد، اما برای تحت فشار قرار دادن مردم منطقه با اشغال این پایگاه در نقطه‌ی تلاقی مرزهای سه کشور سوریه، عراق و اردن همچنان ادامه دارد.

امریکایی‌ها که هیچ‌گاه برای حضور غیرقانونی خود در سوریه به شورای امنیت ملل متحد احضار نشدند و هرگز برای این همه کشتار پاسخ‌گو نخواهند بود، از فضای موجود برای کمک به حملات گاه و بی‌گاه اسرائیل علیه نیروهای مقاومت استفاده می‌کردند تا هزینه‌های سرسام‌آور نگهداری این پایگاه را به نوعی توجیه کنند. اما این مساله دیگر برای جبهه‌ی مقاومت قابل پذیرش نبوده و امکان ادامه این ظلم علنی وجود ندارد.

اگر جاده‌ بغداد - دمشق باز شود، تحول بزرگی در اقتصاد کشورهای منطقه رخ خواهد داد. پیش از شروع جنگ داخلی در سوریه، میزان درآمد جمهوری عربی سوریه از ترانزیت کالا از مبدا و به مقصد مدیترانه آنچنان بالا بود که این کشور تنها دولت بدون قرض در جهان بود. «سوریا بلد بلا دیون» آن روزها، امروز نیازمند باز شدن این معبر حیاتی است و حضور نامشروع امریکا در این منطقه هیچ توجیهی ندارد.

بهتر است امریکایی‌ها وقت و جان نیروهای خود را در تنف تلف نکنند و هرچه‌زودتر با عبرت گرفتن از عاقبت ظلمهای قبلی، داوطلبانه این پایگاه حالا نابود شده را ترک کنند. منطقه‌ی غرب آسیا به زودی عزت و شوکت بی‌بدیلی دست خواهد یافت و بهتر است به جای رذالت و پشتیبانی از تروریست‌ها، روی همکاری‌های آینده با دولت‌های مردمی منطقه سرمایه‌گذاری کنند. هر چند که تنها چیزی که برای آن‌ها مهم نیست، منافع ملت‌ها حتی منافع مردم امریکا است و هیچ‌گاه با زبان خوش از قتل، خونریزی و جنایت در کشورهای اسلامی دست نخواهند کشید.