«نامه‌نیوز» گزارش می‌دهد:
نسبت بی‌عملی مسئولان با گسترش گسست اجتماعی
اگر مسئولان نتوانند با اقدامات خود امید به آینده را در میان مردم ایجاد کنند عملا عاملان تحکیم سیاست‌هایی می‌شوند که به شکاف اجتماعی، قطبی‌شدن هنجار‌ها میان گروه‌های اجتماعی و گسترش تعارضات، خشونت‌ها، نزاع‌ها و دیگر آسیب‌های اجتماعی دامن می‌زند.
آرزو فرشید: اغراق نیست اگر بگوییم مهم‌ترین عامل توسعه اجتماعی و اقتصادی، انسجام اجتماعی است. اگر یک جامعه احساس یکی‌بودن و سرنوشت مشترک داشته باشند، می‌توانند به برنامه‌های مورد نظر خود برسند و کشور در شرایط توسعه قرار بگیرد اما در مقابل افتراق و گسست اجتماعی باعث می‌شود آینده‌ای مبهم در انتظار مردم قرار داشته باشد. انسجام در سه سطح قابل طرح است؛ روابط بین افراد، روابط میان شبکه‌های اجتماعی و در سطح ملی. تحقق انسجام در هر سه سطح مذکور باعث کاهش تنش بین آحاد جامعه می‌شود.
در مقابل هرچقدر نابرابری اجتماعی و احساس تبعیض در یک نظام اجتماعی افزایش یابد، به همان میزان به نارضایتی هم افزوده می‌شود و نظم درونی جامعه تحت تأثیر قرار می‌گیرد. در این بین بخش مهم از به وجود آمدن احساس تبعیض و ناامیدی از شرایط و در نهایت گستت اجتماعی محصول عملکرد سیاستمداران است. وقتی مسئولان بتوانند شرایطی را مهیا کنند تا تک تک مردم احساس خوبی نسبت به آینده خود و کشورشان داشته باشند، می‌کوشند اولا پیوند میان خود را تحکیم کنند و ثانیا در تحقق طرح‌ها و برنامه‌های کشور مشارکت داشته باشند اما اگر وضعیت حکمرانی مطلوب مردم نباشد، طبیعی است گسست اجتماعی جای انسجام اجتماعی و اعتراضات جای مشارکت را می‌گیرد.
در واقع اگر مسئولان نتوانند با اقدامات خود امید به آینده را در میان مردم ایجاد کنند عملا عاملان تحکیم سیاست‌هایی می‌شوند که به شکاف اجتماعی، قطبی‌شدن هنجار‌ها میان گروه‌های اجتماعی و گسترش تعارضات، خشونت‌ها، نزاع‌ها و دیگر آسیب‌های اجتماعی دامن می‌زند.
افزون بر این ازدیاد مشکلات موجود هم باعث می‌شود مردم در ساحت‌های مختلف احساس کنند که نه‌تنها مسئولان بلکه خودشان هم نمی‌توانند کاری برای کشور انجام دهند. وجود نقدینگی بالا در دست مردم و عدم سرمایه‌گذاری آن در بخش‌های سرمایه‌ای و تولیدی نشان از همین موضوع دارد که مردم نسبت به شرایط کشور اعتماد ندارند. در صورتی که اگر اعتماد عمومی وجود می‌داشت مردم سعی می‌کردند به انحاء مختلف در پیش برد امور مشارکت داشته باشند.
گسست اجتماعی یک پیامد مهم دیگر هم دارد و آن مهاجرت است. مردمی که احساس انسجام میان خود و میان خود با مسئولان نداشته باشند و البته امیدی به بهبود شرایط هم در نگاهشان نباشد، تصور می‌کنند با مهاجرت در حوزه فردی می‌توانند زندگی بهتری داشته باشند. هرچه گسست اجتماعی بیشتر شود، طبیعی است که میزان مهاجرت هم بیشتر خواهد شد.