مهرداد نعیمی - نامه نیوز: اگر از آن دسته آدمها هستید که معتقدید روند انتخابات در ایران خیلی پیچیده است، این مطلب رو بخونید. من کلی گشتم و سه کشور پیدا کردم که انتخاباتشون از ایران هم پیچیدهتره!
یک) هلند: اولین چیزی که انتخابات این کشور رو پیچیده کرده اینه که خیلی حزب دارن. یعنی تصور کنید صدها حزب در انتخابات شرکت میکنن، هر کدوم این حزبها در بقیه کشورهای اروپایی هم وجود دارن. یا خواهرخوانده دارن که توی اتحادیه اروپا زیر یه پرچم میشینن… بعد مثلا با توجه به نظر مردم و همه متغیرهای بینالمللی دوازده حزب رای بیشتری میآرن، که باید ۱۵۰ تا کرسی مجلس (اتاق دوم) رو پر کنن. حالا ۷۵ کرسی هم سنا (اتاق اول) در مجلس داره که اینارو شوراهای شهر انتخاب میکنن که معمولا باکلاستر و مهمتر هستن. یعنی بعد از انتخابات شهری، حزب برنده شهردار و شورا رو انتخاب میکنه که البته حداقل ده حزب برنده هست. یعنی یه تعداد از حزبها فقط منطقهای میشن و فقط حزبهای محبوبتر امکان ورود به سنا رو دارن… مجموع این ۲۲۵ نفر باید کابینه دولت رو جوری انتخاب کنن که تمامی احزاب برنده در کابینه حضور داشته باشن. این مرحله گاهی چند ماه طول میکشه. کلی بحث و بازی سیاسی تا بالاخره یه دولت شکل بگیره که عموما خیلی زود سر اولین تصمیمگیری باز دعوا میشه و گاهی دولت کلا از هم میپاچه… (که در این حالت از اول انتخابات برگزار میشه) نکته جالب اینه
که طبق قوانین آزاد هلند، این حزبها پیوسته دارن بیشتر هم میشن. حزبهای جدید رشد میکنن… حزبهای بزرگ تبدیل به چند حزب میشن، و تازه حزب دموکرات هلند دوست داره تکتک اعضای مجلس و شهردار رو خود مردم مستقیم انتخاب کنن. مثل سوئیس که عملا هر آدمی در منزلش دستگاه رای داره و هر قانونی مستقیم به رفراندوم گذاشته میشه! ولی خب حزب دموکرات فقط یکی از اون دهها حزب هلنده. دو) افغانستان: جذابیت انتخابات افغانستان به اینه که همهچیش پیوسته به تعویق میافته. یعنی مثلا انتخابات قراره سال ۲۰۰۸ برگزار بشه ولی به دلیل مسائل امنیتی و و مسائل خاص، میافته سال ۲۰۰۹، بعد به دلیل پیشنهاد سازمان ملل برای امنیت بیشتر میافته به سال ۲۰۱۰. بخش تبلیغات احزاب هم دشواریهایی داره که معمولا شش ماهی طول میکشه و آخرشم به دلیل برخی مسائل حساس فقط ۳۵ درصد مردم در انتخابات شرکت میکنن. که شمارش آرای این ۳۵درصد تا سال ۲۰۱۱ طول میکشه و اعتراضها و تائید نهایی انتخابات به سال ۲۰۱۲ میکشه! بعد چون نصف ستادهای انتخابات به دست طالبان ربوده شده، دوباره در اون نواحی انتخابات برگزار میشه که نتیجهٔ این ستادها کار رو میرسونه به سال ۲۰۱۳. بعد معلوم
میشه سی چهل تا از نمایندهها در واقع شبه نظامی هستند که باید رد صلاحیت بشن و این وسط معمولا پنجاه واقعه خشونتی قبل از انتخاابات و سی واقعه خشونتآمیز هم پس از انتخابات اتفاق میافته که نتیجه نهایی میسه به سال ۲۰۱۴… حالا از سه حزبی که بیشترین رای رو آوردن، باید مشرانو جرگه و ولسی جرگه انتخاب بشن. که از اینجا به بعد روندی شبیه کشور هلند منتها یه کم سادهتر اتفاق میافته که انتخاب نهایی کابینه رو میرسونه به سال ۲۰۱۵! سه) چین: اگه بیخیال کره شمالی بشیم که کلا تک حزبی هست و این حزب معمولا با خودش رقابت میکنه و خودش پیروز میشه و خودش جشن میگیره و بعد رئیسجمهور کرهشمالی به آرای صد درصدی افتخار میکنه. و همچنین اگه بیخیال سیستم پوتین- مدودوف روسیه بشیم، باید درباره انتخابات چین بنویسیم که رکورددار بازنگری در قانون انتخاباته. یعنی لامصب اینقدر قوانین انتخاباتی این کشور افتضاح بوده که الان بعد از دهها بازنگری، همچنان احمقانهس! من فقط یک مورد رو شرح میدم و شما خودتون بخوانید حدیث مفصل را! در چین آدمها بر اساس شغل و محل سکونتشان وزندهی شدن. مثلا رای هر چهار روستانشین برابر با یک آدم شهرنشین هست! که این
نسبت قدیمها خیلی بدتر بوده که در بازنگری چهارم میرسه به نسبت هشت به یک! در بازنگری ششم میشه پنج به یک (رای پنج روستایی برابر با رای یک شهرنشین) و در بازنگریهای اخیر شده چهار به یک! این سیستم ضریبی فقط مخصوص شهر و روستا نیست و دهها متغیر دیگه هم وجود دارن. مثلا میزان اهمیت رای یک کشاورز با یک مهندس یا با یک کارگر متفاوته و ما به دلیل کوتاهی ستون فرصت نمیکنیم بهشون بپردازیم. خلاصه که یه همچین جهانی داریم و بیخود نیست فضانوردها دارن خودشون رو میکشن که زودتر بتونیم به بقیه سیارهها فرار کنیم!
دیدگاه تان را بنویسید