توهین و افراط، از لیلا رجبی تا حسن روحانی

خدیجه غبیشاوی ، مجری شبکه ورزش از رفتار یک ورزشکار المپیکی کشورمان پس از بازماندن از رقابت ها خوشش نمی آید و برای نشان دادن احساسش از بدترین واژه ممکن استفاده می کند، همین موضوع واکنش های متفاوتی را در جامعه به دنبال داشت؛ موضوعی که شباهت بسیاری به وضعیت کنونی عالم سیاست در ایران دارد. در روزهای اخیر موضوع توهین به رئیس جمهور نیز با واکنش های بسیاری همراه بود؛ بسیاری از مقامات کشورمان از این موضوع انتقاد کرده و خواستار رعایت شان مقام ریاست جمهوری شدند؛ مخالفان و منتقدان را به رعایت اصول اخلاقی دعوت کردند و حتی خواستار ورود مقام قضایی در این زمینه شدند. اما سوالی که درباره این پدیده ناهنجار مطرح می شود این است که مخالفان روحانی از چه جایگاهی به خود اجازه می دهند در قبال رفتارها و اظهارات رئیس جمهوری کشورمان برای بیان احساس خود از الفاظ نادرست و نا بجا استفاده کنند؟ آیا اصلا نظر شخصی و احساس یک فرد ولو در جایگاه امامت جمعه،می تواند تا جایی پیش برود که شکل و شمایل توهین به خود بگیرد؟ همانطور که امروز از خود میپرسیم چه کسی به مجری شبکه ورزش این اجازه را داده است که با نشستن بر روی صندلی مجری گری به دیگران توهین کند و قضاوت شخصی درباره یک ورزشکار را به دیگران القا کند،باید پرسید کدام آموزه دینی این اجازه را می دهد که از تریبون های عمومی به شخص اول اجرایی کشور توهین کنیم و این فکر و احساس غلط خود را به دیگران نیز منتقل کنیم؟ جای تاسف است کسانی که در قامت امامت نماز جمعه باید مروج دستورات اسلامی و دینی در جامعه باشند، در جمع نمازگزاران از این تریبون و برای توهین و افترا به مسئولان استفاده می کنند! این در حالی است که بسیاری از این افراد خود رسانه های متعدد در اختیار دارند و می توانند در چارچوب اصولی یک گفتار انتقادی لب به شکوه بگشایند.البته شاید هم آقایان مرز باریک بین انتقاد و توهین را نمی دانند... در آخر؛ آنچه که امروز در کوچه و خیابان و روابط افراد جامعه به عنوان بداخلاقی های سیاسی و اجتماعی مشاهده می کنیم و در صداو سیما و مقابل چشم 80 میلیون ایرانی بروز میکند، نمادی است از آنچه سیاست ما امروز سپری می کند و برخی از سیاستمداران ما سرلوحه کار خود قرار داده اند.