چرا احمدی نژاد را روی پرده سینما آورده اند؟ + نظرات مخاطبان

تبریزی حالا بعد از چندین سال بار دیگر پا عرصه ساختن فیلمی کمدی-سیاسی از نوع حاد کرده! و این بار آیدین سیار سریع، طنزنویس مطبوعاتی را کنار خود داشته تا داستان شخصیتی به اسم قدرت صمدی را روایت کند.

می توان گفت مارموز آن جسارت مارمولک را ندارد اما رنگ بیشتری از واقعیت را به خود گرفته است. جسارتی که تبریزی و طنز گزنده قاسم‌خانی در مارمولک داشتند در روح مارموز تزریق نشده اما کاراکترها به شدت واقعی هستند و نمادشناسی در فیلم بیداد می‌کند. تقریبا تمامی شخصیت‌های فیلم مارموز برگرفته از نمونه واقعی آنها در بدنه دولت ها هستند و خود قدرت صمدی هم ترکیب چند نفری از آنهاست ولی همانطور که احتمالا با دیدن پوسترهای فیلم هم حدس زده‌اید؛ این تشابه بیشتر به سمت محمود احمدی نژاد، کشیده می‌شود.

اما سوال این است که مارموز به دنبال روایت کردن از احمدی نژاد و نگاه به او از زاویه ای جدید است یا نمی توان این مقایسه را انجام داد؟ چرا چنین فیلمهای سیاسی که یک تیپ سیاسی در آن حضور دارد، مخاطب را یاد احمدی نژاد و رفتارهای او می اندازد.

بسیاری از سخنان خاص احمدی نژاد همچنان در فضای مجازی بارها پخش شده و مورد توجه قرار می گیرد.

با اینکه مارموز در مورد احمدی نژاد نیست ولی مخاطب را یاد او می اندازد. فیلم قصه شخصی به نام «قدرت صمدی» (با بازی حامد بهداد) است که از طبقه پایین جامعه بوده و سواد آنچنانی هم ندارد. قدرت اما همانطور که از اسمش برمی‌آید عاشق قدرت است و این امر را در نماینده مجلس شدن می‌بیند. برخلاف کودکانی که آروزی فضانورد شدن و پلیس شدن دارند، قدرت از بچگی آرزو داشته که نماینده مجلس شود و برای رسیدن به یک صندلی در صحن مجلس، دست به هرکاری می‌زند.

یک طومار برای واکاوی تکه‌هایی که فیلم به سران دولتی می‌اندازد لازم است، این طعنه‌ها به صورت ریز و درشت سرتاسر فیلم را در می‌گیرند؛ از طراحی صحنه و لباس و حتی گریم بازیگران گرفته تا دیالوگ‌ها و موقعیت‌های مختلف که همگی تداعی کننده امور سیاسی کشورمان هستند. طنز تلخ فیلم کاملا برای مخاطب آشناست و مروری است بر مملکت داری دولت‌های ما از سال ۸۴ به این سو. فیلم هوشمندانه کاراکتر خود را شبیه به رییس دولت نهم معرفی می‌کند و در لا به لای کار او، دولت کنونی را به چالش می‌کشد. اقدامات هر دو رییس جمهور در فیلم مارموز به یک کمدی تبدیل شده و شوخی هم تا حدی که دست فیلمساز و داستان پرداز آن باز بوده، وجود دارد.

در نهایت با مرور فیلمهای سیاسی سالهای اخیر که برخی هم جنجالی شده اند باید گفت، ساخت یک فیلم سیاسی در کشور ما به نوعی ریسک هست و در حالی که موضوع و سوژه هر فیلم غیر سیاسی نیز به بسیاری بر می خورد، رفتن به سمت سوژه های سیاسی و درنتیجه انتقاد از چهره ها سیاسی، براحتی در سیبل انتقاد قرار میگیرد و ریسک توقیف و پایین آمدن از پرده را نیز دارد. تجربه ای که برای بسیاری از فیلمها اتفاق افتاده است. اما می توان گفت،فعلا اینجا در نیمه دوم دهه نود کسی با شوخی در مورد احمدی نژاد کاری ندارد!