در حال درآوردن لباس هایم بودم که آبدارچی غافلگیرم کرد / فقط فریاد می زدم

وارد موزه «رضا عباسی» که می شوی چهره های نقاشی شده مخدوش نگاهت را جلب می کند،صورت هایی که پیچیده و درهم نقاشی شده اند، مجسمه ای که صورت سوخته ای را به یادت می آورد و ناخوآگاه تیتر صفحات حوادث روزنامه ها در ذهنت مرور می شوند. « مریم در اسید سوخت»، « چشم های آمنه دیگر نمی بیند»، « یک مرد قربانی اسیدپاشی شد»… نگاهت که به تصاویر دوخته می شود گویی آنها با تو حرف می زنند، از رنج های روز حادثه و مشکلات بعدش با تو سخن می گویند از احساس سوختن و ذوب شدن؛ مگر می شود آن خاطرات تلخ برایشان مرور نشود و آن همه درد را از یاد ببرند؟ این تابلوها فریاد می زنند، فریادی بی صدا، تا شاید صدای قربانیان را به مردم و مسئولان برسانند. برگزاری این نمایشگاه بهانه ای شد تا علاوه بر بازدید با «محسن مرتضوی ۴۰ ساله که سال ۸۰ ازدواج کرده است» برگزار کننده نمایشگاه انجمن حمایت از قربانیان اسیدپاشی به گفت وگو بنشینیم؛ محسن از زندگی اش، مشکلات قربانیان و هدف برگزاری نمایشگاه می گوید. از روز حادثه برایمان بگویید؟ چگونه این اتفاق تلخ برای شما رخ داد؟ بهار سال ۱۳۹۱ بود، شیفت های کاری به گونه ای چیده شد که تعطیلات عید نوروز را هم در محل کار حاضر می شدیم، کارمند بخش پشتیبانی یک نهاد دولتی بودم، در محل کارم مرد نظافتچی حدودا ۳۶ ساله ای که گوش هایش سنگین بود و لکنت زبان داشت مشغول به کار بود؛ چند روزی از تعطیلات گذشته بود که در محل کار حاضر شدم و متوجه شدم فردی به شکل تلفنی مزاحم نظافتچی شده، بعدها فهمیدم یکی از مسئولان نگهبانی اداره خودمان مزاحم بوده و با سوءاستفاده از این مشکلات وی را مورد تمسخر قرار داده و به نظافتچی گفته که «مرتضوی» در طول این تعطیلات برای تو مزاحمت ایجاد می کرده است. پس از تعطیلات در محل کار وقتی با آبدارچی رو به رو شدم به او سلام کردم اما برخورد عجیبی با من داشت؛ برای عوض کردن لباس هایم به رختکن رفتم، در حالی که مشغول عوض کردن لباس هایم بودم ناگهان آبدارچی از پشت سر صدایم کرد و پس از گفتن این جمله که «تو نوروز من را خراب کردی و تو را می کشم» مایع سیاه رنگی که در قابلمه بود را روی من ریخت. فکر می کردم درون ظرف آب جوش باشد، به او گفتم این چه کاری بود که کردی؟ من لباس دیگری برای پوشیدن ندارم اما چند ثانیه بیشتر طول نکشید که تمام وجودم شروع به سوزش کرد… در حالی که صدایش می لرزد ادامه می دهد: این تمام حادثه نیست، پس از گذشت چند ثانیه در حالی که چاقو به همراه داشت به سمت من حمله کرد، از او پرسیدم برای چه این کار را انجام دادی و تنها فریاد می زد تو با مزاحمت های تلفنی عید من مرا خراب کردی؛ در همین حال با چاقو ۱۶ ضربه را به من وارد کرد، آنقدر شدت سوزش ها زیاد بود که ضربات چاقو را احساس نمی کردم. مسئول باغبانی که همراه چند باغبان مجموعه که از پنجره شاهد درگیری ما بود به میان آمده و قصد وساطت داشتند که آنها هم سطحی با اسید مصدوم شدند، پس از آن برای درمان به بیمارستان منتقل شدن و دیگر چیزی به یاد ندارم. تا کنون ۹۶ عمل جراحی انجام داده ام، تا اکنون توانستم یک زندگی عادی را ادامه دهم. زندگی شما با سختی های زیادی همراه بوده، مدتی طولانی را در کما بوده اید، از روزهای بهبودی و پا گذاشتن در وادی هنر برایمان بگویید؟ حادثه اسیدپاشی هویت زندگی من را تغییر داد، قبل از وقوع این حادثه تلخ در زندگی ام کارمند بودم، مانند تمام مردم زندگی معمولی داشتم اما این حادثه باعث شد زندگی من به طور کامل تغییر پیدا کند و به سمت و سوی هنر کشیده شوم؛ گاهی به همسرم می گویم تو قرار نبود با محسن این روزها زندگی کنی و هویت من بعد از آن حادثه به طور کلی تغییر کرده است. قبل از وقوع این حادثه طراحی انجام می دادم اما یک سال پس از درمان و بهبودی ام به دنبال فراگیری دوره های معرق کاری و پیکر تراشی رفتم و خوشبختانه فرزند و همسرم نیز به این رشته علاقه مند شدند و در این زمینه فعالیت دارند. از اولین تجربه مشاهده چهره ات در آینه برایمان بگو؟ برای اولین بار خودم را در سقف آسانسور بیمارستان دیدم؛ همه جای بدنم پانسمان و تنها یک چشمم باز بود، بعدها به دلیل اینکه خانواده اجازه نمی داند جلوی آینه حاضر شوم به بهانه هایی موبایل دوستان یا اعضای خانواده را می گرفتم و چهره جدیدم را نگاه می کردم؛ مردم یکدیگر را با اسم و چهره شان می شناسند اما چهره ما برای خیلی ها نا آشناست، پس این حادثه خانواده با چهره تغییر کرده مواجه بودند اما با وجود تمام سختی ها من دوباره به زندگی برگشتم اما با یک هویت جدید. اولین حامی من خانواده و همسرم بودند اما وای از آن روزی که اعضای خانواده بر صورت یکدیگر اسید بپاشند که متاسفانه با این موارد نیز در انجمن مواجهیم. با توجه به اینکه دوران بهبودی را تقریبا طی کرده ای اکنون چه چیزی بیشتر آزارت می دهد؟ هرکدام از ما قربانی حادثه ای تلخ هستیم، اگر فقط توان خواه بودیم با این شدت از سوی مردم قضاوت نمی شدیم، متاسفانه وقتی صحبت از اسیدپاشی می شود اکثر مردم جامعه فکر می کنند که ما مرتکب گناه بزرگی شده ایم که سرنوشت ما اینگونه رقم خورده است؛ قضاوت های ناعادلانه مردم ما را به شدت آزار می دهد، برخی از آدم ها سوالاتی که شاید در گفت وگوهای عادی روزانه از یکدیگر نپرسیم را از ما می پرسند، گاهی به دلیل چهره متفاوت، از ما در خصوص علت وقوع حادثه، وضعیت متهم و روند درمان سوال می شود که به آسانی به این سوالات پاسخ می دهیم اما وقتی با سوالاتی مانند، همسرت چگونه حاضر شد به زندگی با تو ادامه دهد؟ فرزندت با چهره جدیدت کنار آمده؟ و اینکه دوستانت با تو قطع ارتباط کرده اند یا نه مطرح می شود اسباب آزار و اذیت ما را فراهم می کنند؛ اینها سوالاتی است که شأن اجتماعی انسان را زیر سوال می برد. یکی از اهداف برگزاری این نمایشگاه ها نشان دادن حضور ما در جامعه در کنار سایر اقشار است تا در این زمینه فرهنگ سازی صورت گیرد. تا کنون فکر کرده ای که فرد ضارب را ببخشی؟ اصلا به رضایت فکر نمی کنم، اگر افرادی که رضایت دادند این کار را نمی کردند من الآن قربانی نبودم، بخشی از صدمه که متوجه بقیه متوجه افراد شد، به دلیل رضایت افرادی بود که با دریافت مبالغ سنگینی که البته حقشان بود رضایت دادند؛ وقتی ضارب من در دادگاه حاضر شد به قاضی گفت در روزنامه ها خوانده بودم هرکسی مورد اسیدپاشی واقع شود او را می بخشند! برخی با گرفتن دیه رضایت می دهند اما جراید نمی نویسند که قربانی مبالغ سنگینی را برای دادن رضایت دریافت کرده است در صورتی که این موضوع باید بیان شود تا به ذهن کسی این اقدام خطور نکند. درخواست قصاص داده ایم و منتظر پاسخ دادگاه هستم. از نمایشگاه برایمان بگو؟ هنرمندان زیادی در این نمایشگاه حضور دارند؛ هدف از برگزاری چیست؟ همه قربانیان دوست دارند از خانه بیرون بیایند، می خواهند مردم آنهار را بپذیرند و با آن نگاه های قضاوتگر، آزارشان ندهند. فرهنگ سازی و آوردن قربانیان اسیدپاشی به دل جامعه کار آسانی نیست، «انجمن حمایت از قربانیان اسیدپاشی» برای حمایت از قربانیان اسیدپاشی تشکیل شد، برخی از افرادی که تحت پدیده شوم اسیدپاشی قرار گرفته اند پس از گذشت چند سال درگیر مشکلات روحی روانی، جسمی، مشکلات حقوقی و مالی هستند مسائلی که زندگی آنها را به شدت مختل کرده است و ما خدماتی مانند جراحی زیبایی، مشاوره های رایگان و کلاس های آموزشی را ارائه می دهیم، خوشبختانه حمایت معنوی از ما صورت می گیرد و به واسطه این نمایشگاه افراد برای حضور در جامعه حضور پیدا می کنند. در این نمایشگاه آثار منبت و معرق و برخی صنایع دستی ارایه شده است و هدف از برگزاری این انجمن ها آشنایی مردم با عواقب این کار و مشکلات قربانیان است. اگر بتوانیم جلوی اسیدپاشی را بگیریم کار بزرگی انجام داده ایم. بچه هایی که قربانی اسید شده اند دو هویت دارند. یک هویت قبل از اسید پاشی و دیگری هویت بعد از آن؛ برای همین نام نمایشگاه را «هویت» گذاشته ایم. چند نفر در انجمن شما عضو هستند؟ چه تعداد از آنها آقا هستند؟ از سال ۱۳۹۵ با کمک تعدادی از قربانیان و هنرمندان انجمن تشکیل شد؛ حدود ۶۰ نفر از قربانیان اسیدپاشی عضو انجمن را خانم ها و ۲۰ نفر را آقایان تشکیل می دهند. این پدیده در گذشته به دلیل مسایل عاطفی و گاهی عشق های یکطرفه به وقوع می پیوست اما متاسفانه اکنون مشاهده می کنیم که برخی مسایل مانند اختلافات مالی، درگیری های شغلی و اختلافات خانوادگی حسادت هایی که در محل کار وجود دارد نیز کار را به انتقام با اسید می کشاند. حرف آخر از سوی انجمن دو درخواست برای تشدید مجازات متهمین و قانون مند شدن فروش اسید را به نمایندگان مجلس ارایه دادیم، متأسفانه قوانین مشخصی در این زمینه وجود ندارد؛ مشاهده می کنیم که خرید و فروش اسید به قدری آسان انجام می شود که فقط با یک تماس تلفنی پیک موتوری سفارش را درب منزل تحویل شما می دهد، مواردی را در برخی شهرها داشتیم که نوجوانان ۱۵ ساله با خرید اسید از دوستان خود انتقام گرفته است؛ و از سوی دیگر قوانین صحیحی در زمینه برخورد با متخلفان وجود ندارد. امیدواریم هرچه سریع تر قوانینی در این زمینه وضع شود.

منبع: ایسنا