رای الیوم:آنچه ترامپ درباره موانع مذاکره با ایران می‌گوید، «اوج کمدی سیاسی» است / با هر سناریویی میان ایران و آمریکا، دولت‌های عربی خلیج فارس، بیشترین زیان را می‌بینند

به گزارش نامه نیوز، در ادامه این مطلب آمده است: رئیس جمهور آمریکا بدون شک تلاش می‌کند از موضع قدرت صحبت کند، به همین دلیل است که از لفظ هرگز در مورد احتمال در گرفتن جنگ بین ایران و آمریکا استفاده نمی‌کند. اما اینگونه سخن گفتن، مناسب کسی نیست که از پیروزی در جنگ مطمئن است. چگونه است که رئیس جمهور یک دولت قدرتمند ناو خود را به منطقه می‌کند، اما همزمان درخواست مذاکره می‌کند؟! گویی که هیچ مذاکره‌ای بین ایران و آمریکا صورت نگرفته و منتهی به یک توافق هسته‌ای نشده است! اما ترامپ باید در نظر داشته باشد که ایران از دو سوراخ یک بار گزیده نمی‌شود و تن به مذاکره دوباره با طرفی که به تعهدات خود پایبند نیست، نمی‌دهد.

نقطه اوج این کمدی سیاسی آن است که ترامپ به صراحت اعلام می‌کند که ایرانی‌ها به توصیه جان کری حاضر به مذاکره با دولت او نیستند!

مساله جالب توجه در این تنش زایی آمریکا یا بهتر بگوییم، در این عقب نشینی، که هرگز به جنگ ختم نخواهد شد، استفاده از زبان هراس افکنی در بین رسانه‌های برخی دولت‌های عربی خلیج فارس است که به نحوی در این باره گزارش می‌دهند که لحن ان‌ها به نوید نزدیک‌تر است تا ترس و هشدار! گویا به مردم خود نوید آغاز جنگی علیه ایران را می‌دهند. در این جا، دو سوال مطرح می‌شود؛ آیا دولت‌های خلیج فارس اطمینان دارند که این هراس افکنی موجب نابودی ایران از طریق نظامی می‌شود؟ آیا ممکن است این جنگ به نحوی پیش رود که به منافع این دولت‌های عربی خسارتی وارد نشود؟ باید به این دولت‌های عربی یادآوری کنیم که پایگاه‌های آمریکا در خاک آن‌ها مستقر است، ولو اینکه این دولت‌ها تلاش کنند جانب بی طرفی در جنگ را بگیرند.

شاید بتوان گفت: در بین این هیاهو، صحبت‌های وزیر خارجه سابق قطر، حمد بن جاسم در مورد بعید دانستن وقوع جنگ، منطقی‌تر و درست‌تر باشد. وی معتقد است تمام این هراس افکنی‌های آمریکا با هدف کشاندن ایران سر میز مذاکره است.

اسرائیل طرف دیگری است که به جنگ علیه ایران دعوت کرده و تلاش می‌کند در رسانه‌ها اینطور وانمود کند که قدرت غلبه بر حزب الله را دارد.

به عقیده ما، دولت‌های خلیج فارس بیشترین زیان را می‌بینند؛ خواه جنگ با ایران درگیرد و یا توافق دیگری صورت گیرد. از این رو، در صورتی که دولت‌های مذکور نمی‌توانند با چهره دیگری از دین اسلامی (ایران) همزیستی کنند، باید سیاست‌های بی طرفانه‌ای اتخاذ کنند. دولت‌های عربی باید متوجه این اصل ثابت باشند که اشتیاق زیاد، می‌تواند کشنده باشد؛ از این رو لازم است که برای حفظ امنیت خود، از تحریک برای حمله به ایران خودداری کنند.