آخرین ترکش آمریکا بر اقتصاد ایران

پایگاه خبری تحلیلی نامه نیوز (namehnews.com) :

اقدام آمریکا که به‌اصطلاح خودش چکاندن ماشه قطعنامه ۲۲۳۱ است، فقط یک شکل کاریکاتوری برای آمریکاست. به ‏عبارت ساده‌تر وقتی که متحدان تاریخی آمریکا یعنی انگلیس، فرانسه و آلمان از آن تبعیت نمی‌کنند و همچنین سایر اعضای ‏شورای امنیت سازمان ملل، این بیانگر یک نکته کلیدی است که به‌صورت شکلی حداقل کسی نمی‌خواهد با آمریکا همراهی کند یا ‏این قطعنامه تاریخی را بپذیرد که شورای‌امنیت سازمان ملل خودش قانون مصوب خودش را اصطلاحا نقض بکند. قطعا اگر سایر ‏اعضای شورای امنیت با آمریکا همراهی می‌کردند یک افتضاح بین‌المللی شکل می‌گرفت و آنگاه کسی دیگر به نهاد‌های بین‌المللی ‏مثل سازمان ملل و شورای امنیت اعتماد نمی‌کرد. بنابراین به نظر می‌رسد سایر اعضای شورای امنیت سازمان ملل خواستند که ‏اعتماد جامعه جهانی را با عدم همراهی جلب کنند. اما در واقعیت چه اتفاق افتاده است؟ آنچه مسلم است بیش از دو سال از تحریم ‏یکجانبه آمریکایی‌ها می‌گذرد.

چالش‌های پرونده قضائی نوید افکاری/آخرین ترکش آمریکا بر اقتصاد ایران/تله قیمت‌گذاری و نظام چندنرخی

اگر تحریم آمریکا از منظر آمریکایی‌ها اثرگذار بود آمریکایی‌ها به‌سراغ شورای امنیت نمی‌رفتند. ‏دوسال مقاومت اقتصاد ایران در مقابل تحریم غول اقتصادی جهان یک مساله را ثابت کرد و آن این است که آمریکا به‌تن‌هایی ‏نمی‌تواند کار تعیین‌کننده‌ای را در جهان انجام دهد. این مطلب به معنی این نیست که اقتصاد ایران ضعیف نشده یا حال اقتصاد ‏ایران خوب هست یا شرایط عادی است بلکه به معنی این است که آمریکا همه خسارت‌های یک جنگ کامل را بر اقتصاد ایران ‏تحمیل کرده ولی نتیجه دلخواه خودش را کسب نکرده است و، چون نتیجه موردنظر حاصل نشده سراغ شورای امنیت رفته، سراغ ‏احیای شش قطعنامه سال‌های ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۷ رفته است. به نظر می‌رسد آمریکا از دو منظر بی‌آبرو شده است؛ یکی اینکه دو ‏سال تحریم کامل آن نتیجه‌ای برای آمریکا نداشته است و دوم اینکه جامعه ملل که همواره چماقی بود در دست آمریکایی‌ها برای ‏تحقق اهداف آمریکایی، این‌بار با آمریکا همراهی نکرد. اما درعمل چه اتفاقی خواهد افتاد؟ به نظر می‌رسد اگر وضعیت کرونا ‏نبود، آثار تحریم در اقتصاد ایران سال ۹۸ تخلیه شده بود. کرونا باعث شد آثار تحریم به درازا بکشد. اقتصاد ایران به دلیل اینکه ‏درون‌زاست و وابستگی‌اش به اقتصاد جهان حداقلی است، یک نماد این حداقلی این است که کمترین بدهی خارجی را دارد. یعنی ‏تقریبا همه کشور‌های همسایه و به‌ویژه ترکیه صد‌ها میلیارد دلار بدهی خارجی دارند ولی ایران تقریبا می‌توان گفت که شاید به ‏اندازه کمتر از چهار، پنج درصد بدهی ترکیه، بدهی دارد. اگر اقتصاد ایران به بدهکار دنیا بود، حتما امروز آن ابزاری برای فشار ‏بیشتر بود. در نتیجه این عدم وابستگی جدی اقتصاد ایران به جهان امروز منجر به تاب‌آوری اقتصاد ایران شده است. به نظر ‏می‌رسد هرچه زمان بگذرد، به معنی این نیست که آمریکایی‌ها به پیروزی نزدیک بشوند بلکه به معنی این است که اقتصاد کم‌کم ‏به نقطه احیای خود خواهد رسید؛ لذا در یک جمع‌بندی کلی به نظر می‌رسد باوجود اینکه اقتصاد ایران هم شرایط تورمی دارد و هم ‏شرایط رکود را تجربه می‌کند و هم شرایط کاهش سرمایه‌گذاری را، این‌ها منجر به این شده که اصطلاحا اقتصاد از شرایط عادی ‏خارج بشود، اما این همه هزینه مقاومت در مقابل تحریم‌های یکجانبه ظالمانه آمریکاست که این تحریم‌ها نمی‌تواند در بلندمدت ‏ادامه پیدا کند. ‏