آدرس درست؛ کاخ سفید یا پاستور؟!
پایگاه خبری تحلیلی نامه نیوز (namehnews.com) :
محمد مهاجری فعال رسانه‌ای طی یادداشتی در شماره امروز روزنامه ایران با عنوان آدرس درست؛ کاخ سفید یا پاستور نوشت: می‌شود هر روز یک دور تسبیح به دولت انتقاد کرد؛ می‌شود از صبح تا شب به دولت بدوبیراه گفت. می‌شود همواره مثل آدم‌های غرغرو به جان دولت افتاد و دائماً نق زد. می‌شود با ناسزاگویی به این وزیر و آن مدیر، این مدیرکل و آن استاندار عقده‌گشایی کرد. می‌شود در فضای مجازی یک لشکر آدم واقعی و دروغین راه انداخت که به فلان رفتار دولت حمله کنند. می‌شود کمپین راه انداخت که آهای ایهاالناس علیه فلانی بسیج شوید و با سر به زمینش بکوبید. برای این کار‌ها زحمت زیادی لازم نیست. تنها هنری که می‌خواهد، بستن چشم است. هرچه عصبانی‌تر مؤثرتر؛ هرچه الفاظ تند‌تر برنده‌تر. هرچه بی‌ادبانه‌تر، پر لایک‌تر...
خب. آخر شب که از این همه مجاهدت! فارغ می‌شویم، چه چیزی به سفره مردم رفته؟ پراید ارزان شده یا دلار یا سکه یا نخود و لوبیا و شیر و پفک؟ آخر شب که در خانه دور هم نشسته‌ایم کدام‌یک از جنگاوری‌های طول روز برای زن و بچه‌مان، یک لقمه محبت است؟ کلاه‌مان را قاضی کنیم. خداوکیلی چنددرصد از انتقاد‌هایی را که می‌کنیم از روی بغض و غیظ نیست؟ چه مقدارش برای زمین زدن دولت و انتقام از رأی بیست و چندمیلیونی انتخابات ۹۲ و ۹۶ نیست؟ چه میزانش برای خنک شدن دل‌مان نیست؟
در این وانفسای تحریم اقتصادی که سردسته‌اش یک چاقوکش سیاسی به نام ترامپ است، چقدر از ناسزا‌هایی را که باید به رئیس جمهور امریکا بدهیم، راه را نزدیک‌تر می‌کنیم و به آدرس پاستور پست می‌کنیم؟ نانی که در تنور کاسبی تحریم پخته می‌شود چقدر خوشمزه است؟ به این فکر کرده‌ایم که اگر به جای حسن روحانی، یک چهره اصولگرا بر صندلی ریاست جمهوری نشسته بود و در برابر این همه فشار اقتصادی قرار می‌گرفتیم رفتارمان چه تفاوتی داشت؟ مگر ما اصولگرا‌ها در برابر مذاکرات هسته‌ای دولت سابق و دود شدن صد‌ها میلیارد دلار پول مملکت، موضع حمایتی نگرفتیم؟ امریکای آن روز با امریکای امروز چه فرقی کرده که دیروز مرگ بر امریکا را توی بوق می‌کردیم و امروز حتی حاضر نیستیم مقصر اصلی تحریم‌ها را محکوم کنیم؟ این کار چه فرقی دارد با رفتار کسانی که در دوران دفاع مقدس، جهاد رزمندگان در برابر صدام عفلقی را اشتباه می‌دانستند و عملاً سلاح دشمن را تیز می‌کردند؟ نق زدن و نقد‌های توخالی و هتاکی به این و آن، خربزه است. باید فکر نان کرد. اگر همین دولت با همین ویژگی‌هایش را کمک نکنیم، در دولت بعدی هم آش همین است و کاسه همین. اگر گمان بریم که با تضعیف قوه مجریه، کباب دولت بعد را باد می‌زنیم، به خطا رفته‌ایم. انتخابات اسفند ۹۸ نشان داد وقتی بی‌خیال مردم می‌شویم، چطور واکنش نشان می‌دهند. اگر هنوز مفهوم آن مشارکت حداقلی را نفهمیده‌ایم، خب راه باز است و جاده دراز. باز هم لجبازی کنیم و باز هم دهن‌کجی خلایق را ببینیم.
دیدگاه تان را بنویسید