عارف؛ چالش جدید اصلاح‌طلبان

پایگاه خبری تحلیلی نامه نیوز (namehnews.com) :

به گزارش نامه نیوز، ورود مستقل یا غیرمستقل عارف به انتخابات ریاست جمهوری پیش‌رو هر از چندگاهی روی خروجی خبرگزاری‌ها قرار می‌گیرد. دلیلش نیز تمایل شدید وی به ریاست جمهوری و سابقه کنارگیری او به نفع روحانی در انتخابات ۹۲ است که گویا موجب شده برخی او را یک ریاست جمهوری طلب‌کار بدانند. این درحالی است که محمدرضا عارف به اعتراف بسیاری از نیرو‌های سیاسی اصلاح‌طلب نه در مجلس و فراکسیون امید عملکرد قابل دفاع و اعتنایی داشته است و نه در شورای عالی سیاست گذاری اصلاح‌طلبان. با این وجود از مواضع و سخنان خودش او نزدیکانش این طور برداشت می‌شود که مایل است این بار هم نامزد شده و شانس خود را بیازماید. از آنجایی که با در نظرگرفتن انتقادات موجود شانس وی برای تبدیل شدن به گزینه مورد اجماع اصلاح طلبان کاسته می‌شود، اما گمانه ورود مستقل وی به انتخابات مطرح شده است. این بحث تازگی ندارد، اما آخرین مورد آن را خبرگزاری فارس مطرح کرد. به گزارش این رسانه، «حذف نرم عارف توسط اصلاح‌طلبان آغاز شده و شواهد حکایت از این دارد که این بار معاون اول دولت اصلاحات بی توجه به آنچه تندرو‌های این جریان و رئیس دولت اصلاحات دنبال می‌کند، مسیر متفاوت‌تری را آغاز کرده است. طبق اطلاعی که خبرنگار فارس کسب کرده است، بنیاد امید ایرانیان که محمدرضا عارف ریاست آن را بر عهده دارد فعالیت‌های انتخاباتی خود را در برخی از استان‌های کشور آغاز کرده و ستاد‌هایی را راه‌اندازی کرده است و این نشان می‌دهد معاون اول دولت اصلاحات این بار عزم جدی‌تری برای ورود به انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ دارد.» نکته قابل توجه آنکه محمدرضا عارف و نیرو‌های سیاسی نزدیک به وی تا لحظه تنظیم این نگارش این خبر را تکذیب نکرده‌اند. قابل توجه‌تر آنکه سایر اصلاح‌طلبان نیز در این باره سخنی نگفته‌اند. حتی مثل وقتی که گفته می‌شد عدم حضور عارف در سازوکار انتخاباتی جدید، به خاطر قهر و دلخوری است؛ توضیحی ارائه نشده و دیداری با وی صورت نگرفت. به این ترتیب احتمال کاندیداتوری محمدرضا عارف که از چندی قبل مشغول بیان حرف‌های انتخاباتی است، جدی‌تر از هر وقت دیگری است. سکوت اصلاح‌طلبان نیز نشان می‌دهد که تک روی او را پذیرفته‌اند. حال سوال اینجاست که آثار ورود مستقل عارف چه خواهد بود؟ بدیهی است که محمدرضا عارف شانسی برای موفقیت ندارد. او هیچ وقت چهره محبوبی نزد افکار عمومی نبوده و ظرفیت رای آوری ندارد. پشتوانه حزبی و جریان هم که نداشته باشد؛ کار تمام است به سادگی از دور رقابت‌ها خارج خواهد شد. مستقل کاندیدا شدن او قطعا موجب شکست اصلاح‌طلبان نیز نخواهد بود. به این معنا که حضور او در این انتخابات بر وزن جریان اصلاحات اضافه نمی‌کند که نبودنش کم کند. اما این موضوع به معنای آن نیست که ورود مستقل وی برای جریان اصلاحات هیچ پیامدی ندارد. روشن است که وقتی یک نفر از جریان جدا شده و با پرچم مستقل وارد شد، راه برای دیگران هم باز خواهد شد. به عبارت دیگر اصرار عارف به کاندیداتوری در صورت عدم اجماع اصلاح‌طلبان یعنی به باد رفتن همه تلاش‌هایی که جبهه اصلاحات ایران تا کنون کرده و مهیا شدن فضا برای هر کدام از طیف‌ها و احزابی که تاکتیک خود را مثمر ثمرتر می‌دهنند. به عبارت دیگر، اگر عارف زیر بار تصمیم نهاد اجماع ساز نرود، نمی‌توان انتظار داشت که کارگزاران و ندای ایرانیان که از ورود با نامزد غیراصلاح طلب مثل لاریجانی و ظریف هم ابایی ندارند؛ تن به اجماع بدهند. به این ترتیب، عارف اگرچه گزینه‌ای در قد و قواره ریاست جمهوری نبوده و شانس رسیدن به پاستور را ندارد، اما مهره موثری برای اصلاح طلبان است. او در صورت پیروی از ایده مشارکت مشروط که مبتنی است بر ورود با کاندیدای حداکثری برای چندمین بار به حاشیه رانده می‌شود. تصمیم عارف بعد از اتخاذ این رویکرد، اما بسیار اهمیت دارد چرا که از قصد همراهی نداشته باشد، در نقش یک بازی برهم زن ظاهر شده و مجموعه اصلاح طلبی را به چالش می‌کشد.