ملاقات با بانوی ۸۱ ساله سینما؛ عاشق برنامه نود + عکس

پایگاه خبری تحلیلی نامه نیوز (namehnews.com) :

به گزارش نامه به نقل از مهر ، این هنرمند پیشکسوت می‌گوید: مسؤولان کمی به فکر ما باشند. من از کسی پولی نمی‌خواهم، فقط از نظر کاری فراموش نشوم. من وقتی کار می‌کنم، همه چیز دارم ولی وقتی بیکارم، دنیا را برای خودم تمام می‌بینم و فکر می‌کنم اصلا وجود ندارم.

صدیقه کیانفر - بازیگر سینما، تئاتر، رادیو و تلویزیون - که آخرین کار تلویزیونی او با عنوان «تهران پلاک یک» از شبکه تهران پخش شد، با اینکه خود بازیگر است اما فیلم‌ و سریال‌های تلویزیون را نمی‌بیند و می‌گوید: تلویزیون نگاه نمی‌کنم، عصبی‌ام می‌کند. از میان تمام برنامه‌های تلویزیون، تنها برنامه‌ای که خیلی دوستش دارم و تا آخرین لحظه، تا صبح هم که باشد پای آن می‌نشینم و آن‌را می‌بینم، «نود» عادل فردوسی‌پور است.

او در گفت‌وگویی تفصیلی در منزلش با خبرنگار ایسنا، از چگونگی ورودش به عرصه‌ی هنر، سطح کیفی آثار قبل و بعد از انقلاب، شبکه‌های ماهواره‌ای، سانسورها، همکاری با کارگردانان و بازیگران و فراموش شدنش در عرصه هنر، رادیو و انتظاراتش از مسؤولان و مدیران گفت.

اگر هم چنین تئاترهایی روی صحنه برده شده باشد، آنطور از آب درنیامده است. در آن زمان‌ شبکه‌ای بود که به آن «ثابت پاسار» می‌گفتند و الان شبکه دو شده است، در آن شبکه یک نمایشنامه داشتم که خودم اجرا و کارگردانی کرده بودم، از آنجا شروع کردم به کار کردن در تلویزیون و زمانی هم که تلویزیون ملی راه اندازی شد نمی‌دانم به چه شکلی شد که رفتم تلویزیون ملی و جذب آنجا شدم و بیشتر کارم با «آقای مربوطه» (به کارگردانی و نویسندگی بهزاد اشتیاقی) بود. نمی‌دانم چقدر می شناسیدش، یک کار طنز بود که هر شب پخش می‌شد. تا زمان انقلاب در آن برنامه بودم، اولین کار تلویزیونی قبل از انقلابم «کلبه شوم» بود، سریال «طلاق» و «تلخ و شیرین» را هم آن سال‌ها کار کردم که «طلاق» آخرین کارم قبل از انقلاب بود و «تلخ و شیرین» را نصفه و نیمه رها کردم، چون از برخوردی در آن سریال خوشم نیامد و نرفتم ادامه دهم. ولی تئاتر را تا زمان انقلاب کار کردم.

در زمان انقلاب و پس از آن نیز چند سالی بیکار بودیم تا اینکه دوباره کار شروع شد. اولین کار سینمایی‌ام را با سازمان تبلیغات اسلامی شروع کردم. ولی قبل از انقلاب سینما کار نکرده بودم چون در اداره‌ای که کار می‌کردم رییس کلش اعتقاد نداشت که کارمندش در سینما کار کند. بعد از انقلاب یکدفعه چند کار سینمایی را در سازمان تبلغات اسلامی انجام دادم. اولین کار تلویزیونی‌ام بعد از انقلاب «ترمینال» بود. خیلی هم دوستش داشتم ولی حیف که دختر جوانی که در آن سریال با من بازی می‌کرد، روزهای آخر جنگ که بعدش صلح برقرار شد، تصادف کرد و فوت شد، در آن زمان اجازه نمی‌دادند چهره‌های زیبا به تلویزیون بیایند، این دختر زیبا بود و تلویزیون گفته بود او نباید کار کند، به خاطر همین از ناراحتی نزد خانواده‌اش در قزوین می‌رود که در راه تصادف می‌کند.

یک بار شنیدم گفته بودند که خانم کیانفر زیاد پول می‌گیرد، تعجب کردم. به من هر قدر پیشنهاد می‌دهند قبول می‌کنم. من برای دلم و برای کارم کار می‌کنم، من نمی‌خواهم که تجارت کنم. اگر می‌خواستم تجارت کنم، برای پول چانه می‌زدم. مردم به من که می‌رسند می‌گویند خانم کیانفر چرا بازی نمی‌کنی؟ من با جان و دلم و با همه‌ی وجودم بازی می‌کنم. ولی رادیو قدر من را می‌داند، این برایم خیلی ارزش دارد، کارگردان‌های رادیو نسبت به من خیلی محبت دارند و اگر نقشی باشد، محال است من را خبر نکنند.

الان چند سالی است که تصویر کار نمی‌کنم و بیشتر رادیو کار می‌کنم. این اواخر دو فیلم سینمایی با آقای حسن نجفی «آسمان مال من است» و یکی هم با آقای گودرزی کار کردم ولی هنوز اکران نشده‌اند، فکر کنم گذاشته‌اند برای جشنواره فیلم فجر. نمایش رادیویی «کوچه‌های بی‌صدا» را نیز جدیدا به کارگردانی جواد پیشگر به پایان رساندم. الان هم یک تئاتر کودک دارم که کار آقای جهانگیر طاهری است و قرار است از اصفهان بیایند و اجرا را ببینند و اگر خوب بود به جشنواره کودک اصفهان برود.

گفتم دستت را بگیرم ببرم در تمام ایران بگردانم ببینی همه همینطورهستند؟ چرا مغازه‌ها می‌فروشند؟ بدحجابی به این دختر نیست. بروید جلوی فروشنده‌ها را بگیرید. فقط کمی مانتویش کوتاه‌تر بود، این برخوردها جو را بدتر می‌کند، مردم بدتر می‌شوند، همین‌ها باعث می‌شود که همه ناراحت باشند. خوب اگر می‌گویید بدآموزی دارد، این بدآموزی را اول از همه تاجران می‌آورند، باید جلوی آن‌ها را بگیرید.

اما روی لوح‌های من امضای همه مدیران هست، برای بازی‌های مختلف به من کلی لوح دادند اما پس چرا الان من بیکارم و کسی به یاد من نیست؟؛ حمایت، حمایت است، من وقتی می‌گویم چرا من را به کار نمی‌گیرند، این یک نوع حمایت است. وقتی من را به کار بگیرند یعنی از من حمایت کرده‌اند. هم از خانه‌ بیرون آمده‌ام و افسرده نمی‌شوم و هم تا حدودی کمک مالی می‌کنند. من آدمی نیستم که بخواهم تجارت کنم. مردم مرا دوست دارند و همیشه می‌گویند چرا بازی نمی‌کنی؟ به من می‌گویند توروخدا خانم کیانفر بازی کنید، می‌گویم چرا به من می‌گویید؟ به مسوولان بگویید. پول تنها حمایت نیست، من الان دلم می‌خواهد یک ماشین داشته باشم این سر بالایی خیابان را که نمی‌توانم بروم یک شیر بخرم، راحت بروم، آیا به من می‌گویند بیا فلان مقدار را بگیر برو ماشین بخر؟ نه من این را نمی‌خواهم ولی شاید اگر کار کنم می‌توانم یک ماشین بخرم، از دستمزدم می‌خواهم نه اینکه بیاورند به من پول بدهند، از بازو و توان خودم می‌خواهم.

آقای پویان که دید من کفشم زیر بغلم است و با پای برهنه هستم، هیچ چیز به من نگفت. شاید اگر غیر از آن حالت من را می‌دید، اعتراض می‌کرد. وقتی من را آن شکلی دید، سرش را پایین انداخت و بدون هیچ کلامی رفت و من گریم نکرده لباس پوشیدم و بدو به صحنه رفتم.

به جوان‌ها هم می‌خواهم سفارش کنم، به جوان‌هایی که خودشان را می‌کشند تا بیایند در این راه (وارد هنر شوند)، نیایید بروید درسی بخوانید که آینده داشته باشد، امروز من را ببینید و نتیجه و درس عبرت بگیرید. این نصحیت ما یک نصحیت وجدانی است نه نصیحت به این دلیل که می‌خواهید جای ما را بگیرید، اگر درس‌خوان هستید بروید یک رشته‌ی خوب انتخاب کنید.

امیدوارم حرف‌های من بتواند تا حدی در مورد مسوولان موثر باشد. من از دوست و آشنا انتظار ندارم . آن‌ها به اندازه کافی محبت می‌کنند. من از بزرگان انتظار دارم، الان خیلی از پیشکسوتان بازنشستگی می گیرند ولی کسی به فکر من نیست اگر قرار است بیکار باشم، حداقل یک بازنشستگی و آب باریکه‌ای داشته باشم.