بهبود اوضاع اقتصادی به عهده دولت است / با وضعیت بی‌دولتی مواجه‌ایم

نامه نیوز - وضعیت اقتصادی کشور همچون ضرب المثل معروف «شتر گاو پلنگ» شده است و هر کسی دلیلی را برای رسیدن به چنین اوضاعی بیان می کند که وقتی دلایل کنار هم قرار می گیرند، متنوع و حتی متناقض به نظر می رسند. گروهی از اقتصاددان‌ها تحریم های خارجی، عده ای از کارشناسان سوءمدیریت داخلی و برخی نیز هم تحریم ها و هم سوءمدیریت را عامل پدیدآمدن چنین اوضاعی می دانند. دولت پزشکیان در ماه های نخست سعی کرد این مشکلات را به رسمیت بشناسد و پرهیز کند از آنکه با گزارش های کذایی مردم را به آینده امیدوار نگه دارد اما بعد از 6 ماه از استقرار دولت این سئوال برجسته می شود که «ثمّ ماذا؟».

نمایندگان مجلس برای آنکه به موکلان خود نشان دهند نسبت به اوضاع اقتصادی حساس هستند استیضاح وزرا را استارت زدند و نخستین قرعه استیضاح نیز به نام عبدالناصر همتی درآمد. اما وقتی از نمایندگان سئوال می شود رفتن همتی از وزارت اقتصاد مشکلات را حل و مردم را راضی می کند؟ پاسخ می دهند «شاید حتی اوضاع بدتر هم شود اما بالاخره باید کاری انجام دهیم تا مردم متوجه شوند ما نیز از این وضعیت رضایت نداریم».

وقتی از دولت نیز درباره عدم تحرک برای حل مشکلات سئوال می شود، پاسخ می دهد «یک تنه نمی توانیم انباشت مشکلات را رسیدگی کنیم». حالا این سئوال پیش می آید که آیا واقعا راه برون رفتی وجود دارد یا خیر؟ دولت پزشکیان در حوزه اقتصادی می تواند باری را از روی دوش جامعه بردارد یا خیر؟

مجیدرضا حریری در گفتگو با نامه نیوز درباره راه برون رفت از انباشت مشکلات اقتصادی گفت: هر مشکلی راه برون رفت دارد؛ اقتصاد کشور از چند سال پیش از انقلاب دچار بیماری مزمن تورم شد چون تک محصولی بود، هر زمان قیمت نفت بالا می رفت اوضاع اقتصادی بهتر می شد و هر وقت قیمت نفت پایین می آمد مشکلات اقتصادی بیشتر نمود پیدا می کرد. دقیقا مثل یک شخصی که دیابت و فشار خون دارد. این دو بیماری مزمن هستند و کسی را از پا در نمی آورند چراکه شخص بیمار یاد می گیرد چه طور این دو بیماری مزن را کنترل کند.

وی با بیان اینکه تورم 20 درصدی برای اقتصاد ایران از سال 1352 تا 1389 عادی شده بود، افزود: از سال 90 اقتصاد ایران مبتلا به ویروس خطرناک «تحریم‌های حاد» شد که تورم از آن سال تا کنون حدود 40 درصد نوسان می کند. متأثر از تورم 40 درصدی ارزش پول ملی کاهش یافت که این مسئله با تبعاتی نیز همراه بود. در واقع مثل کسی می ماند که دیابت دارد و یک ویروس خطرناکی نیز وارد بدنش شده است، هر لحظه امکان دارد آن ویروس این فرد را از پا بیندازد. وقتی پزشک بالای سر این بیمار می آید نخست روی درمان بیماری ویروسی متمرکز می شود چون می داند بدن بیمار با دیابت سازگاری دارد.

این تحلیلگر مسائل اقتصادی یادآور شد: کسانی که در طول 13 سال اخیر دنبال راه حل داخلی برای مشکلات اقتصادی کشور می بوده اند، به نتیجه نرسیده اند چون نخست باید مشکل در حوزه سیاست خارجی حل شود. وقتی برجام به امضا رسید و 2 سالی تحریم ها برداشته شد، شاهد بودیم تورم تک رقمی شد و گشایش هایی در حوزه اقتصاد کشور به وجود آمد. در واقع برجام ویروس تحریم را از بدن اقتصاد کشور بیرون کشید، در نتیجه حال اقتصاد بهتر شد.

وی ادامه داد: وقتی در سال 2017 ویروس تحریم با حالت قوی تری برگشت، اوضاع اقتصادی ما سال به سال نزار و نزار و نزار تر می شود. پس اولین گام برای برون رفت از این اوضاع اقتصادی آن است که اثرات تحریم را بر اقتصادمان به صفر یا به حداقل برسانیم. یعنی مذاکره کنیم و به توافق جدیدی برسیم که 50 درصد رسیدن به توافق در اختیار ماست 50 درصد دیگر به طرف مذاکره بستگی دارد. البته در کنار مذاکره باید به این فکر کنیم اگر توافقی حاصل نشد و تحریم ها ماندند چه کنیم؟ اینجا باید با تدابیری اثرات تحریم را به حداقل برسانیم که متأسفانه ما بلد نیستیم اثرات تحریم را درست مدیریت کنیم.

حریری گفت: هم کسانی که می گویند مشکل اصلی اقتصاد ما تحریم است و هم کسانی که می گویند مشکل اصلی مدیریت داخلی است؛ تا حدودی درست می گویند ولی هر کدام آنها بخشی از حقیقت را می گوید که با مطامع سیاسی اش سازگار است.

وی درباره توانایی دولت پزشکیان برای حل مشکلات اقتصادی گفت: ما یا دولت داریم یا نداریم که شخصا معتقدم با وضعیت بی دولتی مواجه هستیم. اگر دولت نمی تواند مشکلات اقتصادی را حل کند، هیچ کسی را مجبور به ریاست جمهوری و وزارت نمی کنند؛ همه داوطلب می شوند تا به جایگاه ریاست جمهوری برسند. همه دل شان می خواهد وزیر شوند تازه خودشان را نیز می کشند تا به آن جایگاه برسند.

این تحلیلگر مسائل اقتصادی گفت: کسی مجبور به پذیرش مسئولیت نیست، هر کسی هم که مسئولیتی را می پذیرد می داند چه چیزی را دارد قبول می کند که اگر نداند عذر بدتر از گناه است. اگر با علم به اوضاع اقتصادی پذیرش مسئولیت می کند و راه حلی دارد، آن راه حل را اجرا کند اما اگر راه حلی ندارد اشتباه کرد که به میدان آمد.