کارتن خوابی زنانه در شب های پایتخت

به گزارش نامه نیوز، از همین رو شهرداری تهران چندسالی است که متکدیان، معتادان و کارتن خواب ها را از شهر جمع آوری کرده و آنها را براساس وضعیت و جنسیت شان به سامان سرا یا گرمخانه های تحت نظر تحویل می دهد. بخشی از مددجویانی که به این مراکز منتقل می شوند زنانی هستند که هرساله تعدادشان در مقایسه با سال های قبل افزایش دارد. زنانی که یا متکدی اند یا معتاد و بی خانمان و شب هایشان را در گوشه و کنار تهران صبح می کنند با ترسی که در وجودشان رخنه کرده و خواب آرام را از آنها ربوده است. سوار برخودروی ویژه جمع آوری متکدیان و کارتن خواب ها محوطه ساختمان شماره2 سازمان رفاه و خدمات اجتماعی را به سمت شوش و هرندی ترک می کنیم. ساعت از 10شب گذشته، عصمت و مریم در انتهای ون نشسته اند، شیفت بعدازظهر آنها را آورده و قرار است به سامان سرای لویزان منتقل شوند. پایانه تاکسی کنار بوستان شوش، مملو از مردان معتاد و کارتن خواب است شاید حدود 50 نفر. از شیشه ماشین که نگاه می کنیم به راحتی در میانشان آنهایی را که سرگرم مصرف یا تزریق مواد هستند می بینیم بی هیچ ترسی، زیرچراغ های پرنور پایانه. **بوستان شوش محمد مرادی سرشیفت پهنه شرق از ماشین پیاده می شود، تا اگر در میان جمع کارتن خواب ها زن هم حضور دارد آنها را همراه خودش بیاورد اما زن ها با دیدن او خودشان را در میان تاریکی و انبوه درختان پنهان می کنند. «دیگر همه شان ما را می شناسند، متکدیان هم تمایلی به آمدن ندارند چون مجرم محسوب می شوند و حکم قضایی شاملشان می شود.» به سمت دیگر پارک می رویم. حول و حوش میدان اصلی پراز معتاد یا بی خانمان هایی است که روی نیمکت ها خوابیده اند، آنهایی که بیدارند 3-2نفری دایره وار کنار هم نشسته اند و مواد مصرف می کنند، پارک نیمه روشن است. «او که آنجا نشسته ربابه است از خانه فرار کرده و مشکل روانی دارد.» او هم مرادی را می شناخت. با ابراهیم و علی دور هم نشسته بودند. کبریت، سیگار، فویل های تاخورده و کوچک هم در مقابلشان. مصرف شیشه، ربابه 23 ساله اهل کردستان را دچار اختلالات روحی و روانی کرده و حالا یک سال است که در پارک های تهران شبش را صبح می کند. «از 5 سال پیش با مواد شروع کردم.» دلیل فرارش از خانه را که می پرسیم می گوید « همینجوری» و رویش را برمی گرداند، با اخم و به تاریکی خیره می شود. ابراهیم می گوید: «ربابه هرچی تو دلته بهشون بگو.» محلش نمی گذارد. قبلا هم چندباری به سامان سرای لویزان منتقل شده و این بار هم مرادی می خواهد آرام آرام راضی اش کند که همراهمان بیاید. قبلا به سامان سرای لویزان رفته و ترک هم کرده اما دوباره مصرف را شروع کرده است. «من کمک نمی خواهم آقا! دستتون درد نکنه، 3-2روز دیگه خودم می روم.» صدایش اوج گرفته «اصلا شما چکاره ای آقا ؟! قربون کفش هایت بروم، تو رابه امام حسین...» دوید و رفت وهمچنان فریاد می زد. جلوتر دختر و پسر جوانی نشسته اند، دختر تا چشمش به ما افتاد شالش را کشید روی سرش. «خانم! می خواهد مرا دستگیرکند؟! می خواهد دعوایم کند؟!» پلیس همراهمان را نشان می داد. صدای بی رمقش پر از ترس بود. به او اطمینان دادیم که کسی دستگیرش نخواهد کرد. اسمم آناست. 28سالمه. اهل اراکم. 12ساله بودم که شوهرم دادند و او معتادم کرد، با تریاک. بعد هروئین الان هم شیشه. تازه رسیده بودم به سنی که اول عاشق شدنم بود اما مطلقه شدم، در 17سالگی. تو را خدا عکس نگیر آقا! چی می گفتم؟! آهان در خانواده ما حتی یک سیگاری هم وجود ندارد. من فرار نکردم خودشان این بلا را سرم آوردند و دیگر مرا نخواستند.» کش دار حرف می زد و حرف هایش را فراموش می کرد. خودش می گفت خانم ببخشید نمی توانم قشنگ حرف بزنم. 8روز است از اراک آمده ام. قبلا با پای خودم رفتم کمپ و 8سال پاکی داشتم... شبها توی پارک می خوابم و هنوز نگذاشته ام اتفاقی که برای خیلی از زن های معتاد به خاطر به دست آوردن مواد می افتد، برایم بیفتد. خانم! خودم را می کشم اما اجازه نمی دهم این اتفاق برایم بیفتد. حالا هم فقط به من کار بدهند تا پول داشته باشم. حاضرم نظافتکار باشم و خانه شما را تمیز کنم. مرادی زن دیگری را می آورد کنار دست آنا می نشاند. نمی تواند درست راه برود. بی قرار است. تند و جویده جویده حرف می زند، حتی قرار نشستن هم ندارد می ترسد. پسر 8ساله ام توی خانه است باید بروم می ترسم برود سراغ گاز. با شما حرف نمی زنم اگر شوهرم بفهمد مرا می کشد، کتکم می زند. چهره اش به 40ساله ها می خورد اما تیره و پر از چروک. مرادی سارینا را هم می شناسد چرا که چند باری به سامان سرای لویزان رفته. «هر بار همین را می گوید، بی قراری اش اثر مصرف مواد است.» با سارینا و آنا که کیف و کوله زیادی دارد به سمت ماشین می رویم و مرادی در طول مسیر برایش توضیح می دهد که سامان سرای لویزان چه جور جایی است اما آنا به دنبال فندک برای روشن کردن سیگار است. ساعت 12شب بوستان هرندی شلوغ است. چراغ ها پارک را خوب روشن کرده اند. ماشین که متوقف می شود زن جوانی از کوچه مقابل پارک خارج می شود و جلوی ماشین می ایستد و سلام می کند. «این زهره است. تا چند ماه پیش توی پارک می خوابید.» زهره مرتب و تمیز لباس پوشیده و خوش برخورد است. مرادی از محل اقامت و جای خوابش جویا می شود. « نه آقا به خدا از سیزده بدر که مرا گرفتید و بردید دیگر در خیابان نخوابیده ام الان با یکی از آشناها در کوچه درختی اتاق گرفته ام. یکی از اتاق های حیاط خانه آقا ماشاالله.» مرادی می پرسد: «هنوز هم مواد مصرف می کنی؟ راستش را بگو» زهره سرش را می اندازد پایین و می گوید «آره هنوز می کشم.» با زهره داخل پارک می شویم. خانواده های زیادی بساط پهن کرده و خیلی هاشان هم همانجا خوابیده اند و فقط با کمی فاصله معتادها و کارتن خواب ها هم هستند. مرادی می گوید اینها که با خانواده اند و اینجا می خوابند متکدی اند که از شهرهای دیگرآمده اند، البته بیشترشان همین اطراف خانه دارند و در میانشان معتاد هم زیاد است. دختری جوان با موهای بلند و لباس مشکی روی چمن ها نشسته. موهای بلندش را از یک طرف در بالای سرش تاب داده و تا روی شانه هایش انداخته است. به بینی اش یک حلقه آویخته. درسا فقط 23سال دارد و با خاله و شوهرخاله اش در یکی دیگر از اتاق های خانه آقاماشاالله زندگی می کند. «قبلا شیشه می کشیدم اما الان یک هفته است فقط قلیان می کشم.» مرادی آرام می گوید « هنوز هم مصرف می کند، معلوم است.» درسا را شوهرش معتاد کرده و دیگر با خانواده اش در ارتباط نیست. می گوید از شوهرش هم جدا شده است. می پرسم بچه هم داری؟ «الان باردارم. 8ماهه ام.» شالش را از روی شکمش کنار می زند. می گویم پس چطور جدا شده ای؟ « هنوز جدا نشده ام، دارم کارهایش را انجام می دهم.» می خواهد اسم پسرش را بگذارد میکائیل یا شاید هم وفا. پزشکان بدون مرز مستقر در خیابان مولوی درسا را تحت نظر دارند. مرادی نگران بچه ای است که بدون پشتوانه مالی به دنیا می آید. خطراتش را به درسا گوشزد می کند اما درسا راضی به آمدن نمی شود. «می خواهم بچه ام را بزرگ کنم. تمام تلاشم را می کنم نفروشمش. خدا روزی اش را می رساند. شاید دوباره بروم در تولیدی کار کنم بچه را هم پیش خاله ام می گذارم. بعد از طلاق هم می خواهم با یکی ازدواج کنم که وضعش خوب باشد و اتاق داشته باشد و از بچه ام حمایت کند.» مهین کنار زمین ورزش خوابیده بود. هنوز روپوش سامان سرا تنش بود. «روپوش را از دوستم گرفته ام. اینجا منتظر پسرم بودم که خوابم برد. خانم شماره پسرم را می دهم بهش زنگ بزن بگو من هنوز اینجام.» این حرف ها برای مرادی تکراری شده است. بالاخره از جایش بلند می شود اما یک لنگه از کفشش را پیدا نمی کند. آن یکی را هم زیر سرش گذاشته بوده که نبرده اند. بالاخره سوار شد. آمنه را هم سوار کردیم به راحتی و بدون هیچ مقاومتی آمد اما درسا را تنها گذاشتیم با تمام آرزوهایش و میکائیلی که یک ماه بعد به دنیا می آید. عصمت 43ساله، آمنه 38ساله، آنا 28ساله، سارینا 29ساله، مریم 37ساله و مهین 36ساله. همگی معتاد و کارتن خواب. احمدی مشخصات همه اینها را در فرم ثبت کرده است. همه شان خوابیده اند. مددکار می گوید: «شانس آورده ایم که مواد مصرف کرده اند و خوابند وگرنه آنها که مواد نزده باشند درد دارند، اذیت می شوند و به در و پنجره ماشین می کوبند. بعضی ها هم تهدیدمان می کنند. بارها پیش آمده که با چاقویی که در لباسشان پنهان کرده اند یا با سرنگ ما یا راننده را تهدید کرده اند تا پیاده شان کنیم.» ظرفیت ماشین تکمیل شده و به طرف سامان سرای لویزان حرکت می کنیم. راننده از کوچه های تاریک و روشن مقابل بوستان هرندی که رد می شود، توقف کوتاهی می کند تا بتوانیم داخل کوچه ها را ببینیم. معتادها اطراف کوچه دور هم نشسته اند، زن و مرد... ماشین را که می بینند یکی دو نفر از جایشان بلند می شوند. احمدی می گوید «حرکت کن، الان سنگ پرتاب می کنند.» راننده همینطور که حرکت می کند می گوید «باید برای جمع آوری معتادهای هرندی اتوبوس بیاید، ون جواب نمی دهد.» **سامان سرای لویزان چند دقیقه ای از یک بامداد گذشته که به سامان سرای لویزان می رسیم. هر 6 نفر از ماشین پیاده می شوند آنا عصبی است و مهین همان یک لنگه کفش را هم از پایش درآورده. خانم تقی پور مدیر کشیک شب و همکارانش که دستکش به دست دارند پشت یک میز نشسته اند. مشخصات همه را یک به یک می پرسند، از آنها عکس می گیرند به حمام می فرستندشان و لباس تمیز بهشان می دهند. شام گرم و جای خواب در طبقه بالای سامان سرای لویزان هم در انتظارشان است. تقی پور می گوید: «برخوردهای امشب خیلی خوب بود. بعضی مواقع صندلی یا دوربین را می گیرند و پرت می کنند. گاهی هم با بهیارها و مادریارها درگیری فیزیکی پیدا می کنند. گاهی اوقات هم زنان باردار در میانشان است. آنها را هم تا 9 ماه و تحت نظر پزشک نگه می داریم تا زایمان کنند. معمولا بچه تحویل بهزیستی می شود.»

منبع: ایرنا