دریاچه ارومیه و هورالعظیم راچه کسی احیاکرد ؟

سپیده سعیدی *بی‌شک رأی ما در ۲۹اردیبهشت صرفا انتخابی برای تغییر قدرت سیاسی و تعیین سرنوشت سیاسی و اقتصادی دولت نیست .محیط زیست کشور ما مقوله بسیارحساس و دارای اهمیتی است که کمتر از سوی نامزد های انتخاباتی حرفی درباره آن شنیدیم و یا بهتر است بگوییم که به طور کلی برنامه ای در این خصوص ارائه نشد . صدا و سیما هم تمام تلاش خود را بکار گرفت تا در این راستا سوال واضحی از نامزدها نپرسد ؛ چرا که در این صورت مشخص می شد که دولت یازدهم تاچه اندازه ای توانسته توانمندی خود را در حفظ و حراست از محیط زیست نشان دهد و ایران را از خطر های احتمالی صرفا خشک شدن یک دریاچه مصون دارد . در این میان تنها دستاویز رقبای روحانی ریزگردهای خوزستان بود و کسی دم برنیاورد که هورالعظیم و دریاچه ارومیه را چه کسانی احیا کردند . دیگر فعالان محیط زیست و کارشناسان تالاب ها فریاد وااسفا برای دریاچه از دست رفته سر نمی دهند چرا که ارومیه احیا شد و باز می توان در هورالعظیم قایقی برآب انداخت . براستی چه کسی نگران محیط زیست این مرز وبوم است ؟ آنکس که برج می سازد ؟ نگاهی به سخنان نامزدهای انتخابات ریاست‌جمهوری نشان داد به جز «حسن روحانی» و کارنامه قابل قبول دولتش در مورد محیط زیست دیگر کاندیداها عاری از تفکر و کارنامه محیط زیستی مناسب هستند. کافیست به انتقادات "محمدحقانی" و "رحمت‌اله حافظی" اعضای شورای شهر تهران در مورد عمل‌کرد "محمدباقر قالیباف در مورد قطع درختان تهران رجوع کنیم و ببینیم او چگونه مجال داد تا فضای سبز تهران به برج‌سازی بدل شوند. هنوز به خاطر داریم که منطقه ۲۲تهران به عنوان کریدور باد و راه تنفس تهران شناخته می‌شد و محمدباقر قالیباف با معالمه‌ای سنگین آن را به برج‌سازانی سپرد که در ساخت پل صدر شریک او شده بودند.منطقه 22 تهران که مملو از گندم زار و باغ های توت بود ، هم اکنون جولانگاهی برای برج سازان و دلالان مسکن است وشهردار تهران در این میان دائم آسفالت خیابان ها ، جدول کشی ، ساخت پل وتوسعه شهری اش را به رخ می کشد . این در حالیست که پاکی هوای تهران را در روزهای بحرانی و آلوده از رییس سازمان محیط زیست و دولت مطالبه می کنیم و چماق آلودگی هوا را بارها و بارها برسرشان می کوبیم . این بار برخی از نامزدهای ریاست جمهوری دوره دوازدهم تاکید بسیاری بر مقوله اشتغال داشتند و یا اینکه کشاورزی را توسعه می دهیم ؛ اما باز شرایط بحرانی پیش رو در زمینه آب همچنان در ابهام است و هولناک تر آنکه اگر طبق گفته خودشان عملکرد دولت نهم و دهم را تایید می کنند؛ بدیهی است در این راستا به ایجاد سد های متعدد خواهند پرداخت و محیط زیست از این طریق با صدمات غیر قابل جبرانی روبرو خواهد شد . می دانیم که فعالیت پتروشیمی تا چه اندازه می تواند در آلودگی محیط زیست موثر باشد اما دیگر نامزد انتخابات ریاست جمهوری ایجاد اشتغال را با توسعه پتروشیمی میسر می داند، در چنین شرایطی قرار است کدام فرد و کدام برنامه‌ها در کشور رأی بیاورند تا در سال‌های آینده دستکم شاهد حفظ مدیریت بحران آب و کنترل تخریب‌ها از یک سو و بهبود وضعیت محیط زیست از سوی دیگر باشیم. در حالی که رییسی در مناظره آخر با کنایه به روحانی اظهار می کند که چرا می گویید دولت قبل ؟ واصرار دارد صدمات غیر قابل جبران دولت احمدی نژاد را به فراموشی بسپاریم؛ خوب است بار دیگر نقبی به گذشته بزنیم به عقب بازگردیم و به‌خاطر بیاوریم که دریک دهه گذشته چه اتفاقاتی روی داده‌است و در شهر و دیاری که زندگی می‌کنیم چه تجربه‌هایی از سرگذرانده شده‌است ، تا چه اندازه درتهران شاهد قطع درختان بوده ایم، مردم آذربایجان غربی ، استان اردبیل و آذربایجان شرقی بهترمی دانند که سد سازی چه بلایی برسررودخانه ها و همین دریاچه ارومیه آورد . سیمینه رود وزرینه رود چگونه بافت طبیعی خود را از دست دادند .اگر از حافظه تاریخی مان کمک بگیریم ، بهتر می‌توانیم برای آینده محیط زیست کشورمان تصمیم بگیریم. موضوع دیگر قربانی شدن تالاب‌ها به سبب سیاست‌های غلط و بی‌توجهی دولتمردان دولت‌های نهم و دهم و در نتیجه خشک‌شدن تالاب گاوخونی، تالاب هامون و تالاب هورالعظیم بود. بیاد بیاوریم بخش عظیمی ازتالاب هورالعظیم نیز به سبب سیاست غلطی که وزارت نفت در سال‌های ۸۵ و ۸۶ در اکتشاف وحفاری‌های میدان نفتی آزادگان در محدوده این تالاب اعمال کرده بودند خشک شده بود و از سوی دیگر حقآبه این تالاب نیز حذف شد. با هماهنگی وزیر نفت دولت یازدهم و رییس‌سازمان حفاظت محیط زیست و وزیرنیرو حقآبه تالاب هورالعظیم دوباره احیا شد . نخستین تصمیم و نخستین جلسه هیات دولت در پی پیروزی حسن روحانی در سال 92 اقدام برای تشکیل کارگروه و کمیته‌ای برای احیای دریاچه ارومیه بود. فرایندی که سبب شد دانشمندان و پژوهشگران بین‌المللی از جمله متخصصان ژاپنی‌به ایران بیایند. کارنامه محیط زیستی دولت دولت تدبیر و امید را مرور می کنیم و به این نتیجه می‌رسیم که بیش از هر زمان دیگری نیازمند استمرار این شیوه و این نگاه به محیط زیست برای داشتن ایرانی آباد در لایه‌های عالی قدرت و تصمیم‌سازی هستیم.