تاثیر بیماری‌های خود ایمنی بر طول عمر

طبق اعلام موسسه ملی سلامت در آمریکا بیش از ۲۳.۵ میلیون نفر در این کشور به نوعی از بیماری خود ایمنی مبتلا هستند و موارد ابتلا به بسیاری از این بیماری‌ها به دلایل نامشخصی رو به افزایش است.

همچنین بیماری‌های خود ایمنی مرگبار که بر شاخص امید به زندگی و طول عمر تاثیر می‌گذارند فهرست بلندی را به خود اختصاص داده‌اند. این گروه از بیماری‌ها شامل موارد متعددی از آرتریت روماتوئید گرفته تا لوپوس می‌شوند.

به گفته متخصصان تقریبا تمامی انواع بیماری‌های خود ایمنی بر شاخص امید به زندگی تاثیر می‌گذارند. هرچند پیشرفت‌های خوبی در درمان این بیماری‌ها بدست آمده که در نتیجه، بسیاری از مبتلایان می‌توانند از طول عمر بیشتر و کیفیت زندگی بهتری برخوردار باشند.

به گزارش "یو اس نیوز"، این گونه از بیماری‌ها را نیز می‌توان همچون دیگر بیماری‌ها با بهبود سبک زندگی شامل انتخاب وعده‌های غذایی سالم و ورزش کردن و مصرف دارو کنترل کرد. برخی از انواع شناخته شده این بیماری‌ها که بر طول عمر تاثیر می‌گذارند عبارتند از:

میوکاردیت: نوعی بیماری خود ایمنی نادر است که بر اثر آن عضلات قلب دچار التهاب می‌شوند. این بیماری اغلب در افراد ۲۰ تا ۴۰ ساله تشخیص داده می‌شود و در صورت ابتلا، علائمی همچون ضربان نامنظم قلب، درد قفسه سینه، تنگی نفس، خستگی و تب ناگهانی و بدون هیچ هشداری ظاهر می‌شوند. این بیماری اغلب تشخیص داده نمی‌شود و ممکن است موجب مرگ ناگهانی شود. با تشخیص این بیماری داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی برای بیمار تجویز می‌شود.

ام‌ اس: این بیماری خود ایمنی بر مغز و نخاع تاثیرمی‌گذارد که دلیل آن حمله سیستم ایمنی به لایه حفاظتی اطراف عصب‌ها و بروز انواعی از مشکلات و عارضه‌هاست. از دست دادن تعادل و هماهنگی بین اندام‌ها از جمله عوارض این بیماری است. در میان گزینه‌های درمانی، تاثیر داروهای تولید شده که سلول‌های B را هدف قرار می‌دهد امیدوارکننده بوده است.

لوپوس: متخصصان علاوه بر درمان اختلالات خود ایمنی باید نسبت به مشکلات و عوارض ناشی از این اختلالات دقت کافی داشته باشند. به طور مثال، شایع‌ترین نوع لوپوس موسوم به لوپوس منتشر، موجب التهاب شدید و گسترده شده و بر اندام‌های بدن از جمله کلیه‌ها اثر می‌گذارد. به همین دلیل کیفیت درمان بیماری کلیه از جمله فراهم بودن شرایط پیوند کلیه می‌تواند به بهبود زندگی این بیماران کمک کند. علاوه بر این، درمان‌های سرکوب کننده سیستم ایمنی بیماران را در معرض ابتلا به عفونت قرار می‌دهد، عاملی که می‌تواند به فوت برخی از بیماران مبتلا به لوپوس منجر شود. در نتیجه بهبود کیفیت درمان عفونت‌ها و دسترسی به آنتی‌بیوتیک‌های مناسب، بر شاخص امید به زندگی این افراد تاثیر می‌گذارد.

دیابت نوع یک: این بیماری که اغلب در کودکان تشخیص داده می‌شود بیماری خود ایمنی است که بر اثر آن سیستم ایمنی، پانکراس را مورد حمله قرار می‌دهد. افرادی که بیماری خود را تحت کنترل داشته باشند می‌توانند همچون افراد سالم از زندگی با کیفیتی برخوردار باشند اما درصورتیکه بیمار مراقبت‌های لازم را نداشته باشد دیابت نوع یک و دیگر شکل‌های دیابت پیامدهای جدی برای بیمار به همراه خواهد داشت که بیماری‌های قلبی، کلیوی و مشکلات عصبی از جمله آن‌هاست. دیابت نوع یک را می‌توان به جای سرکوب سیستم ایمنی با دریافت انسولین کنترل کرد.

واسکولیت: این بیماری که التهاب عروق خونی است موجب کاهش شاخص امید به زندگی می‌شود. مصرف داروهایی همچون کورتیکواستروئیدها برای کنترل التهاب و توجه به بیماری‌های زمینه‌ای از نکات درمانی این عارضه است.

علاوه بر اینها آرتریت روماتوئید و پسوریازیس نیز دو بیماری خود ایمنی دیگر هستند که در این فهرست قرار می‌گیرند.

منبع: فارس