خشم شدی رسانه سعودی از احیای برجام + جزئیات

مذاکرات جاری در وین، مانند مذاکرات سری که در سال 2015 در عمان برگزار شد، روی یک موضوع تمرکز کرده و موضوعات دیگر را رها نموده است. هیئت آمریکایی تلاش می کند عربستان، امارات، اردن و مصر و عراق را با وعده یک توافق هسته ای جدید فریب دهد، توافقی که اوضاع موجود در منطقه را تغییر نمی دهد.

مذاکره کنندگان آمریکایی ممکن است خطاب به اعراب بگویند: این مساله به ما ارتباطی ندارد، ما نمی خواهیم ایران به یک قدرت هسته ای تبدیل شود که از این پس هیچ کس نتواند با آن مقابله کند. پاسخ صحیح به آمریکایی ها این است: ایران هسته ای هم دغدغه ما نیست، دغدغه ما آن است که به توافقی دست نیابید که مانند توافق قبلی ما را قربانی طرح سیطره ای خطرناکتر از سلاح اتمی کند.

تصور کنید ایران به بمب اتمی دست یابید، سوال بعدی آن است که ایا ایالات متحده نگران است تا ایران به سمت اسرائیل بمب اتمی شلیک کند؟

منظور از توازن هسته ای در نهایت، منع استفاده از سلاح اتمی است، به دیگر معنا، توازن هسته ای برای توازن صلح در جهان است و این مساله بین دو دولتی که سلاح اتمی دارند هم حاصل می شود.

اما خلع سلاح هسته ای ایران، برای حفظ قدرت آن در منطقه، عملا به این معناست که ایران اجازه دارد تا دخالتهای خود در منطقه را ادامه دهد. شاید بتوان تصور کرد که بازگشت به توافق هسته ای با ایران، لیستی از منافع اقتصادی را برای ایالات متحده و اتحادیه اروپا دارد، اما این منافع دلیل نمی شود که ما کشورهای عربی قربانی شویم.

اگر هیئت آمریکایی گمان می کند به خاطر منافع این کشور ما باید هزینه ها و عواقب را تحمل کنیم، این تصوری احمقانه و از اساس معیوب است.

بروید و در منطقه ای دیگر منافع خود را جست و جو کنید و با توافق با ایران، برای ما فاجعه نسازید.

ایالات متحده می تواند هر توافقی را با هر طرفی برای تحقق هر منفعتی امضا کند و نیازی به موافقت دولتهای منطقه ندارد، اما این دولتها باید به منافع و مسائل امنیتی خود توجه داشته باشند و ایالات متحده را شریک خود محسوب نکنند.

چطور آمریکا میتواند شریک ما باشد در حالی که هر روز شاهد تهدیداتی است که متوجه عربستان می شود و با این حال سامانه های دفاعی و نیروهای خود را از منطقه خارج کرد؟ چطور می تواند شریک باشد در حالی که موشکهای حوثی ها و چالش هایی که بر سر راه صلح ایجاد می کنند را نادیده می گیرد؟

قدرتهای بزرگ از مکانی خارج نمی شوند مگر اینکه یک خلأ را به جا می گذارند که قدرت دیگری این خلأ را پر می کند. اما پس از ترک عراق توسط ایالات متحده، کدام قدرت این خلأ را پر می کند؟ آیا کسی هست که نداند آمریکا به نفع ایران از عراق خارج می شود؟ آیا تنها یک نابغه این مهم را درک می کند؟ سوال بعدی آن است که تهران و واشنگتن چگونه در این باره توافق کرده اند؟

همین موضوع در ابعادی گسترده تر بر بازگشت به توافق هسته ای منطبق می شود. واشنگتن می خواهد به ایران اجازه دست یابی به صدها میلیارد دلار را بدهد، در حالی که از قبل می داند ایران از این اموال در چه راستایی استفاده می کند.

ثابت شده است که مشارکت با ایالات متحده، سراسر ضرر و زیان است و دولتهای منطقه بدون این همکاری با آمریکا، اوضاع امنیتی بهتری داشتند. به عبارت دیگر، این شراکت ثابت کرده که ما روی همکاری طرفی حساب کرده بودیم که هر ساعت اراده کند، ما را فریب داده و تنها می گذارد.

آیا می خواهید به نفع ایران عقب نشینی کنید؟ مشکلی نیست، خدانگهدار! می خواهید با ایران وارد توافق شوید؟ بسیار خوب، مشکلی نیست. می خواهید ایران به سیاستهای قبلی خود ادامه دهد؟ باز هم اشکالی ندارد، اما ما را رها کنید. تا به دنبال شرکای جایگزین باشیم. این حرف آخر ماست با هیئت بلند پایه ای که به دنبال خرید خطرات برای ماست و در عین حال تلاش می کند اینطور وانمود کند که همدستی اش با ایران و عقب نشینی به نفع تهران، برای ما هم مفید است.