زیر خط فقر؛ وسط گود زندگی/روایت آماری و واقعی از زندگی مردمی که دستمزدهای پایین، سفره معیشت‌شان را خالی کرده است

پایگاه خبری تحلیلی نامه نیوز (namehnews.com) :

آیدین پورخامنه - بحران های اقتصادی با خود بیکاری به همراه دارند. بیکاری موجب فقیرتر شدن و افزایش خشونت در سطح جامعه می‌شود. روندی رو به گسترش که حکایت از سخت تر شدن شرایط اقتصادی کشور دارد. در این شرایط فرد متوجه می‌شود که امکانات برای زندگی و رشد، به صورت برابر تقسیم نشده است. در شرایطی که فرد فقیر برای دستیابی به آموزش پایه‌ای تلاش می‌کند، فرد مرفه با استفاده از امکانات روز، توانایی‌های خود را پرورش می‌دهد. در این وضعیت مشخص است که کدام گروه می‌تواند خود را به انواع وسایل برای زندگی مجهز کند.

اعداد به زیباترین شکل می‌توانند این مصیبت را به تصویر کشند. فقر بر روی زندگی تمام اعضای خانواده تاثیر منفی خود را خواهد گذاشت. والدین و افراد بالغ خانواده مجبورند بیشترین ساعات عمر خود را به کار کردن بگذارند. اگر شرایط اقتصادی برای خانواده سخت‌تر باشد کودکان از آموزش باز مانده و مجبور به کار می‌شوند. وضعیت اقتصادی بر امکانات آموزشی نیز تاثیر قابل توجهی دارد. از طرفی بالا رفتن قیمت دارو و خدمات پزشکی برای بسیاری از خانواده‌ها به قیمت از دست دادن عزیزانشان تمام می‌شود. بحران در بخش سلامتی تا به حدی است که در خانواده‌ای با درآمد متوسط، بیماری یکی از افراد می‌تواند موجب شود که وضعیت اقتصادی خانواده نابود شود و عملاً به خانواده‌ای زیر خط فقر تبدیل شوند. وضعیت اقتصادی می‌تواند موجب شود افراد از حقوق اولیه خود محروم بمانند.

کارگر و تحصیلکرده؛ اسیر بیکاری و دستمزدهای پایین

محمود در کارخانه تولید قطعات فلزی کار می‌کند. تا به حال دو بند از دو انگشتش را زیر دستگاه پرس از دست داده است. می‌گوید:« کارگر وقتی ناقص شود پیدا کردن کار در کارخانه‌ای جدید برایش خیلی سخت می‌شود. برای همین وقتی باید کار را تا زمانی که در قرارداد تعیین شده تحویل دهیم، شبانه روزی کار می‌کنیم که همیشه این موقع‌ها برای یکی از کارگرها اتفاقی که باعث شود اعضای خود را از دست دهد، می‌افتد. این روزها باید اضافه کاری کنیم و حقوقمان هم پرداخت می‌شود. ولی وقتی کارخانه نیاز ندارد به کارگران اجازه اضافه کاری نمی‌دهد. ما به پولی که با اضافه کاری بدست می‌آوریم نیاز داریم و بدون آن امکان ندارد بتوانیم از پس هزینه‌ها بر آییم . »

سارا کارشناسی ارشد برق دارد. با این وجود نتوانست کار پیدا کند و روزهای خود را با ویراستاری کتاب استادان دانشگاهش سپری می‌کند. «وقتی کارشناسی گرفتم در یکی از دفاتر که وارد کننده لوازم بود به عنوان منشی کار پیدا کردم. گفتند که در سال‌های آینده می‌توانم رشد کنم و از اعضای گروه فروش و در نهایت مدیر گروه شوم، ولی من دوست داشتم در زمینه تحصیلاتم و نه فروش کار کنم. برای همین کنکور ارشد دادم. الآن دو سال از گرفتن مدرک ارشدم می‌گذرد ولی هنوز هم کار خوبی پیدا نکردم. اسم کاری که از من با این مدرک می‌خواهند منشیگری نیست ولی عملاً از من انتظار مهندس و منشی را با هم آن هم با کمترین میزان حقوق دارند . »

مینا و علی هر دو کار می‌کنند. حقوق دریافتی ماهیانه مینا که کمتر از یک میلیون و 500 هزار تومان است، برای پرداخت اجاره خانه و قبض‌ها مصرف می‌شود. علی کمی بیشتر از دومیلیون ماهانه دریافت می‌کند که با یک میلیون آن قسط‌های ماشین و مبلغی که به عنوان پول پیش خانه گرفتند را پرداخت می‌کند. «با بقیه درآمدمان خرید سوپری و گوشت و مرغ را انجام می‌دهیم. ولی چیزی برای پس انداز نمی‌ماند. به بچه‌دار شدن فکر هم نمی‌کنیم. در این شرایط نمی‌توانیم هیچ امکانی برای او مهیا کنیم . »

جواد استادکار نقاشی ساختمان است. او 17 سال تجربه کار دارد. « دورانی بود که ما نرخ تعیین می‌کردیم و اگر پیمانکار مبلغ خوبی پرداخت نمی‌کرد، کار را انجام نمی‌دادیم. ولی چند سال است که برای شخص کار انجام می‌دهم. آن هم با تخفیف‌هایی که بتوانم و ضرر نکنم. روزانه درآمد کارگر باید 50 هزار تومان باشد ولی من با کمتر از این هم کار کردم. هر سال با نزدیک شدن عید وضعیت بازار بهتر می‌شد ولی سال به سال مردم کمتر هزینه می‌کنند. در این روزها هرکس هر کاری را بتواند، خودش انجام می‌دهد و به کیفیت اهمیتی نمی‌دهد . »