چین، کانون جهان چندقطبی

سیلوی کوفمن، سرمقاله نویس «لوموند» در مقاله خود تحلیل می کند که سفر اخیر لولا داسیلوا، رئیس جمهوری برزیل به پکن و وزیر دفاع چین به مسکو، پویایی جدید کار را از زمان جنگ در اوکراین نشان می دهد.

با کنفرانس های ویدئویی بی پایان باید خداحافظی کرد. در دیپلماسی، هیچ چیز بهتر از تماس مستقیم نیست. فعالیت هوایی رهبران سیاسی و وزرای آنها در دنیای پسا کووید با التهاب سفرها از سر گرفته  شده است. رفت و آمدها تغییر کرده است. یک قطب جدید در حال ظهور است که بیشتر این التهاب حول پکن می چرخد.

از زمان بازگشایی پس از سه سال سیاست کووید صفر، پایتخت چین مکان مناسبی بوده است.

همه به جز امریکایی ها در پکن هستند. البته اخیرا امریکایی ها نیز رفت و آمدهایی به چین داشته اند اما این رفت و آمدها هیچ دستاوردی نداشته است. به خصوص که بعد از هر سفر تهدیدی متوجه پکن کرده اند یا حرفی زده اند که چین را رنجانده است و به جای کاهش تنش به تشدید تنش در روابط دو کشور انجامیده و به تبع آن، سرعت هدایت جهان به سمت نظام چند قطبی شدت گرفته است.

در این میان سرگئی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه با شلوار جین و کفش ورزشی وارد برازیلیا شد. شاید او با این کار می خواست پیام به خصوصی بدهد، شیوه ای برای نشان دادن احساس راحتی او در آنجا که با استقبال بسیار خوبی هم مواجه شد، به ویژه که لولا که تازه از پکن و ابوظبی برگشته بود به نظر می رسید از دیدن او خیلی خوشحال شده است. او در مؤسسه ریو برانکو، آکادمی دیپلماتیک برازیلیا، «تبلیغات» اروپایی‌ها را با گوبلز مقایسه کرد. برزیل نخستین مرحله از سفر لاوروف به امریکای لاتین بود.

جهان به سرعت در حال تغییر است. کشورهای مدعی مجموعه بریکس را راه انداخته اند و می خواهند با ظرفیت ها و امکاناتی بالایی که دارند در برابر دنیای تک قطبی حرکت کنند. برزیل، روسیه، چین و هند هر کدام مدعی هستند و برای رسیدن به هدف خود محتاطانه گام برمی دارند و برنامه ریزی می کنند. و البته با وجود احتیاط برای شکل دادن به نظام چند قطبی عجله دارند. به نظر می رسید در این میان چین کانون و نقش محوری دارد.