دنیای این روزهای امیر قلعه نویی
سرمربی تیم ملی ایران با بیم و امید خود را آماده مرحله بعدی می‌کند. جایی که قرار است تیم ملی در بوته آزمایش و بی‌توجه به نقدهای تند، ترکیب نهائی خود در جام جهانی را بشناسد.
به گزارش "ورزش سه"، جلوتر از همه از اتوبوس حامل بازیکنان تیم ملی، بااحتیاط پیاده می‌شود، هر دو دستش در جیب، با گام‌هایی کوتاه می‌رود سمت زمین چمنی که وجب‌به‌وجب آن برایش دنیایی از خاطره است.خاطرات تلخ و شیرینی که هرکدامشان به تاریخ فوتبال ایران برای همیشه الصاق شده. امیر قلعه‌نویی جزء آن دسته از فوتبالیست‌های ایرانی است که لذت بازی در هر دو معبد قدیمی فوتبال ایران را چشیده، اما اکثر بازی‌های ملی‌اش را در ورزشگاه آزادی تجربه کرده است.
مثل همیشه مربیان تیم ملی زودتر از سایرین وارد محل تمرین شده‌اند و مقدمات تمرین را آماده کرده‌اند تا از زمان تمرین نهایت استفاده را ببرند.
آنتونیو مانیکونه، سعید الهویی، هومن افاضلی، آندرانیک تیموریان، رحمان رضایی و آلین دینکا و علی اصغر قربانعلی‌پور طی این چند سال تمرکزشان معطوف به پیشرفت کیفیت فنی تیم ملی بوده و طی این چند سال کمترین حاشیه‌ای بین این چند (به قول سرمربی) همکار قلعه‌نویی به گوش نرسیده است. برای اینکه میزان ارتباط بین این چند نفر را متوجه شوید، کافی است به فیلم‌های منتشرشده، پیش از آخرین تمرین تیم ملی مقابل ازبکستان رجوع کنید.
بازیکنان همراه سرمربی تیم ملی هستند و یکدستی نسبی را در فضای تیم ملی می‌شود ملاحظه کرد.
کم‌کم بازیکنان وارد زمین می‌شوند و در اختیار مربیان تیم ملی قرار می‌گیرند. حتی از فاصله جایگاه خبرنگاران تا زمین چمن نیز می‌توانید امید را در روحیه تک‌تک اعضای تیم حس کنید.
بیرانوند، سردار، کنعانی، قایدی، محبی حتی با حضور قلعه‌نویی هم، دست از سربه‌سر گذاشتن بچه‌ها برنمی‌دارند، ضمناً آندو را فراموش نکنید که خودش یک پای داستان است، خلاصه حال همه خوبِ خوب است.
اما من هنوز از لحظه پیاده شدن، چشم از سرمربی برنداشته‌ام و قدم‌به‌قدم او را دنبال می‌کنم.
اردشیر یا همان امیر تیم ملی، سیامک قلیچ‌خانی را کنار می‌کشد و چند کلامی پس از صحبت با او، تمرین را زیر نظر می‌گیرد؛ چند متری دورتر، با زاویه‌ای نسبت به شاگردانش تا همه‌چیز را زیر نظر داشته باشد. او مثل بسیاری از مربیان برجسته و هم سن و سالش، به چشمان خودش بیشتر از هر دوربینی اعتماد دارد، هرچند تیم آنالیز ویدیویی ثانیه به ثانیه تمرین را ثبت و ضبط می‌کند و اطلاعاتش در اختیار اعضای کادر فنی قرار می‌دهد.
همه چیز زیر نظر سرمربی. بازیکنان و کادر مشغول کارند.
قلعه‌نویی هرکجا که در این مستطیل سبز پایش را می‌گذارد، خاطره‌ای را در اذهان فوتبالی‌ها تداعی می‌کند. مثل حالا که درست در نقطه‌ای ایستاده که با دو ارسال استادانه، سرنوشت مهم‌ترین دربی تاریخ را به‌زعم خودش رقم زد. چراکه برنده دربی سی و یکم به جام باشگاه‌های آسیا می‌رفت و استقلال با شکست رقیب سنتی‌اش آسیایی شد و همان سال به قهرمانی آسیا رسید (افتخاری که می‌توانست برای پرسپولیس هم باشد).
- کمی به سمت وسط زمین که متمایل می‌شود، آن ضربه ایستگاهی از فاصله‌ای حدود چهل متر را با لباس شاهین در ذهن تداعی می‌کند که فقط گلری در کلاس حجازی می‌توانست مانع از گل شدن توپ شود.
- به سمت زمین جنوبی، نزدیک روبروی جایگاه که می‌رود، دعوایش با مجتبی محرمی را به خاطر می‌آوریم که آغازگر جنجالی‌ترین دربی پس از انقلاب شد، کمی جلوتر که می‌رود در پشت محوطه جریمه، شوت دیدنی‌اش با لباس سبز تهران الف از نظرمان می‌گذرد که طاق دروازه پیروز جغتاپور را فرو ریخت.
این لحظات تنها سر سوزنی از خاطراتی است که امیر در دوران فوتبالش در آزادی رقم زده است. اما در سن شصت و یک سالگی با بیش از چهار دهه حضور در فوتبال ایران هنوز موفق نشده طیف اکثریت علاقه‌مندان خاکستری فوتبال ایران را با تیم ملی همراهی کند. این فرصتی بود که پس از برد تاریخی مقابل ژاپن ناگهان در بازی قطر ناباورانه پوچ شد و به تعویق افتاد تا به صعود ایران به جام جهانی برسد. اما روز صعود نیز تحت تاثیر اشتباهات دفاعی قرار گرفت و توقف مقابل ازبک‌ها مانع از این شد که ایران با یک برد شیرین به آمریکا 2026 برود. البته واکنش‌ها هم متناسب با این نتیجه و صعود اسان تیم ملی بود. تیمی که برای ایجاد یک جشن ملی باید دست به کارهای بزرگتری بزند.
در حال حاضر و با تسلط گفتمان جریان مخالف عملا با پررنگ شدن حضور ۴۸ تیم در جام جهانی صعود ایران کوچک انگاشته شده است. این در حالی است که کادر فنی و در رأس آن امیر قلعه‌نویی هرگز صعود به جام جهانی را دستاورد خیلی بزرگی قلمداد نکرد، اما تاکید او بر این بود که تقریبا همه تیم‌های گروه، سطحی رقابتی داشتند و از پس غافلگیر کردن برمی‌آمدند و بی علت نبود که کار ایران در پنج بازی از 8 مسابقه منجر به صعود تا حدی گره خورد. در واقع دیگر در هیچ سطحی، حتی در فوتبال آسیا شاهد اختلاف تیمی مثل ایران و مالدیو نیستیم.
این در حالی است که هر چهار نماینده ایران که به نوعی، منابع تأمین بازیکنان تیم ملی به شمار می‌روند، هنوز به منطقه شرق آسیا نرسیده، در لیگ نخبگان و AFC CUP از دور رقابت‌ها حذف شده‌اند و عملا تنها تیم ملی است که پرچمدار فوتبال ایران در سطح بین‌المللی است. اما حتی این موفقیت مانع از واقع‌گرایی نیست. کادر فنی تیم ملی بهتر از هرکسی می‌داند که تیم ملی ازنقطه‌نظر فنی اشکالات فراوانی دارد که در فاصله زمانی اندک تا شروع جام جهانی باید هر چه زودتر در جهت رفع این معایب آستین‌ها را بالا بزند.
درواقع با کیفیت فنی حال حاضر تیم ملی قدر مسلم باز هم باید در حسرت صعود از مرحله مقدماتی جام جهانی بمانیم، اما با توجه به زمان خوبی که در اختیار داریم، می‌توان با یک نقشه راه دقیق و انجام بازی‌های تدارکاتی مناسب (همان‌طور که وزیر ورزش و جوانان نیز قولش را داد) عیار تیم ملی را از نقطه‌نظر فنی ارتقا دهیم که این امر خطیر، بستگی به درایت اعضای هیئت‌رئیسه جدید فدراسیون و مهدی تاج دارد که بتوانند قدر ثانیه به ثانیه تا سوت آغاز اولین دیدار تیم ملی در جام جهانی ۲۰۲۶ را بدانند و تیم را در بهترین شرایط ممکن رهسپار جام جهانی کنند. تیمی که نیاز دارد با ضعف‌هایش رودررو شود و آنها را درمان کند. ضعف‌هایی که در بازی‌های فیفا فرصتی برای ترمیم ریشه‌ای آنها نبود.
اعلام برنامه، اعتماد دو طرفه و ایجاد فضای کار جدی و امن چیزی است که تیم ملی و کادرش به آن نیاز دارند.
دیدگاه تان را بنویسید