«قصه‌ها»یی که تبدیل به غصه‌های دلواپسان شده است

به گزارش نامه نیوز، مصطفی داننده در عصر ایران نوشت: اکران ناگهانی فیلم «قصه‌»های رخشان بنی اعتماد طی این روزها تبدیل به غصه بخشی از جریان‌های سیاسی کشور شده است. این افراد بنا به دلایلی قبل و بعد از اکران این فیلم انتقادات شدیدی نسبت به آخرین ساخته رخشان بنی اعتماد داشته، رسانه‌های منتسب به این جربان حملات گسترده‌ای را متوجه وزارت ارشاد و معاونت سینمایی این وزارتخانه کردند. رسانه‌هایی که حتی نام فیلم را نمی آورند و از آن با عنوان «فیلم فتنه» یاد می کنند. شماری از نمایندگان مجلس نیز پیش از این هم به اکران احتمالی این فیلم اعتراض کرده بودند. پژمان فر عضو جبهه پایداری در مجلس در مورد این فیلم گفته بود:«قطعاً مجلس در برابر این گونه مسائل موضع‌گیری خواهد کرد. ما پیش از اینها در خصوص چنین آثاری هم با وزیر ارشاد صحبت‌هایی داشته‌ایم و هم با آقای ایوبی و تذکرات لازم را در خصوص چنین مواردی به آنها داده‌ایم و بعید می‌دانیم که ایشان با اکران چنین گزینه‌هایی، برخلاف اظهارات خودشان رفتار کنند. من مطمئن هستم که چنین فیلم‌هایی به اکران عمومی در نمی‌آیند و اگر چنین اتفاقی بیفتد و فیلم‌های مسئله‌دار اکران شوند، مسلماً مجلس در برابر این اقدام برخورد خواهد کرد و در نهایت اعضای کمیسیون فرهنگی از اختیارات قانونی خود در برابر وزیر استفاده خواهند کرد.» «جمشید جعفرپور» دیگر عضو کمیسیون فرهنگی مجلس هم در گفت و گو با رسانه‌ها نسبت به اکران این فیلم هشدار داده بود: «هر فعالیتی که در درون خود بحث فتنه را موجه جلوه بدهد، فی‌نفسه محکوم است و هیچ مسئولی هم حق ندارد به فعالیت‌های هنری چه در قالب سینما و چه کتاب و چه محصول فرهنگی دیگری، مجوز بدهد و از آنها حمایت کند. اکران فیلم‌هایی با محوریت فتنه، تخلف محسوب می‌شود و قطعاً این اتفاق در کمیسیون فرهنگی مجلس بررسی می‌شود و واکنش مناسبی هم در برابر این اقدام نشان خواهد داد.» در واقع در حالی انگ سیاسی به یک فیلم می زنند که ماهیتا سیاسی نیست و تازه سیاسی بودن هم مشروط به رعایت هنجارهای قانونی نباید مشکلی داشته باشد. قصه ها اما سیاسی نیست. بلکه داستان زندگی بخشی از مردم ایران است که با مشکلات اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و حتی سیاسی دست و پنجه نرم می کنند. روایت رخشان بنی اعتماد از داستان زندگی شخصیت‌های فیلم‌های قبلی‌اش در یک فیلم تازه است؛ داستان زندگی سخت مردمانی که روزگار را با خون دل سپری می‌کنند. درون قصه‌ها هم زنی را می بینیم که فرزندش به خاطر اعتراضات سال 88 زندانی شده و خود او هم چند ماه است حقوق نگرفته است. یا دختری که سال‌ها معتاد بوده و با وجود ابتلا به ایدز تلاش کرده با دخترانی که به درد او مبتلا شده‌اند کمک کند. قصه‌ها همچنین داستان جوانی را روایت می کند که به دلیل ورشکستگی ناگزیر از کار بر روی تاکسی اجاره‌ای شده است. در قصه‌ها مردی را می‌بینید که به دلیل اعتراض به عدم دریافت حقوق طی چندماه، با برخورد بد برخی ماموران روبرو می‌شود. داستان پیرمردی که به دنبال پول عمل جراحی خود از نهادهای مربوط است و با برخورد تحقیر آمیز آقای مسئول روبرو می‌شود که اعتقاد دارد ارباب رجوع به خاطر همین کلمه باید به خود رجوع کند. ارباب رجوع یعنی: ارباب = رجوع اگر روایت این زندگی‌ها مصداق تعبیر سیاسی دارد وای به حال ما که به مشکلات مردم این گونه نگاه می‌کنیم. واقعا اگر کمی در میان مردم زندگی کنی، اگر در مترو با مردم همکلام شوی، اگر در اتوبوس به درد دل آنها گوش بدهی، می‌فهمی که مردم سیر شدن شکم فرزندانشان مشکل دارند. نمی‌دانم چرا برخی از مسئولین ما از روایت مشکلات کشور ترس دارند و نمی‌خواهند کسی این مشکلات را ببینند. مگر اعتیاد بین جوانان ما بیداد نمی‌کند؟ مگر فقر بخشی از جامعه را با خود نبرده است؟ مگر فساد اخلاقی قسمتی از جامعه را با خود همراه نکرده است؟ تا کی باید بنشینیم و بگویم که به به، چقدر ما مشکل نداریم! آرزو می کنیم نمایندگان معترض این فیلم را دیده باشند اما با توجه به پیشینه آنها به نظر می‌رسد انتقادات مطرح شده توسط این دلواپسان بر اساس شنیده‌های آنها بوده است. قطعا دیدن مشکلات مردم باید نمایندگان را به فکر بیندازد و تبدیل به دغدغه آنها شود نه اینکه بعد از اکران یک فیلم با برچسب های سیاسی، وزیر ارشاد را تهدید به استیضاح کنند. به نظر می‌رسد برخی در جامعه ایران سعی می‌کنند مسیر دغدغه‌های مردم را عوض کنند. آنها با اصرار بر ادامه تقسیم بندی ها بر اساس وقایع سال 88، مسئله حجاب، مسائل فرهنگی، می‌خواهند مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم را به حاشیه ببرند و نگذارند این مشکلات به گوش مسئولین و تمام جامعه ایران برسد. باید باور کنیم بیان مشکلات کشور، مخالفت با نظام نیست و هنگامی که از سر علاقه باشد عین خدمت و آسیب شناسی است. طی این سال‌ها اما برخی به گونه‌ای رفتار کرده‌اند که تا کسی از مشکلات کشور حرف بزند،انگار ضد نظام جمهوری اسلامی است یا می‌خواهد به کشور خیانت کند. حال آن که اتفاقا باید استقبال شود چرا که دغدغه دارند و ابراز تعهد اجتماعی در یک فیلم را باید ستود ولو با پاره ای مضامین آن موافق باشی یا نباشی. نکته دیگری که در رفتار این دلواپسان قابل مشاهده است این است که احساس می شود این جریان در حالی فیلمی را با تلقی سیاسی برنمی تابد که اتفاقا با این شیوه برخورد دنبال سیاسی کردن ساحت زندگی مردم ایران اند. امروز مسائل فرهنگی، ورزشی و اجتماعی توسط این جریان تبدیل به یک موضوع سیاسی می‌شود. سیاسی شدن باعث می‌شود نظرات کارشناسی به حاشیه رود و جنجال جای آن را بگیرد. امروز کشور به معنای واقعی کلمه سیاست زده شده است. حال آن که در هیچ دورانی ما شاهد چنین رفتاری نبودیم. در پایان باید گفت «قصه‌ها» روایت صادقانه‌ای از مشکلات مردم است و بهتر است دلواپسان سعی نکنند با فضاسازی راه را برای فیلم سازان دغدغه مندی مانند رخشان بنی اعتماد ببندند.