روزنامه ابتکار: امیدهای بهارانه

به گزارش نامه‌نیوز، هوای بهار آدم را هوایی می کند. دلش می خواهد از چهارچوب کار خارج شود, حتی اگر کارش, کار بدون تعطیلی خبر باشد. شاید همین باشد که نمی گذارد حتی سرمقاله هم شبیه سرمقاله شود. حال و هوای بهار, سرمقاله را بهاریه می کند و آدم باید خیلی مواظب باشد که بهاریه نشود.سال ۹۴ در تب و تاب مذاکرات هسته ای آغاز شد و در شور و حال انتخابات اسفندماه به پایان رسید. سالی پر از خبر و رویدادهای خبری که می تواند این سال را برای مدت ها و یا حتی تا همیشه در ذهن ما ماندگار کند. سال ۹۴ سالی بود که در آن مذاکرات هسته ای به فرجام رسید و سرانجامش برجام اجرایی شد. از سوی دیگر انتخابات ۷ اسفندماه و نتیجه جالب توجهش به ویژه در تهران شاید نقطه عطفی در پارلمان های ایران بعد از انقلاب اسلامی بسازد در این فاصله اخبار و رویدادهای فراوانی اتفاق افتادند. از فاجعه منا تا هجوم برخی تندروها به سفارت عربستان, از تداوم اوضاع پیچیده سوریه تا بروز چالش بین روسیه و ترکیه, از هجوم تروریسم داعشی به اروپا و حملات پاریس تا برگزاری دادگاه فساد نفتی و حکم اعدام بابک زنجانی, از حذف عجیب تیم ملی فوتبال ایران در جام ملت های آسیا تا ایستادن دوباره فوتسال ایران بر بام آسیا و از فوت آیت الله واعظ طبسی و رسیدن تولیت آستان قدس رضوی به حجت الاسلام رییسی تا اعلام بازگشت محمود احمدی نژاد به صحنه سیاست,تنها برخی از رویدادهایی بودند که هر یک چند زمانی تیتر یک اخبار و توجه عمومی را به خود اختصاص دادند.علی رغم همه این اخبار ریز و درشت, چیزی که شاید مهم تر باشد, این است که اخبار و رویدادها چه تاثیری بر زندگی انسان ها و جوامع انسانی می گذارند. در مورد ایران, شاید بتوان گفت اصلی ترین برداشت از فضای اخبار و رویدادها, تداوم امید به بهبود اوضاع در عرصه های مختلف باشد. وقتی در میان دید و بازدیدهای عیدانه ۹۴, چشم ها و گوش ها در انتظار خبری از لوزان سوییس بود و البته این انتظار چندین ماه بعد در وین به انجام رسید و چه وقتی حضور مردم در انتخابات با رای به کاندیداهای اصلاح طلب و معتدل و اخراج تندروها از مجلس همراه شد, همه چیز بوی امید می داد.آن چه برای سال جدید مهم است, پاسخ به این امید و تداوم احساس امید است. اگر این حس امید رنگی از واقعیت به خود ببیند و تداوم یابد, می تواند محرک تحرک اجتماعی شود که خود بر عرصه های سیاسی, فرهنگی و اقتصادی موثر خواهد بود. به همین ترتیب باید در مورد ناامید شدن این امید زنهار داد. در نتیجه آن چه برای سال ۹۵ بیش از هر چیز مهم خواهد بود, تداوم امید است. این موضوعی است که دولتمردان همچو سایر مسوولان نظام باید به عنوان درس سال ۹۴ با خود به سال ۹۵ ببرند. به هر ترتیب تنها می توان آرزو کرد که این امید با نتایجی واقعی همراه باشد و امیدهای بزرگتری بسازد و هیچ گاه ناامید نشود. سال نو برای ایران و جهان خوش یمن و پر امید باد!

منبع: روزنامه ابتکار