خود برتربینى سیاسى آفت سلامت سیاسى

به گزارش نامه‌نیوز، در اخلاق سیاسی حب وبغض جناحى کار را براى همه خراب مى کند و آسیب و انحراف کل حزبٍ بما لدیهم فرَّحون شکل مى گیرد و موجب (خود برتربینی های سیاسی) در اشخاص و گروهها مى شود. و این خشت اول است که پایه نزاع و گسستن وحدت خواهد شد. راز نسبتهای سوء سیاسی به دیگران دادن و تنها در فکر هدایت دیگران بودن و ضعف خود و نقصان نگاه خود را فراموش کردن، خودبرتر بینی سیاسی است. کسانی که نگاه خود را پیوسته برتر از دیگران می‌دانند، همیشه مخالفین خود را گرفتار ضلالت و گمراهی می بینند و خود و نگاه خویش را در افقی فراتر و هدایت یافته می دانند پس اگر از در گفتگو با دیگران در آیند به خیال خود برای اصلاح و هدایت آنها است و چنانچه از سوی دیگران به نقد کشیده شوند ناخرسند می گردند هرچند در ظاهر ممکن است سیاست به خرج دهند و ناخشنودی شان را اظهار نکنند ولی گوش شنوایی برای شنیدن دیگران ندارند وتصمیم وقصدى براى یتبعون احسنه در آنها پدید نمى آید و بلاخره عدم رضایت خود را با سخنان گزنده و تند خود ابراز خواهند کرد بنابراین خودبرتر بینها توانایی گفتگو که نمی تواند یک طرفه باشد را ندارند و تنها سخنرانی یک طرفه را می پسندند و گفتگوهایشان هم در حقیقت سخنرانی در نقش گفتگوست. این گونه از افراد ظنون وگمانهاى متراکم خود را بدیهی می دانند و چنان از آنها با یقین یاد می کنند که گویا طرف مقابل نباید اعتراضی داشته باشد و تنها باید راه تسلیم و قبول را پیش گیرد وگرنه با انواع نسبت های ناروای سیاسی نواخته می شوند. این گروه آدم ها خود را فراتر از نقد می بینند و همیشه آراء خود را مطلق می دانند و اعتراف به خطا و اشتباه برای شان سخت می باشد بنابراین از خطایشان به ندرت خارج می شوند و همواره با سلسه ای از توجیهات غیر موجه خطای خود را سعی می کنند بپوشانند. این خاصیت ها سبب می شود به تدریج اقبال عمومی را از دست بدهند که البته در این صورت هم باز خود را پیراسته و عموم را گناهکارو منحرف می بینند وبه اکثرهم لا یشعرون و لا یعقلون و... روى مى آورند. در صورتیکه این خطاب هاى قرآنى در مورد اکثریت ناس است نه اقلیت شیعه اهل بیت علیهم السلام. این بلای اخلاقی که در سیاست بسیار خود می نمایاند نیاز به مراقبت جدی دارد و گرنه حب ذات انسان را هماره در معرض چنین ابتلائات ناگوار اخلاقی قرار می دهد. این بنده حقیر فکر مى کنم ما شیعیان نباید گروه ها و اشخاص خود را در عرصه نظریه پردازى و ابراز سلیقه مورد هجمه قرار دهیم. و از همدیگر قرینه سازى با مصادیق تاریخى نکنیم. و دست به تخریب همدگر نبریم. و این شدت ها را فقط براى کافران و مشرکین و منافقین زمان آن هم از نوع مهاجم فکرى یا محارب عملى آنها روا بدانیم ولا غیر. علاج در این است که فقط به مصداق ؛ اشداء على الکفار و رحماء بینهم. عمل نماییم. والسلام

منبع: روزنامه ابتکار