علی صوفی: اصلاح‌طلبان جز حمایت از روحانی، فکر دیگری ندارند

به گزارش نامه‌نیوز، قریب به دو هفته از تعیین هیات رئیسه دائم مجلس‌ دهم می‌گذرد. در این مدت، همچون چند هفته پیش از آن، تحلیل‌ها و اظهارنظرها درخصوص آنچه گذشت و چرایی و چگونگی رقابت میان محمدرضا عارف و علی لاریجانی ادامه دارد. هنوز این سوال مطرح است که چرا تمامی نمایندگانی که میثاق ائتلاف‌ امید را امضا کرده بودند و تعداد آنها به ۱۴۰ نفر می‌رسید، به نامزد فراکسیون‌ امید برای انتخاب رئیس مجلس‌ دهم رای ندادند. حتی محمدرضا باهنر، نائب‌ رئیس مجلس‌ نهم نیز در این خصوص اظهارنظر کرده و گفته آنهایی که حاضر نشدند به عارف رای دهند، تنها به عنوان یک نردبام از لیست‌ امید استفاده کردند تا به مجلس‌ دهم راه یابند. از سوی دیگر، جلیل رحیمی‌ جهان‌آبادی، عضو لیست امید و نماینده مردم تربت‌ جام، تایباد، باخزر و صالح‌آباد در مجلس‌ دهم مدعی شده بود که محمدرضا عارف در شب قبل از انتخابات هیات رئیسه دائم از اعضای فراکسیون‌ امید خواسته بود که به دلیل شرایط کشور در داخل و اقتضائات بین‌المللی به علی‌ لاریجانی رای دهند. البته این تنها موضوع این روزها نیست. تلاش شکست‌خوردگان انتخابات به القای اختلاف میان دولت و جبهه اصلاحات و طرح فرضیه رقابت عارف با روحانی در سال ۹۶ موضوع دیگری بود که بهانه‌ای شد تا با «علی صوفی»، عضو شورای عالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان و رئیس ستاد ائتلاف اصلاح‌طلبان در تهران گفت‌وگو کنیم و نظرات او را حول این محورها جویا شویم. حاصل گفت‌وگوی «آرمان» با «علی‌ صوفی» را در ادامه می‌خوانید: نماینده مردم تربت‌جام، تایباد، باخزر و صالح‌آباد که از قضا عضو لیست‌امید هم بودند، طی اظهارنظری مدعی شدند که آقای ‌عارف از اعضای فراکسیون‌امید خواسته‌اند تا بنا به شرایط کشور، در انتخابات هیات‌رئیسه دائم به آقای‌لاریجانی رای دهند. شما در جریان این اتفاق هستید؟ آقای عارف بعد از نتیجه انتخابات هیات‌ رئیسه موقت، تصمیم گرفتند که در انتخابات هیات‌ رئیسه دائم نامزد نشوند و بر این تصمیم خود نیز استوار ماندند. بر این اساس، فراکسیون‌ امید هم تصمیمی برای معرفی نامزد در انتخابات هیات‌ رئیسه دائم نداشت و کاندیدای دیگری معرفی نکرد. اما ۲۳۷ رای آقای‌ لاریجانی نشان‌دهنده این است که فراکسیون‌ امید به آقای‌ لاریجانی رای داده است. اگر در جلسه روز دوشنبه، آقای عارف چنین صحبتی انجام می‌دادند، من به نحوی در جریان قرار می‌گرفتم. به ویژه اینکه، در همان روز با آقای عارف ملاقاتی داشتم و از ایشان چیزی در این خصوص نشنیدم. ضمن اینکه از قبل مشخص نبود که روز سه‌شنبه، برای انتخاب هیات‌ رئیسه دائم رای‌گیری خواهد شد. با توجه به پایان بررسی اعتبارنامه‌ها در روز سه‌شنبه، انتخاب هیات‌ رئیسه دائم در دستور کار قرار گرفت. به همین جهت، به نظر می‌رسد که اعضای فراکسیون‌ امید در روز سه‌شنبه تصمیم گرفتند که به آقای‌ لاریجانی رای دهند و به دنبال آن هم برای حضور آقای‌ پزشکیان و آقای‌ مطهری، به عنوان نواب ریاست مجلس تلاشی را صورت دادند. رای ۱۳۳ نماینده مجلس به آقای‌ مطهری نشان می‌دهد که رای فراکسیون‌ امید بیش از ۱۰۳ نفر است. ارزیابی ما از نمایندگانی که در لیست‌ امید قرار داشتند این بود که ۱۶۸ نفر در فراکسیون‌امید داشته باشیم. فراکسیون‌ امید در این حد قابل بازسازی است و می‌توان در تصمیم‌گیری‌های مهم روی آن حساب کرد. انتخاب ریاست مجلس از حساسیت خاصی برخوردار بود و گرایش نمایندگان در این رابطه می‌توانست تحت تاثیر عوامل متعددی، چه از درون و چه از خارج مجلس قرار گیرد. از سوی دیگر، محمدرضا باهنر در مصاحبه‌ای گفته که نهایت رای آقای‌ عارف در مجلس همان ۱۰۳ رای بود و امکان تبدیل آن به ۱۰۴ را نداشت، چرا که آقای‌ عارف با تک‌تک نمایندگان به صورت تلفنی صحبت کرده بود. آقای‌ باهنر مدعی شدند که آقای‌ عارف در جریان رقابت‌های دور دوم، روزی ۱۵۰۰ کیلومتر سفر می‌کرد. شما چه نظری در خصوص صحبت‌های نائب‌ رئیس مجلس‌ نهم دارید؟ در اینکه آقای‌ عارف عزم جزم کرده بودند برای ریاست مجلس، تردیدی نیست. به این دلیل که زمانی که ایشان به عنوان سرلیست اصلاح‌طلبان در تهران انتخاب شدند، از سوی شورای عالی سیاستگذاری و با اجماع این شورا به عنوان نامزد ریاست‌ مجلس نیز معرفی شدند. سفرهایی که آقای‌ عارف در دور دوم انتخابات داشتند، سفرهای زیادی بود. می‌توانم بگویم همه نامزدهایی که به دور دوم راه پیدا کردند از ایشان خواسته بودند که برای حمایت از آنها به شهرها و حوزه‌های انتخابیه آن‌ها سفر کنند. طبعا این مجال برای آقای‌ عارف نبود که به تمام حوزه‌ها سفر کنند اما تا جای امکان به حوزه‌های مختلف سفر کردند. سفر به نقاط مختلف کشور در جریان انتخابات، امری طبیعی است. بدیهی است در راستای امر ریاست مجلس، ما انتظار داشتیم کسانی که در لیست‌ امید قرار گرفتند و میثاق‌نامه را امضا کردند، به آقای‌ عارف رای دهند. اما سفر به استان‌ها، در راستای امر ریاست مجلس نبود و در مسیر تلاش برای رقابت با جناح مقابل بود. اما اینکه گفته شده که ۱۰۳ نفر نهایت تلاش ما بوده، سخن درستی نیست. دوستانی که در معرض مشورت آقای‌ عارف قرار گرفتند، بارها به او انتقاد کردند که باید برای کسب ریاست مجلس، بیشتر تلاش کنند. آن هم در مقایسه با آقای‌ لاریجانی که از تک‌تک نمایندگان دعوت می‌کرد و آن‌ها را به حضور می‌پذیرفت و با آنها برای موضوع ریاست صحبت می‌کرد. در مقابل تلاش‌های ‌لاریجانی، اقدامات ‌عارف قابل قبول نبود که تا آخرین روز هم یکی از انتقادات صریح دوستان ما به آقای عارف، همین بود. یکی از دوستان هم در یادداشتی که بعد از انتخاب آقای‌ لاریجانی منتشر کرد، از آقای‌ عارف در این رابطه انتقاد کرد. بنابراین، به عنوان مشاور دکتر عارف، شاهد بودم که دوستان از ایشان می‌خواستند که برخی ملاحظات را کنار گذاشته و برای موضوع ریاست مجلس، تلاش‌های بیشتری را صورت دهند. به همین دلیل این صحبت آقای‌ باهنر را قابل قبول نمی‌دانم. خاصه آنکه پایبندی آقای‌ عارف به موضوعات اخلاقی، سد و مانعی بود در مسیر فعالیت‌هایی که ایشان در این راستا انجام می‌دادند. بارها شاهد بودم که در مقابل تمامی این انتقادات، آقای‌ عارف می‌گفت که «اخلاق حکم می‌کند این طور رفتار کنم!» آقای‌ باهنر نکته دیگری را هم مطرح کرده و آن این است که کسانی که در انتخابات هیات‌ رئیسه به آقای‌ عارف رای ندادند، اعتقادی به فراکسیون‌ امید نداشتند و تنها از نردبان ائتلاف‌ امید بالا رفتند. این موضوع را می‌پذیرید؟ همه آنهایی که در لیست‌امید قرار گرفتند، انگیزه یکسانی نداشتند. این امکان وجود دارد که برخی با این لیست، ابزاری برخورد کرده باشند. این موضوع را رد نمی‌کنم. افرادی در لیست‌امید بودند که علی‌رغم اینکه میثاق‌نامه را هم امضا کردند، قائل به این موضوع نبودند. این از ضعف لیست‌امید بود. اما این را درنظر داشته باشید که ما در سخت‌ترین شرایط، بهترین نتیجه را گرفتیم. هدف ما از تهیه لیست‌امید، کنار زدن جریان تند حاکم بر مجلس بود و به این هدف نیز رسیدیم. هدف دوم ما این بود که بتوانیم از اکثریتی که در مجلس کسب می‌کنیم، در جهت حاکمیت جریان فکری اصلاحات استفاده کنیم. این هدف هم با تشکیل فراکسیون امید، به طور نسبی حاصل شد. اما اینکه بخواهیم بگوییم به همه اهداف که ریاست مجلس هم جزو آن بود، رسیدیم، این طور نیست. این موضوع را هم نباید از نظر دور داشت که ما هیچ‌گاه مخالف آقای‌لاریجانی نبودیم. بنابراین ریاست مجلس آقای‌لاریجانی نامطلوب نبوده است. ما در مقام مقایسه و به طورنسبی، معتقد بودیم که آقای‌عارف از آقای‌لاریجانی بهتر است. اما اگر آقای‌عارف را نداشتیم و گزینه دیگری هم وجود نداشت، قطعا به طور یکپارچه از آقای‌لاریجانی حمایت می‌کردیم. کما اینکه در انتخاب هیات‌رئیسه دائم این کار را کردیم. پس نباید این طور القا کرد که در انتخاب آقای‌لاریجانی ما شکست خوردیم. جناح شکست خورده در انتخابات سال‌های ۹۲ و ۹۴ تلاش می‌کند این طور القا کند که میان اصلاح‌طلبان و دولت آقای‌روحانی اختلاف وجود دارد. حتی گام را فراتر گذاشته و مدعی شده‌اند که آقای‌عارف در پی شکست در انتخابات هیات‌رئیسه، به عنوان رقیب آقای‌روحانی در سال ۹۶ به میدان خواهد آمد. پاسخ شما به این شائبه‌ها چیست؟ آقای‌روحانی درعرصه عمل مشکلی نداشته‌اند که بین اصلاح‌طلبان و ایشان اختلافی باشد. اساسا آقای‌ روحانی در موقعیتی قرار دارد که اصلاح‌طلبان جز حمایت از او به چیز دیگری فکر نمی‌کنند. توقعی جز اینکه دولت برای مردم کار کند و نارضایتی‌هایی که در عرصه اقتصادی وجود دارد را کاهش دهد، نداریم. ضمن اینکه شما یقین بدانید آقای‌ عارف در سال ۹۶ مقابل آقای‌ روحانی قرار نخواهد گرفت. اختلاف بین اصلاح‌طلبان و آقای‌ روحانی، ممکن است آرزوی رقبای ما باشد؛ اما راهی که اصلاح‌طلبان در سال ۹۲ شروع کردند و در سال ۹۴ ادامه دادند و در هر دو به پیروی رسیدند، در سال ۹۶ هم ادامه خواهد داشت.

منبع: روزنامه آرمان