از قریه تُرکمانچای تا پایگاه نوژه همدان!

یک: ‏حالا قانون اساسی به کنار، دوستان اگر گمان می‌کنند رفاقت با روسیه در روزمبادای جنگ با آمریکا به قدر ارزنی به دردمان می‌خورد، سخت خوش خیالند!

دو: ‏بغداد در زمان صدام، یکی از پیشرفته ترین سامانه‌های پدافند هوایی را داشت. در جنگ کویت، روس‌ها کدهایش را دو دستی تقدیم آمریکا کردند، به چندغاز!

سه: ‏و کاش یکی از هموطنان همدانی می‌نوشت. وقتی غرش جت های جنگی روسی از پایگاه شکاری شهید نوژه را در خانه ی خود می‌شنود، احساس امنیت می‌کند یا ناامنی؟

چهار: ‏بعد هم خودمانیم دیگر، که هیچ کدام از سه قوه و دیگر قوای نظامی و امنیتی و غیره ما را داخل آدم حساب نکردند در اطلاع رسانی استقرار نظامیان روس. آن وقت ‏امام مدام تذکر می‌داد که مبادا مردم اخبار ایران را از رادیو اسرائیل بشنوند، کجاست که ببیند ما خبر پایگاه همدان را از وزارت دفاع روسیه فهمیدیم؟

پنج: ‏‏ما مردمِ معمولیِ ایران از روسیه متنفریم. حتی خیلی بیشتر از آمریکا و انگلیس علیرغم همه ی بدیهایشان. قریه ی ترکمانچای از یادمان نرفته، زخم موشک‌های اسکادنیز. حضراتِ از ما بهتران نیز عنایت کنند که ‏از ترسِ مار به عقرب نباید پناه بُرد و این دلبستگی دوستانِ این وری به ارتش روسیه همان قدری بد که دلبستگی عزیزان آن وری به وفای به عهد در آمریکا.

شش: ‏‏گفتند اگر دمشق و بغداد نجنگیم، باید در تهران و مشهد بجنگیم. حکایت حالا است. وقتی موشک‌هایشان را از خزر پرتاب کردند، باید فکر همدان را می‌کردیم و ‏راستی! این پادگان ولیعصر تهران (عشرت‌آباد سابق) نیز در جنگ جهانی دوم، محل استقرار قوای اشغالگر روس بود. در ادامه اگر لازم داشتند تعارف نکنند احیانا.

هفت: این کلمات را در سالگرد ۲۸ مرداد می‌نویسم. و یادمان باشد که در حدفاصل شکست کودتای نخست در ۲۵ مرداد تا طنین شوم صدای میراشرافی در رادیو ایران و اعلام خبر غارت خانه ی دکتر مصدق، چه چیز باعث شد مردم و مراجعِ پایتخت پُشتِ نهضتِ ملّی نفت را خالی کنند: تظاهرات سازمان افسران حزب توده و میتینگِ طرفدارانِ روسیه در میدانِ بهارستانِ تهران.