فرصت پسابرجام و سنگ‌اندازي دلواپسان

به گزارش نامه نیوز، از همان زمان كه سفارت آمريكا به دلیل اقداماتی که در ایران انجام می‌داد، تسخیرشد، مبارزه ايران با آمريكا آغاز گردید و تدريجا به‌جايي رسيد كه آمريكا ايران را تحريم كرد. اين تحريم‌ها هيچ ربطي به مسائل هسته‌اي نداشت و تا حدي مرتبط با مسائل رژيم حاكم بر تل‌آويو و فلسطين بود. پاره‌ای از تحريم‌هاي سازمان ملل تحريم‌هايي است كه در اثر اقدامات، سخنان و رفتارهاي رئيس دولت قبلي به وجود آمد. در زمان احمدي‌نژاد قطعنامه پشت قطعنامه صادر شد كه وي آنها را كاغذ پاره مي‌دانست. اما در زمان آقاي روحاني تمام اين قطعنامه‌ها پس از موفقيت مذاكرات هسته‌ای به صورت يكجا لغو و تحريم‌هاي شوراي امنيت عليه ايران حذف شد. چين و روسيه نيز درتحريم‌هاي ايران سياستي دوگانه پيش گرفتند. وقتي امكان پذيرش يا عدم پذيرش در دست چين و روسيه است و از آن استفاده نمي‌كنند، يعني به آن رأي مي‌دهند. رأي ممتنع يك ظاهر‌سازي و فريب‌كاري است كه چين و روسيه اين كار را با ايران انجام دادند. دردولت قبل دولتمردان با وجود عدم رأي به نفع ايران همچنان چين و روسيه را دوست خود مي‌دانستند اما هيچ صداي اعتراضي در داخل از كسي بلند نشدكه چرا اين دو كشور از ايران در شوراي امنيت دفاع نكردند. البته اين موضوع درباره چين هيچ گونه توجيهي نداشت، چون چين با ايران معاملاتي داشت و به تحريم ايران راي داد. درباره روسيه در ۲۰۰ سال اخير جز استفاده‌هاي ابزاري و سوءاستفاده و زيان چيزي عايد ايران نشده و در شوراي امنيت نيز عليه ايران به تحريم‌هاي بين‌المللي راي داد. برخي از روند اجراي برجام ايراد مي‌گيرند و درمسير آن سنگ اندازي مي‌كنند و مانع اجراي آن مي‌شوند. دقيقا در روزهاي بعد از آن تحريم شاهد هستيم كه اوباما تحريم‌هاي قديمي را براي یک‌سال تمديد كرد. تمديد نكردن اين تحريم‌ها احتياج به يك منطقي دارد. وقتي مي‌خواهيد با دشمن مسائلي را حل و فصل كنيد بايد بتوانيد با او صحبت كنيد. دوستي با آمريكا خطر دارد، چون آمريكا مي‌خواهد ايران فرمانبردارش باشد و از اين لحاظ كسي سخني از دوستي نمي‌گويد. اما خصومت ورزيدن نیز باید دقیق باشد. دولت ايران با ساير كشورها مذاكره مي‌كند و طرف مقابل را به سرمايه‌گذاري در كشور علاقه‌مند مي‌سازد، اما روزي كه طرف مقابل براي سرمايه‌گذاري مي‌آيد، دچار چند گانگی می‌شود. دولت يك سري اقدامات را با دلگرمي و دلخوشي انجام مي‌دهد اما جريان ديگر با چند شعار يا يك عمليات آن را خنثي مي‌كند. ديگران بايد خود را با دولت هماهنگ كنند، نه اينكه دولت خود را با آنها تطبيق دهد. اين‌گونه دولت توانايي كارگرداني خود را از دست می دهد و اين به عملكرد آن لطمه مي‌زند. * تحليلگر مسائل بين‌الملل

منبع: روزنامه آرمان