جمعه روز فرا انتخابات است

درست چهار سال پیش و در آغاز همکاری حرفه ای و مستمر و مستقر خود با « عصر ایران» در یادداشتی آنانی را که نمی خواستند رای بدهند مخاطب قرار دادم و کوشیدم جنبه های متنوع موضوع را توضیح دهم و بیش از همه بر قاعده « هزینه - فایده» تاکید شد و این که انتخابات فرصتی استثنایی است و فراتر از گزینش یکی از دو یا چند تن که در ایران گاه به همه پرسی می ماند و آری یا نه به یک راه و طریق از آن مستفاد می شود. به گزارش نامه نیوز، چهار سال پیش به دو گانه روحانی- جلیلی در حل و فصل بحران هسته ای اشاره شد و این که موضوع هسته ای جدی تر از آن شده که به رفراندوم گذاشته شود اما با رای به روحانی می توان به مذاکره و تعامل و تکاپوی خروج از تحریم ها آری گفت و به تحریم ها و انزوا، نه. اکثریت مردم آری گفتند و حال توافق هسته ای فراچنگ آمده و اهمیت این کار را هنگامی بیشتر درمی یابیم که یک لحظه تصور کنیم در ایران روحانی به قدرت نرسیده و « برجام»ی در کار نبود و ترامپ هم آن سوی دنیا سخنان امروز را بی بیم برجام تکرار می کرد. جمعه 29 اردیبهشت 96 نیز اگر نه با یک همه پرسی که با یک فرا انتخابات سر و کار داریم و این بار موضوع آن نیز گسترده تر از برجام است. رای به حسن روحانی این بار پیام روشن تری دارد و آن اجرای فصول معطل مانده قانون اساسی است. به همین خاطر هر که تفاسیر محدود کننده را نمی پذیرد و ولو مطالبه سیاسی هم نداشته باشد توجیهی برای برکنار ماندن و تماشا کردن ندارد. دو دیدگاه کاملا متفاوت در شیوه مملکت داری با دو نماد مشخص به رای گذاشته شده اند. در نگاه یکی فرهنگ به معنی مناسبات ارتقا دهنده و روح زندگی است و در نگاه دیگری فرهنگ همان ایدئولوژی است و هر جا که از فرهنگ دم می زند ایدئولوژی را از آن مراد می کند. یکی به رسانه به دیده ابزار تبلیغ حاکمیت می نگرد و دیگری بر گردش آزاد اطلاعات تاکید دارد. یکی می خواهد از تجربه ونزوئلا عبرت بگیریم و دیگری از ونزوئلاییزه شدن ایران هراس ندارد که اگر داشت وعده تورم زای پول پاشی نمی داد. همه آن دلایل نوشته چهار سال قبل به قوت خود باقی است با این تفاوت که توافق هسته ای رخ داده و حالا صحبت از اجرای برجام است. به مردد ها می توان گفت حتی اگر سودی نداشته باشد که قطعا دارد زیان ندارد. اگر مشارکت نکنید و نتیجه باب میل تان نباشد ناگزیرید خود را شریک بدانید. اگر مشارکت کنید و باز نتیجه باب میل تان نباشد دست کم خود را از سنگینی احساس پشیمانی جدا خواهید یافت و اگر مشارکت کنید و نتیجه همانی باشد که می خواستید آن گاه از این که در جشن ملی پس از انتخابات نقش داشته اید شادمان خواهید بود. کسانی را می شناسم که برای انتخاب یکی از چند چهره یک مسابقه استعداد یابی آواز در یک شبکه ماهواره ای سخت می کوشیدند. انتخاباتی که به همه پرسی پهلو می زند و مسیر آینده سیاست و فرهنگ و اقتصاد و دیپلماسی و هنر به آن وابسته است آیا اهمیت کمتری از آن مسابقه دارد؟ کافی است بیست سال پس از دوم خرداد 76 را با تفکیک هر دوره بررسی کنیم تا بیشتر دریابیم هر برگ رای چه نقشی ایفا می کند. بهانه ای برای تماشا نیست و سال هاست که رای ندادن تقاخری به حساب نمی آید. اگر اهل سیاست نیستید و تنها به هنر می اندیشید نیز سیاست با شما و با سیاست های هنری کار دارد. اگر دغدغه شما فوتبال و قرمز و آبی است احتمالا می دانید بافت هیات مدیره دو تیم پرتماشاگر را دولت تعیین می کند. رای دادن و یک راه و گفتمان مشخص را ترجیح دادن و برگزیدن یک کنش سیاسی و اجتماعی است. کنشی که تنها سیاسی نیست و احساس رضایت نیز می بخشد. جمعه روز تماشا نیست روز کنش است. روز رای به خود انتخابات است. انتخاباتی که فراتر از انتخاب یک نامزد و اعلام عمومی باور به راه و گفتمان است: بگو فراانتخابات است... جمعه نه روز انتخابات که فراانتخابات است/ زمانی برای تماشا نیست...

منبع: عصر ایران