طرح محرمانه پرز برای راه‌حل دو کشوری و در میان گذاشتن آن با سعودی‌ها

به نقل از المانیتور، شیمون پرز، رئیس سابق رژیم صهیونیستی برای این رژیم نگران بود. نگرانی او خصوصا از جانب دولت فعلی نتانیاهو و سیاست آن برای توسعه شهرک‌ها و نیز تهاجم جناح راست به نهادهای رژیم صهیونیستی بود. او حس می‌کرد که این عوامل موجب انزوای بین‌المللی و بی‌سابقه برای اسرائیل شده است. او اعتمادش را به نیات بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی درباره راه حل دو کشوری از دست داده بود.

به گزارش نامه نیوز، او همچنین خوش‌بین بود چرا که به قوت و توانایی نسل آتی اسرائیلی‌ها برای بازگرداندن آن به مسیر صلح و دموکراسی بر پایه اعلامیه استقلال ۱۹۴۸ اعتقاد داشت. او اعتقاد داشت رژیم صهیونیستی به حدی قدرتمند است که بتواند سازش‌های لازم را برای دستیابی به صلح با کشورهای عربی و رسیدن به توافق بر سر راه‌حل دو کشوری با فلسطینیان داشته باشد.

به گمان شیمون پرز، اسرائیل به هر آنچه می‌خواست دست یافته بود الا صلح که رئیس سابق رژیم صهیونیستی تاکید داشت برای حفظ و ساخت دستاوردهای اسرائیل ضروری بود. به اعتقاد او، کلید دستیابی به صلح تقسیم اراضی مدیترانه و رود اردن بین دو کشور فلسطین و اسرائیل بود.

پس از شکست طرح صلح جان کری وزیر امور خارجه وقت آمریکا در سال ۲۰۱۴، شیمون پرز کار روی فرمول خودش برای راه‌حل دو کشوری را آغاز کرد. او در دو سال پایانی عمرش گفت‌وگوهای شخصی خودش با باراک اوباما، رئیس‌جمهوری سابق آمریکا و محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین را با یوری سویر در میان گذاشت. سویر که از دوستان شیمون پرز بود، زندگی حرفه‌ای خودش را صرف کار روی استراتژی‌های صلح‌سازی در اسرائیل کرد. او همچنین برخی از این دیدگاه‌ها را با نتانیاهو که طبیعتا تمایل کمتری به این امور داشت، در میان گذاشت.

حتی پیش از عملیات جان کری،‌ پرز در سال ۲۰۱۳ با آل سعود درباره راه حل دو کشوری مذاکره داشت. در چارچوب این گفت‌وگو، پرز ابتکار عمل صلح اعراب در سال ۲۰۰۲ را به عنوان مبنا برای مذاکرات آتی پذیرفته بود. با این وجود، پرز خواستار یک ابتکار عمل اسرائیلی بود. او معتقد بود که رژیم صهیونیستی باید به عنوان طرف قوی‌تر ابتکار عمل را داشته باشد. شیمون پرز همچنین عقیده داشت که اسرائیل اراده آن را دارد که طرف عربی‌ را درباره شروط خودش همراه کند؛ به‌رغم اعتراضات خشونت‌آمیز در دو طرف. این ابتکار پرز بر پایه چندین اصل بود.

بر پایه اصل اول، چارچوب مذاکرات طبق فرمول ۱+۵ شامل پنج عضو دائم شورای امنیت و آلمان می‌شد. طبق اصل دوم، کشور فلسطین آتی به اندازه دقیق قلمروی کرانه باختری و نوار غزه تشکیل می‌شد و تبادل اراضی صورت می‌گرفت و شهرک‌های داخل کرانه باختری به بیت المقدس ملحق می‌شد. این شامل ۸۰ درصد شهرک‌نشین‌ها می‌شد و سایر شهرک‌نشین‌ها هم به این بلوک‌ها منتقل می‌شدند.‌ اصل دیگر درباره مساله پایتخت بود. او پایتخت کشور آتی فلسطین را در قدس شرقی در نظر گرفته بود و حاکمیت فلسطین روی اماکن مسلمانان در این منطقه کنترل داشت. اسرائیل هم حاکمیت خودش را در قسمت یهودی منطقه قدیمی قدس و دیوار ندبه حفظ می‌کرد. طبق این طرح، نوار غزه پس از خلع سلاح حماس بخشی از کشور فلسطین می‌شد. پرز همچنین مخالف حق بازگشت فلسطینیان به اراضی اشغالی بود.

منبع: ایسنا