یعنی می‌شود این محرم چشم آقا، ما را بگیرد...

محمدحسین شریعتمدار؛ دیشب روی منبر می‌گفت من برای غذا هیئت رفتم و نمک‌گیر امام‌حسین شدم. یاد خودم افتادم؛ روزهای کودکی که به هوای قیمه‌های آقا مجتبی که باید توی سینی و چهار نفره می‌خوردیم، هیئت می‌رفتم. نمی‌دانم نمک‌گیری آن قیمه‌ها بود یا شیر پاک مادرم یا نان حلال بابا، که بین من و روضه امام‌حسین جدایی نیفتاد.

این روزها فکر می‌کنم اصلا مگر بدون امام‌ حسین آنهم در این نامرد روزگار می شود پای دین و ایمانت بایستی، نلرزی، نلغزی؟ گیریم که فقط زمزمه نامش روی زبان باشد اما تو انگار کن که همان زمزمه کردن ها گاهی بند دست و پایت می شود برای نلغزیدن!

وقتی آن مرجع بزرگ روی منبر گریه می‌کند و می‌گوید وعده خدا را باور نکردیم که ربا جنگ با خداست، یاد آن حدیث می‌افتم که آخرالزمان یا رباست یا گرد ربا. سخت است با پولی که گرد ربا روی آن نشسته دین حفظ کرد.

سخت است در روزگاری زندگی کنی که برخی از همین مدعیان عمامه و لباس پیغمبر، غیر از خودشان و ملازمان دربار و آستانشان را، شمر و مخالف اهل‌بیت و دشمن رسول‌الله و مشرک بالله خطاب کنند و بتوانی به دین بدبین نشوی.

سخت است ببینی حالا جای حاج‌اکبر ناظم‌ها و آهی‌ها و موذن‌زاده‌ها را مداحانی گرفته‌اند که اگر دینشان را هم نفروخته باشند، برای خواندن مصیبت، ملک ری طلب می‌کنند. سخت است این‌ها را ببینی و به این بساط چپ نگاه نکنی!

اما در همین روزگار هم حجت پیدا می‌شود که دوغ و دوشاب را تشخیص بدهی، اما خب سخت است اگر آخرالزمان باشد حکم همان ذغال گداخته در کف دست را دارد دیگر! اما ما آقای مجتهدی را هم دیده‌ایم، آقامجتبی را هم دیده‌ایم، حاج آقا امجد را هم دیده‌ایم.

سخت هست اما شدنی است، باید به خود امام‌حسین(ع) پناه برد و فقط و فقط از خودش طلب کرد. باید شکست و خورده ریز‌ه‌ها را دست خودش داد تا از اول بسازدت. اگر چشمش بگیرد و بیاید وسط میدان دیگر... اگر بیاید...