تصمیم سرنوشت ساز آقای پارلمانتاریست ؛ علی لاریجانی در بزنگاه مهمی شیفت سیاسی کرده است

گروه سیاست نامه نیوز: نمایندگان مجلس بلافاصله بعد از پایان تعطیلات تابستانی دست به کار می شوند تا سومین وزیر روحانی را نیز خانه نشین کنند. آنطور که حسینعلی حاجی دلیگانی عضو کمیسیون صنایع و معادن گفته است اعضای این کمیسیون در مهرماه بررسی استیضاح 70 امضایی شریعتمداری را در دستور کار قرار می دهند. روشن است که اگر رایزنی های وزیر مربوطه و مجلسی ها طی یک ماه آینده به نتیجه نرسد کار به صحن علنی رسیده و با توجه به رویکرد بهارستان نشینان در هفته های اخیر؛ هیچ بعید نیست که اعتماد خود را از او پس بگیرند. هرچه باشد این همان مجلسی است که تازگی ها دو وزیر را عزل کرده و از پاسخ های شخص رئیس جمهور به چهار سوال قانع نشده است. رویه مجلس در این مدت چنان ضد دولت شده که برخی از تحلیل گران و کارشناسان عرصه سیاست گمان می کنند آقایان نماینده در وضعیت بحرانی به جای راهکار جویی درصدد جدا کردن حساب خود از دولت اعتدال گرا و به نمایش گذاشتن چهره ای ویژه نزد افکار عمومی هستند. مصداق این مدعا نطق جنجالی الیاس حضرتی در جریان استیضاح وزیر اقتصاد بود. او خود اذعان داشت که با رفتن یک وزیر چیزی تغییر نمی کند و به طور مشخص در مورد مسائل اقتصادی باید چهره هایی موسوم به حلقه نیاوران را استیضاح کرد اما همچنان که از مردم و نیازهای و مطالباتشان دم می زد گفت که دستشان فقط به کرباسیان می رسد.

نکته قابل تامل اما عملکرد و رویکرد علی لاریجانی رئیس مجلس است. اعلام وصول پشت سرهم سوال ها و استیضاح ها یا عدم لابی گری به نفع دولت این تصور را ایجاد می کند که لاریجانی همان لاریجانی سابق نیست. از آن لاریجانی که برجام را در بیست دقیقه تصویب کرد و همه حاشیه سازی های جریان تندرو را به جان خرید انتظار نمی رفت که این طور پای سوال و استیضاح از روحانی و وزرایش بایستد. تغییر رویه او می تواند دلایل مختلفی داشته باشد اما نگاهی به شرایط موجود کشور و نزدیکی به انتخابات آتی مجلس چند گمانه را جدی تر می کند. گمانه قوی تر این است که لاریجانی نیز همچون برخی دیگر از نمایندگان مجلس در دوگانه دولت و مردم ، مردم را برگزیده تا در این بزنگاه تاریخی وزن سیاسی خود را حف ظ کند. این رویکرد کاملا منطقی به نظر می رسد اگر توجه داشته باشیم که حدود یک سال تا انتخابات آتی مجلس باقی است و اغلب وکلای ملت به فکر از دست ندادن کرسی های خود افتاده اند. حساب لاریجانی اما اندکی فرق دارد. او سال ها است که از جایگاه هیات رئیسه پایین نیامده و حضورش در پارلمان به شرط آنکه خود بخواهد، قطعی است. زاویه گرفتن از دولت و نمایش چهره مردمی تر برای او همان قدر که به منزله معرفی یک رئیس مجلس محبوب خواهد بود ، مسیر ورود به انتخابات ریاست جمهوری را نیز هموار می کند. هرچه باشد سال هاست که گمانه زنی ها از تمایل او به ورود به عرصه اجرایی کشور آغاز شده است. انتقاد از وضع موجود بهترین و موثرترین ابزار تبلیغات انتخاباتی است و این سیاستمدار کاربلد اصولگرا نیز استفاده از اهرم آن را خوب می داند. از همین رو تغییر رویکرد لاریجانی نسبت به دولت روحانی قابل توجه است.

به هر حال در این باره نمی توان قضاوت کرد مگر آنکه روشن شود این تغییر رویه و چرخش لاریجانی مقطعی است یا دائم. این ماجرا برای او دو سر برد است. چرخش مقطعی او این فرصت را به مجلسی ها می دهد تا با فاصله گرفتن از دولت از مسئولیت خود در بروز وضعیت موجود فاصله بگیرند.

چرخش دائمی لاریجانی اما تبعات دیگری دارد. اگر اقدامات و اظهارات اخیر علی لاریجانی را به منزله فاصله گرفتن از روحانی به تبع آن اعتدال گرایی تعبیر کنیم باید منتظر قرابت هرچه بیشتر او با زیستگاه سیاسی ابتدایی اش یعنی اصولگرایان باشیم. به این ترتیب تکلیف ماجرای تردید احتمالی اصلاح طلبان در انتخاب لاریجانی یا جهانگیری روشن خواهد شد. این موضوع اما به معنای کم شدن شانس لاریجانی نیست زیرا ادامه روند فعلی در مورد جریان اصلاح طلب احتمال پیروزی اصولگرایان خاصه اصولگرایان معتدل همچون لاریجانی را افزایش خواهد داد. لاریجانی به عنوان سیاستمداری با تجربه می داند که اصلاح طلبان این روزها بیش از شورای نگهبان و موانع همیشگی با چالش ریزش رای و سرخوردگی بدنه اجتماعی خود مواجه هستند لذا دور از انتظار نیست اگر تصمیم گرفته باشد با فاصله گرفتن از اعتدالیون و اصلاح طلبان خود را از آوار ریزش رای نجات داده و بخواهد که پیش از دیر شدن به آغوش اصولگرایان بازگردد.