راز های سر به مهر درباره یک دیپلمات ضد ایرانی ؛ صندوقچه اسرار کاخ سفید چه زمانی باز می شود؟

گروه بین الملل نامه نیوز: اگر بگوییم نیکی هیلی یکی از ضد ایرانی ترین یاران تیم ترامپ بود بی راه نگفته ایم. او هر چند در چنته داشت رو کرد تا وضعیتی را که در مورد ایران آرزوی آن را داشت برآورده کند. طرحهای جدید داد، به دیدار آمانو رفت، به هند و کشور آبا و اجدادی اش سفر کرد، نمایش موشک و آهن پاره برای رسانه ها گذاشت و آرزوی آن را داشت که پرونده ایران را به هر بهانه ای، از حضور و فعالیت در یمن و سوریه تا مسائل موشکی و حقوق بشری به شورای امنیت سازمان ملل بکشاند. جایی که او ابتکار عمل را در دست داشت و تلاش میکرد با سخنان به ظاهرا منطقی، ایران را یک عنصر نامطلوب برای جهان بشناساند.

مجموعه رفتارهای او در مقابل ایران، باعث شد از او با عنوان زنی ستیزه جو نام برده شود و رفتارهایش بیش از پیش مورد رصد قرار گرفت. شاید بدگمان ترین افراد هم نمی توانست حدس بزند شخصی چون او از تیم ترامپ کنار برود. اما دولت ترامپ دولت شگفتی هاست. همین موضوع است که کارشناسان را به ادامه حضور ترامپ در کاخ سفید دچار تردید میکند. آیا او به حکومت خود در امریکا ادامه خواهد داد؟ با چه کسانی؟ چرا وفادارترین افراد نیز در کنار او نمی مانند.

دو دلیل برای کنار رفتن هیلی متصور است. اول عمق پیدا کردن اختلافات پنهان هیلی با دیگر اعضای تیم ترامپ از جمله بولتون و همین طور خود بولتون و دوم تمایل او برای رفتن به سمت فعالیتهای مالی و کسب درآمد برای آینده که میتواند حضور در انتخابات ریاست جمهوری از جمله آن باشد.

هیلی مانند برخی دیگر از افراد کنار گذاشته شده یا استعفا داده شده با ناراحتی و عصبانیت پست خود را ترک نکرد. در جلسه نشست او با ترامپ برای اعلام کناره گیری او، نمودی از امیدواری به آینده و تواهم مشاهده میشد، هر چند نمایشی مصنوعی باشد. این می تواند نشانه ای از علاقه بی حد و حصر هیلی برای اعمال منویات رئیس خود باشد. اقداماتی که در نهایت به نتیجه نرسید.

اختلاف هیلی با مشاور امنیت ملی امریکا جان بولتون به تداخل حوزه علاقمندی آنها برمی گردد. هر دوی آنها دوست داشتند در مورد ایران کار کنند و طرحهای خود را برای رئیس باز نمایند. هر چند روشها و تفکرات هر دو می توانست نزدیک به هم باشد اما حرف آخر را باید یک نفر می زد. شاید پشت کردن به بولتون تازه از راه رسیده می توانست بحران بیشتری به دنبال داشته باشد. از این رواز اختیارات نیکی هیلی در این میان کاسته می شود.

با روی کار امدن بولتون و پمپئو عملاً دو دستگاه مهم در راهبردهای سیاست خارجی و شورای امنیت ملی امریکا را در اختیار این دو نفر قرار گرفت که ازسوی ترامپ، مسئولیت های مذاکرات روسیه و کره شمالی را نیز به عهده داشتند که فضای هرگونه همکاری را بر روی هیلی بست.

موضوع دیگر این است که هیلی در یک موضوع با خود ترامپ کاملا هم عقیده نبود و آن هم روسیه بود. ترامپ کسی است که هر طور با او از دشمنی و خطرناک بودن روسیه سخن بگویی در نهایت نمی تواند علاقه خود به دیدار با پوتین و حل مسائل دوجانبه را پنهان کند. ترامپ درصدد بود از نتایج اجلاس هلسینکی، امتیازهای بیشتری برای اجلاسیه های بعدی، حل بحرانهای مهم همچون سوریه، اوکراین، ایران و حل مشکلات اسرائیل در عرصه سیاست خارجی را برای خود محقق سازد. به طوری که دست پر برای انتخابات نوامبر آماده باشد، اما عملا منفعتی برای ترامپ بدست نیامد.

گاف های هیلی از جمله رو کردن ناشیانه بسته جدید تحریم علیه روسیه که موجب شد مشاور اقتصادی ترامپ، هیلی را گیج توصیف نکند و همچنین شکست جلسه ابتکاری هیلی در شورای امنیت باعث رسوایی هرچه بیشتر سیاست خارجی ترامپ شد.

جلسه شورای امنیت با ریاست ترامپ همچون آب سردی بود بر پیکر ترامپ که نه تنها نتوانست وضعیت اجماع گونه ای علیه ایران شکل دهد بلکه در این جلسه از برجام و استمرار آن دفاع شد.

در نهایت رای دادگاه لاهه به نفع ایران، باید یک قربانی از تیم ترامپ می گرفت. امریکا هر چند خود را نسبت به رای دادگاه بی تفاوت نشان داد و وزیر خارجه آن تلاش کرد این بی تفاوتی را با اعلام خروج از پیمان مودت با ایران بروز دهد، اما نه رای دادگاه علیه امریکا موضوعی بود که می شد آنرا دست کم گرفت و نه خروج از پیمان مودت بدون تبعات بود.

رای دادگاه لاهه بر علیه امریکا در نهایت شکست استراتژی خروج امریکا از برجام را نشان می داد. خروجی که نه تنها حمایتی از دیگر اعضای پنج بعلاوه یک پیدا نکرد بلکه آنها را نسبت به گذشته مصمم تر در کنار ایران قرار داد. نیکی هیلی را باید در نهایت قربانی مجموعه این سیاستها دانست. سیاستی که بیشتر شبیه یک روند هرج و مرج گونه تلاش می کند بدون توجه به روندها و عرف بین المللی با ابزار زور به آنچه می خواهد برسد.