خانه سیمین و جلال چه شد؟

به گزارش نامه نیوز، علی خلاقی، همسر لیلی ریاحی (خواهرزاده و دخترخوانده سیمین دانشور) درباره سرنوشت خانه سیمین دانشور و جلال آل احمد به خبرنگار ادبیات ایسنا گفت: 93.10.27 دادگاه تجدیدنظر، خط و امضای سیمین دانشور را که او در آن، همسر بنده (لیلی ریاحی) را وصی خود دانسته بود‌ و انتشار کتاب‌ها و ثلث کلیه اموالش را به او داده بود، تأیید کرد؛ اما ویکتوریا دانشور (خواهر سیمین دانشور) در تاریخ 10 اردیبهشت امسال خانه جلال را به مبلغ پنج میلیارد تومان به شهرداری فروخت. او مبلغ سه میلیارد تومان از شهرداری چک گرفته و دو میلیارد آن باقی مانده است، تا این‌که حکم دادگاه تجدیدنظر نیز واقعی بودن امضا و نوشته سیمین دانشور در وصی قرار دادن لیلی ریاحی را تأیید کرد. بنابراین دو میلیارد باقی‌مانده، به ویکتوریا تعلق نگرفت.

او افزود: این خانه در حال حاضر در اختیار شرکت توسعه فضاهای فرهنگی شهرداری قرار دارد و در هر شبانه‌روز دو نگهبان از آن نگهداری می‌کنند. ظاهراً این شرکت قصد دارد به منظور استحکام‌بخشی و سروسامان دادن به خانه، کارهایی بر روی آن انجام دهد اما فعلاً این اتفاق رخ نداده است. خلاقی در عین حال اظهار کرد: البته هنوز حکم تملک به شهرداری نرسیده، اما پیش‌بینی من این است که در آینده صددرصد خانه به تملک شهرداری درخواهد آمد و ما هم مجبوریم که دو دانگ حق خود را به شهرداری واگذار کنیم؛ درصورتی که اگر اختیار با ما بود، نمی‌گذاشتیم این اتفاق رخ دهد؛ اتفاقی که باعث شده خانه سیمین و جلال در سالروز تولد و مرگ این دو نویسنده خالی باشد و هیچ مراسم سخنرانی در آن برگزار نشود. سیمین دانشور - داستان‌نویس و مترجم - متولد هشتم اردیبهشت‌ماه سال 1300 در شیراز بود. در سال 1328، دکتری خود را در رشته‌ ادبیات فارسی از دانشگاه تهران گرفت. یک سال بعد با جلال آل ‌احمد ازدواج کرد و در سال 1331 برای مطالعه در رشته‌ «زیبایی‌شناسی» در دانشگاه استنفورد، به آمریکا سفر کرد و دو سال بعد از آن به ایران بازگشت. از جمله تألیف‌ها و ترجمه‌های دانشور عبارتند از: «آتش خاموش» (‌1327)، «سرباز شکلاتی» از برنارد شاو (1328)، «باغ آلبالو» و «دشمنان» از آنتوان چخوف (1331)،‌ «بئاتریس» از شنیتسلر و «رمز موفق زیستن» از دیل کارنگی (1332)، «کمدی انسانی» از ویلیام سارویان و «داغ ننگ» از ناتانیل هارتون (1334)، «شهری چون بهشت» (1340)، «سووشون» (1348)، «بنال وطن» از آلن پیتون (1351)، «به کی سلام کنم؟» (1359)، «غروب جلال» (1360)، «ماه عسل آفتابی» (داستان‌های ملل مختلف) (1362)، «جزیره‌ سرگردانی» (1372)، «شناخت و تحسین هنر» (مجموعه مقالات) (1375)، «از پرنده‌های مهاجر بپرس» (1376) و «ساربان سرگردان» (1380). او نخستین زن ایرانی است که به شکل حرفه‌ای در زبان فارسی داستان نوشت. مهم‌ترین اثر او، رمان «سووشون» است که نثری ساده دارد و به زبان‌های متعددی ترجمه شده است. این کتاب از جمله پرفروش‌ترین آثار ادبیات داستانی در ایران محسوب می‌شود. سیمین دانشور 18 اسفندماه سال 1390 در سن 90 سالگی درگذشت.

منبع: ایسنا