یادداشت ویژه امیر حاج رضایی برای هادی نوروزی/ استحاله به سنگ و به خاک...

به گزارش نامه نيوز به نقل از وب سایت نود، این یادداشت را بخوانید: اگر/ دوست منی/ کمکم کن/ تا از پیش ات بروم/ اگر یار منی/ کمکم کن/ تا از تو شفا یابم/ اگر/ می دانستم که عشق خطر دارد/ دل نمی دادم/ اگر می دانستم که دریا عمیق است/ دل نمی زدم/ و اگر پایان را می دانستم/ آغاز نمی کردم/ دلتنگ شده ام/ به من بیاموز/ که ریشه عشقت را/ از ته بزنم/ به من بیاموز/ که اشک/ چطور جان می دهد/ در خانه چشم؟/ به من بیاموز که قلب چگونه میمیرد/ و دل تنگی/ خود را می کشد ( شعر از نزار قبانی) ساعت ۸ صبح است. تلفن همراه با صدای همیشگی پیامی می فرستد، بر صفحه تلویزیون خیره می شوم و درمانده نگاه می کنم، باورکردنی نیست، هادی رفته است از خوابی به خواب دگر و این دومی چقدر هولناک و تکان دهنده است، در آینه خود را می نگرم، انگار پیرتر شده ام. در نگاه من، خدا حقیقت و عشق است، خدا اخلاق و درستکاری است، خدا سرچشمه نور و زندگی است و با این حال برتر از همه اینهاست، خدا وجدان است، این گفته های گاندی را با خودم تکرار می کنم و به خدا پناه می برم و از او برای هادی آرامش و برای خانواده اش صبر طلب می کنم. اما هادی عزیز سفرت جگرسوز بود، باشد که مرگ دردناک تو پرتویی از حقیقت را در فوتبال ما جلوه گر سازد، باشد که مرگ تکان دهنده تو ودیعه خداوندی یعنی وجدان را در همه ما بیدار کند. به وضوح احساس می کنم در توصیف این مرگ ناتوانم. به نوشته ای از "هرمان هسه" می رسم که درهم آمیختگی انسان و خاک را رقم می زند. برای لحظه ای عمیق تر از همه زمان، گذرا بودن پیکره ام را احساس می کنم و در می یابم که به سوی استحاله کشیده می شوم، استحاله به سنگ، به خاک، به بوته تمشک، به ریشه درخت. عطش من به نمادهای گذر چنگ زده است، به خاک و آب پژمرده. فردا، پس فردا، به زودی زود من به تو بدل خواهم شد، من برگ هستم، من خاکم، من خاکم.