به بهانه تصميم غيرحرفه‌اي استقلال؛ فوتبال آماتور ما و كارخانه بازيكن باد كن!

محمدسجادبهي - نامه نيوز، باستین شواین اشتایگر بازیکن برجسته آلمانی و عامل قهرمان شدن این تیم در جام جهانی، در سال 2001 به تیم اول بایرن مونیخ پیوست اما اولین بازیش را در سال 2002 و به واسطه تعویض در دقایق پایانی، تجربه کرد. شواینی می گوید: در سال2001 به تیم اول بایرن پیوستم. با اینکه سعس می کردم همیشه در رختکن در کنار الیور کان بنشینم، اما اولین باری که اولی با من صحبت کرد، سال2004 بود! توجه کنید؛ سه سال از زمان حضور او در بایرن باید سپری می شد تا عقاب آلمانی به بازیکن تازه وارد روی خوش نشان دهد!

این ماجرا را با اتفاقات فوتبال ایران مقایسه کنیم: گفته می شود باشگاه استقلال به جوانی که تازه دوران خدمتش را به پایان رسانده اعلام می کند به تیم ما بیا و شماره 7 را بپوش! در اینکه بختیار رحمانی بازیکنی با کیفیت بالاست، هیچ شکی نیست. او می تواند در فصل بعد مهره تاثیر گذاری برای استقلال باشد و کمک های زیادی به این تیم کند اما این برخورد ها و رفتارها چیزی جز نابود کردن آینده اورا در پی نخواهد داشت. وقتی یک جوان فوتبالیست با این همه تشریفات وارد یک تیم پرطرفدار می شود که به نوعی ویترین فوتبال باشگاهی ایران در آسیاست، نتیجه آن تکرار داستان رضا حقیقی یا پیام صادقیان می شود.

باشگاه استقلال باید توجه داشته باشد که شماره 7 برای هواداران استقلال جایگاه ویژه ایی دارد. اختصاص دادن این شماره به بازیکنی که حتی یک دقیقه هم برای استقلال بازی نکرده به نوعی نادیده گرفتن قدیمی های این تیم است. نه به خاطر این که شماره 7 به آن ها تعلق نگرفته، بلکه جایگاه ها با این رفتار ها حفظ نمی شود. یک بازیکن تازه وارد باید بداند که در کجا حضور دارد. باید برای رسیدن به مراتب بالا در یک تیم بزرگ تلاش کند و بجنگد. اما برای مثال وقتی با پول زیاد و پیشنهاد شماره 7 سعی در وسوسه بازیکن داریم باید منتظر هر رفتاری از او در طول فصل باشیم.

درفوتبال حرفه ایی دنیا این مسئله خیلی رعایت می شود و بازیکنان جوان تر در بدو ورودشان به خوبی با این مسئله آشنا می شوند که باید به سختی برای به دست آوردن جایگاهی در تیم تلاش کنند. حتی در سال های نه چندان دور فوتبال خودمان هم این مسائل رعایت می شد و باعث می شد یک فوتبالیست حداقل 5سال در اوج باشد و کیفیت بالایی داشته باشد. کافی است یک بار پای صحبت های اصغرحاجیلو بنشینید تا متوجه شوید در دوران بزرگی فوتبال ایران، بازیکن جوان در تمرینات به شدت در معرض خطر مصدومیت توسط قدیمی های تیم قرار داشت و به این ترتیب مجبور می شد که واقعا برای جا افتادن در تیم بدود و بجنگد. اما در چندسال اخیر با رفتارهای غیرحرفه ایی و صرفا تبلیغاتی که برای قاپ زدن بازیکنان آینده دار توسط مدیران انجام می شود، نتیجه ایی جز هدر رفتن استعداد های فوتبال کشور به دست نیاورده ایم.

عمر پدیده های فوتبال ایران به بیش از یک سال نمی رسد و این مسئله به دلیل چنین رفتارهایی است که باعث مغرور شدن و اشباع شدن فوتبالیست ها می شود. همواره شاهد این بوده اییم که جوانان فوتبال ما به محض ورود به تهران مشتری دائمی شب زنده داری و مهمانی های گوشه و کنار این شهر می شوند. جوانی که تا دیروز در تیم خودش به چیزی جز زندگی سالم و تمرین فکر نمی کرده به محض ورود به تهران با زرق و برق های کاذب این شهر مواجهه می شود و به این ترتیب دیگر دل به تمرین و ورزش نمی دهد تا در پیروی از سنت دیرینه فوتبال ایران رو به افول برود. به واقع باشگاه های تهرانی بیشتر از این که بازیکنان را از معرض خطر دور کنند و حافظ آن ها باشند، آن ها را در مسیر غلط و محو شدن قرار می دهند.

حتی روی سکوها هم این موضوع رعایت نمی شود. بازیکن تازه وارد در اولین مسابقه به شدت تشویق می شود یا بعد از اولین مسابقه عکس تمام صفحه او در روزنامه ها، در چشم هر فوتبالدوست ایرانی جای می گیرد تا در مدت کوتاهی حتی از هنرپیشگان سینمایی هم مشهورتر شود! در حالیکه در کشورهای بزرگ فوتبال بازیکن تازه وارد حداقل برای یک فصل در حسرت تشویق سکوها خواهد ماند و به این ترتیب حداقل برای یک فصل از جان و دل مایه می گذارد تا نامش را از زبان هواداران تیم بشنود.

بهتر است مدیران فوتبالی ما به جای ناله کردن از ناتوانی پرداخت پول های غیر حرفه ایی، به این نکات کوچک اما بسیار تاثیر گذار توجه کنند تا تیم هایشان اینقدر درگیر حاشیه و جنجال نباشد.