لذت فوتبال با ایسلند؛ آنها فرانسه را هم می ترسانند

تورج عاطف - نامه نیوز، ویلیام بیل شنگلی یکی از اسطوره های مربیگری فوتبال بریتانیا است. کسی که بسیاری هویت لیورپول بزرگ را به نام او می شناسند. از قول او نقل قولی ذکر شده که خواندنش خالی از لطف نیست. او می گوید"بعضی از مردم فکر می کنند فوتبال مسئله مرگ و زندگی است. من از چنین طرز فکری ناامید می شوم. می توانم به شما اطمینان بدهم که [فوتبال] مسئله ی خیلی خیلی مهمتری است".

این اظهار نظر ماجراجویانه شنگلی را امروز می توانیم در فوتبال صحیح و بر پایه علم و دانش و مهمتر از همه لذت فوتبال دید. نقطه نظری که این روزها به هیچ عنوان در فوتبالفارسی ما وجود ندارد و هر روز شاهد دعواهای بی حاصل سر مربی تیم ملی با سر مربی باشگاه ها و یا ناز و عشوه بازیکنانی هستیم که در عرصه هنر امروز فوتبال هیچ جایگاهی ندارند.

به بحث خود بر می گردیم؛ فوتبال می تواند آن اندازه جالب باشد که بسیاری خروج انگلستان از اتحادیه اروپا را با خروج تیم ملی شان از یورو 2016 مقایسه کنند. بر خلاف بسیاری از کارشناسان تکراری فوتبالفارسی که در سیمای ایران می بینیم یورو 2016 با افزایش تیمهایش نه تنها ضعیف نشد که به گسترش فوتبال کمک کرد. در بین تیم های برتر این رقابتها دو تیم ایسلند و ولز در حالی حضور دارند که برای اولین بار است پای به این رقابتها گذاشته اند.

در این تورنمنت شاهد بودیم که بسیاری از تیمهائی که حتی نامی از آنها نشنیدیم برای خود آوازه ای دارند. در یک تحقیق تا حدی طنز، آماری ازجمیعت 320 هزار نفری ارائه داده بودند که با کسر بچه ها و بانوان و تماشاچیان در ورزشگاه و کادر فنی و پزشکان و... از جمیعت ایسلند تعداد فوتبالیستهای این کشور تنها 23 نفر می شوند که آنها هم در تیم ملی هستند! تحقیق طعنه آمیز اما به واقع جالب است. خیلی ها به حضور آلبانی و ولز و ایسلند به مسابقات اعتراض می کردند اما حضور این کشورها باعث شد که فوتبال وجه دیگر خود را نشان دهد.

خیلی ها از جمله نگارنده به دنبال نام این کشورها رفتیم و با این کشورها بیشتر آشنا شدیم. دانستیم ایسلندی ها از نوادگان وایکینگ ها هستند مردانی که از نروژ با باد موافق به ایسلند رسیدند و بعد به همه اروپا حمله کردند. وایکنیگهائی که با نامهائی چون نروژو دانمارک و سوئد در فوتبال جهان بارها خود نمائی کردند و حالا ایسلند را دارند تیمی که حتی تا سال 1918 متعلق به دانمارک بود وبعد ها مستقل شد و صنعت بزرگش ماهیگیری است و با همین صنعت در آماری که در سال 2011 بیرون آمد چهاردهمین کشور توسعه یافته جهان است.

ایسلندی ها توانستند شعارهای کتاب مشهور دکتر کنت بلانچارد یعنی " گانگ هو "را محقق کنند که برای موفقیت باید هدف مشخص داشت برایش تلاش کرد و به تشویق هم تیمی ها پرداخت. این اتفاقی است که امروز برای ایسلندی ها و خیلی از کشورها افتاده است.

به تشویق ایسلندی ها بنگریم. آنها دستها را به هم می کوبند و آوائی از خود به صدا در می آورند و ناخود آگاه یادآور کشتی وایکنیگ هائی می شوند که با اتحاد و قدرت و جنگاوری همه اروپا را فتح کردند.

در معرفی ایسلند گفته می شود که آنها شعار ملی ندارند اما واقعیت این است که آنها شعار دادند نه با کلام که با تلاش و انسجام و شجاعت و عدم کوچک بینی. ایسلندی ها را که می بینیم لذت می بریم و این لذت فوتبالی است که بیل شنگلی از آن صحبت می کند.

وقتی در اولین بازی شاهد رفتار زشت رونالدو با کاپیتان ایسلند بودیم و حالا این کاپیتان و رهبر واقعی را می بینیم که در جلوی تیمش و بعد از پیروزی بر انگلستان تشویق همراه با کوبیدن دستها بر هم و هم نوائی با آن آوا را اجرا می کند آنگاه می فهمیم که فوتبال فراتر از یک بازی که به واقع زندگی است.

در مرحله یک چهار نهائی جام تنها یک بازی کلاسیک یعنی بازی آلمان و ایتالیا را داشتیم و سه بازی دیگر تیمهائی بودند که توانستند نشان دهند فوتبال تکراری ها نیستند و فوتبال خوشنودی به گذشته نیست.

در این رقابت ها از بریتانیا که با ایرلند و ایرلند جنوبی و انگلستان و ولز حاضر بود ولز اولین بار شرکت کرد، ولزی که با گرت بیل و الف رمزی می خواهد فریاد رایان گیگز و بسیاری از حسرت خوردگان گذشته را به گوش جهان برساند.

امروز ایسلند می تواند فراسنه را هم با تمامی بزرگانش بترساند. آری فوتبال زیبا این است. فوتبال یک زندگی است با تمامی پیش بینی هائی که می تواند اشتباه در آید و رویاها و آرزوهائی که به حقیقت بپیوندد.