آخوندی که وزیر پهلوی شد+عکس

وی در سال 1306 در زمان علی‌اکبر داور به استخدام وزارت عدلیه در آمد و به خدمت قضایی مشغول گردید و مراحل ترقی را به سرعت پیمود. و مدارجی از قبیل امانت صلح تا ریاست شعبه دیوان عالی کشور و مدیر دفتری دادگاه تا مقام وزارت دادگستری را احراز نمود.1 بوذری در سال 1312 به دادستانی تهران رسید. در مجموع پنج سال دادستان تهران بود. دستگیری و محاکمه اصغر قاتل در زمان دادستانی او صورت گرفت. سپس رئیس اداره نظارت و دادیار و مستشار دیوان عالی کشور شد. وی یکی از اعضای کانون جهانگردان ایران بود که در سال 1314 در خیابان فردوسی تشکیل گردید و در تاریخ هیجدهم بهمن 1317 خورشیدی به ثبت رسید.2 وی در سال 1327 به معاونت وزارت دادگستری و در سال 1329 در کابینه رزم‌آرا به وزارت دادگستری منصوب گردید. او عده زیادی از قضات را تغییر داد از جمله عبدالعلی لطفی و چند تن از رؤسای شعب دیوان کشور را به شهرستانها منتقل نمود و چون این تغییرات خلاف قانون اساسی بود، در این مقام مورد انتقاد شدید وکلای مجلس قرار گرفت. در همین زمان بود که مورد استیضاح حسین مکی قرار گرفت ولی رزم‌آرا به حمایتش برخاست و تا زمانی که در قید حیات بود از او حمایت کرد. بوذری در سال 1342 در دوره چهارم سنا به مقام سناتوری تهران منصوب شد. وی همچنین در دوره های پنجم و ششم سنا (1346-1354) نیز به عنوان سناتور انتخابی تهران به مجلس سنا راه یافت. پس از آن دیگر کاری به او ارجاع نشد.3 از حیث سیاسی عضو حزب ایران نوین و بعد رستاخیز و طرفدار سیاست غرب به ویژه آمریکا و همچنین عضو جمعیت فراماسونری لژهای دانش، بزرگ ایران، شیراز، فارابی4، مزدا، کسرا و انجمن طرفداران ابوعلی سینا بوده است.5 او در سال 1363 درگذشت. مشاغل وی: مدیر استیناف مرکز، رئیس دادگاه جنحه، مدیرکل بنگاه حمایت از مادران و نوزادان، مدیرکل بازرسی کشور، معاون وزیر دادگستری، نماینده مجلس شورای ملی و سنا، عضویت هیئت مدیره شرکت هواپیمایی 1. منوچهر نظری. رجال پارلمانی ایران (از مشروطه تا انقلاب اسلامی)، تهران‎: فرهنگ معاصر، ‎۱۳۹۰ ،‎ ص 188. 2. (با کاروان تاریخ، ص 370). 3. باقر عاقلی. شرح حال رجال سیاسی و نظامی معاصر ایران. ج. ‎۱ ، تهران‎: نشر گفتار؛ نشر علم، ‎۱۳۸۰، ص 317. 4. . دولتمردان عصر پهلوی به روایت اسناد ساواک. ج. ‎۱ ، تهران‎: وزارت اطلاعات، مرکز بررسی اسناد تاریخی، ‎۱۳۸۵،‎ ص 244. 5. (فراموشخانه و فراماسونری در ایران، جلد 3،ص 390، 475). منبع: موسسه مطالعات تاریخ معاصر