یک وزارتخانه پرخواستگار؛ کار، تعاون سکوی پرتاب سیاسیون

در شرایطی که جامعه با بیکاری و موانع اشتغالزایی دست و پنجه نرم می کند وزارت کار در بین وزارتخانه ها از اهمیت ویژه ای برخوردار می شود. از سوی دیگر مسئله معیشت نیروهای کار و شهروندان در کشور مرتبط با بخش رفاهی این وزارتخانه است و مشکلاتی که طی چند سال گذشته به خصوص بعد از تحریم ها و کرونا در کشور ایجاد شده اهمیت و جایگاه و نقش رفاهی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی را نشان می دهد. بنابراین می طلبد وزیر آینده برنامه و سیاست درستی برای عبور از این بحران ها داشته باشد که اگر بدون برنامه وارد میدان عمل شود آسیب های بیشتری به کشور وارد می شود؛ چراکه زیرساخت‌های لازم به لحاظ سیاستگذاری و برنامه ریزی در بخش رفاهی وزارت کار فراهم نشده است.

موضوع دیگری که باید وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی دولت سیزدهم به عنوان دولت حامی محرومان در نظر بگیرد چالش روابط کار در کشور است، چراکه همچنان نیروی کار در کشور به عنوان محور توسعه کشور شناخته نمی شود و شاهد اعتراض های پی در پی کارگران هستیم که بهره‌وری را کاهش و هزینه های اجتماعی را افزایش داده است. از این رو باید تیمی خبره، فنی و دانشمند مسئولیت وزارت رفاه را برعهده گیرد و شجاعت حذف قوانین زائد را داشته و نظم و ساماندهی به کارگران بدهد.

اصلاح تشکل های کارگری از اقدامات شجاعانه است که انتظار می رود وزارت کار در دولت سیزدهم نسبت به آن اقدام کندو سایر بخش ها از جمله مجلس را برای اصلاح قانون کار قانع کند.

نرخ بیکاری کشور در سال های اخیر افزایش چشمگیری پیدا کرد و مسئولان نتوانستند ظرفیت اشتغال را افزایش دهند، برخی تصور می کنند که دو وزارتخانه اقتصاد و صمت باید برای توسعه اقتصادی اقدام کنند اما وزارت کار به عنوان وزارت کلیدی و بزرگ می تواند در توسعه اقتصادی و اشتغالزایی نقش آفرینی کند چراکه سیاست‌های اشتغالی کشور از طریق وزارت تعاون کار و رفاه اجتماعی تدوین می شود و شورای عالی اشتغال با مدیریت وزارت کار پیش می رود و سکاندار اصلی‌ آن است.

وزیر رفاه برخلاف سایر وزارتخانه ها نباید رنگ و بوی سیاسی بگیرد و باید فارغ از نگاه های سیاسی گروه ها و سازمان ها را همراه کند و گام های نخست عبور از بیکاری را بر دارد.

در شرایطی که مدت ها است زنگ خطر اشتغال در کشور به صدا در آمده، رئیسی نباید در انتخاب وزیر کار ریسک کند و تحت فشار و سهم خواهی جریان های سیاسی این وزارت را به دست فرد غیر متخصص و آشنا به حوزه های کار، رفاه و معیشت مردم بسپارد.

از بذرپاش تا زاکانی همیشه در صحنه

در رسانه ها اسامی متخلف و گاهی تکراری برای تصدی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی نامبرده می شود که رنگ و بوی سیاسی و انتخابی غیر تخصصی را پر رنگ می کند. مهرداد بذرپاش گزینه ای است که اکثر رسانه ها از او به عنوان وزیر پیشنهادی رئیسی نام می برند، بذرپاش کم و سن سال است و شاید بتوان با او شعار جوانگرایی را محقق کرد اما مسئله این است که او پرونده های تخلف متعددی دارد که رئیس سابق قوه قضاییه بهتر از هر فردی از آن مطلع است. از سوی دیگر بذرپاش در حال حاضر ریاست دیوان محاسبات کل کشور را برعهده دارد.

سید رضا فاطمی امین، نیز برای وزارت تعاون و همچنین وزارت صمت کاندیدا است، از سوابق اجرایی او می‌توان به عضو هیئت نمایندگان اتاق بازرگانی، صنایع و معادن کشور، معاون وزیر صنعت، معدن و تجارت، رئیس ستاد تحول صنایع و معادن و مشاور و مدیر سرمایه‌گذاری و مشارکت‌های آستان قدس رضوی اشاره کرد؛ و جدیدترین سمتی که بر عهده سید رضا فاطمی امین قرار گرفته است قائم مقام جدید آستان قدس رضوی است که توسط سید ابراهیم رئیسی این سمت به او منصوب گردیده است که جایگزین سید مرتضی بختیاری شد.

نام محمد عباسی نیز برای تصدی بر وزارت رفاه مطرح است. گزینه ای که شب اعلام صلاحیت ها به نفع رئیسی انصراف داد و تجربه حضور در وزارت تعاون را در دولت احمدی نژاد دارد. او اولین وزیر ورزش و جوانان ایران بعد از تشکیل این وزارتخانه بود ولی تحصیلاتش در رشته ای که مرتبط با علوم انسانی است، کمی وی را متمایل به وزارتخانه های فرهنگی می‌کند.

برخی گمانه زنی‌ها نیز از حضور اکبر حیدریان، مدیرکل خانه ایثارگران استان تهران در دولت سیزدهم به عنوان وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی حکایت دارد. اکبر حیدریان سوابق مدیریتی در ساختارهای وزارت دفاع، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، جامعه اسلامی‌کارگران استان تهران، فرماندهی قرارگاه جهادی و خانه ایثارگران استان تهران در کارنامه خود دارد و اکنون از وی به عنوان گزینه اصلی برای وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی یاد می‌شود.

علیرضا زاکانی نامزد پوششی انتخابات ریاست جمهوری نیز گزینه دیگر این پست است، ظاهرا زاکانی به هر صندلی که جور شود و وارد کابینه شود را می پذیرد چرا که او برای معاون اولی و وزارت کشور هم خواب هایی دیده است.

وزارتی چند بخشی

وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی از ادغام سه وزارتخانه تعاون، کار و امور اجتماعی و تعاون تشکیل شده است و عمری بالغ بر ۱۰ سال دارد، در دولت احمدی نژاد که کوچک سازی دولت روی بورس بود، این وزاتخانه تشکیل شد و عبدالرضا شیخ الاسلامی مسئولیت آن را برعهده گرفت و دومین مدیریت آن دردولت روحانی برعهده علی ربیعی قرار گرفت که در دولت دوم تدبیر و امید به کار خود ادامه داد تا اینکه بعد از سه بار استیضاح از این وزارتخانه برداشته شد و سخنگویی دولت را برعهده گرفت. نمایندگان مجلس دهم که از عملکرد شریعتمداری در وزارت صمت ناراضی و به دنبال استیضاح او بودند، یک شبه شاهد استعفا شریعتمداری شدند و سپس او به عنوان وزیر پیشنهادی تعاون به مجلس معرفی شد و با همه انتقاداتی که از عملکرد او در وزارت صمت بود بر کرسی وزارت رفاه تکیه زد.

وزارت تعاون در دولت خاتمی و با مصوبه مجلس ششم تشکیل شد و محمد عباسی آخرین وزیر آن بود. مجلس ششم وزارت رفاه و تامین اجتماعی را در سال 83 نیز تشکیل داد اما معرفی وزیر و تشکیل وزارتخانه به مجلس هفتم موکول شد و محمدحسین شریف‌زادگان به عنوان اولین وزیر رفاه و تأمین اجتماعی از مجلس رأی اعتماد گرفت.

محمود احمدی‌نژاد ابتدا سید مهدی هاشمی را برای پست وزارت به مجلس هفتم معرفی کرد اما رای اعتماد نگرفت سپس پرویز کاظمی را معرفی شد که مجلس رأی اعتماد داد. احمدی‌نژاد یکسال بعد در مهر ۱۳۸۵ او را نیز برکنار کرده و عبدالرضا مصری را به مجلس معرفی کرد، مصری هم اکنون نایب رئیس مجلس یازدهم است. در دولت دهم صادق محصولی یار نزدیک سید ابراهیم رئیسی وزیر رفاه و تامین اجتماعی شد.

سومین بخش از وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی از وزارت کار و امور اجتماعی شکل گرفته است، این وزارتخانه پیش از انقلاب شکل گرفته و تا سال ۸۲ فعالیت داشت و سپس با وزارت تعاون و وزارت رفاه ادغام شد.

منبع: خبرفوری