یادگار امام افزود: در این میان گروه هایی در هند، مصر و جاهای دیگر هم بوده اند که همواره هشدار داده اند به همدیگر مشغول نشوید، چرا که این مسیر سرانجامی ندارد. وقتی با اشغال فلسطین، جگر اسلام چند پاره و جغرافیای جهان اسلام هم دچار تغییر شد دغدغه هایی پیدا شد. البته اینکه جریان های تکفیری ها سر بر آورده اند دلیل بر جمع شدن عقلای اسلام کنار یکدیگر و احساس خطر این گروه‌هاست.

وی اظهار کرد: نوع دیگر وحدت فقط عملگرا و معطوف به این هدف نیست که دشمنان را بیرون کنیم. واقعیت این است که بخش زیادی از نزاع های ما اتفاقا از سر این است که دشمنانی نداشته ایم و به خودمان مشغول شده ایم. در تاریخ هم شیعیانی داشته ایم که افراط کرده اند و از سوی دیگر اهل سنتی داشته ایم که شیعیان را کشته اند. البته شیعیانی هم داشته ایم که شیعیان را کشته اند و اهل سنت هایی داشته ایم که سنّی ها را کشته اند. اساسا به اسم دفاع از پیامبر(ص) گروه‌های زیادی همدیگر را کشته اند.

سید حسن خمینی تأکید کرد: اگر منتظر رسیدن روزی هستید که هیچ شیعه ی سنی کُش و سنی شیعه کُشی در دنیا پیدا نشود، به این زودی نخواهد بود اما باید به آن سو حرکت کنیم و گروه یاد شده را به یک جمعیت قلیل ناهنجار تبدیل کنیم، اما آنقدر در این مسیر ظرائف و دقت ها وجود دارد که همه باید بنشینند و صحبت کنند. این اولین و شاید بزرگترین شرط برای این است که انسان ها نسبت به عقاید هم کینه نورزند.

سیدحسن خمینی یادآور شد: دعوای پیروان ادیان با هم، از کوچک ترین موضوعات در میان دعواهای جهان بوده و انسان ها عمدتا به دلایل دیگر همدیگر را کشته اند. یعنی اینگونه نیست که هرچه جنایت در دنیا شده به خاطر ادیان بوده است. البته خیلی ها خودشان را پشت ادیان پنهان کرده اند. پس فکر نکنید اگر دعواهای پیروان ادیان از بین برود، جنایت از بین می رود.

وی ادامه داد: نزاع های انسانی که ریشه در اختلافات عقیدتی دارد تابع یک نکته است که فلاسفه معاصر به آن اشاره دارند. آنها می گویند شرط اول دوری از این نزاع ها این است که مطلق انگاری را کنار بگذاریم و باور کنیم «حقیقت» یک گوهر دست نیافتنی است.

یادگار امام اظهار کرد: فلاسفه گفته اند باید به این نقطه از درک برسیم که حقیقت دست نیافتنی است و اینکه من چیزی می فهمم، اما تو نمی فهمی ریشه در «بداهت» امر ندارد؛ اگر این درک وجود داشته باشد عصبانیت کنار می رود. البته این سخن را به پیروان فلاسفه و فقها می توان گفت، ولی به پیروان ادیان نمی توان گفت؛ چرا که ادیان با فرض حق بودن شکل می گیرند. در عین حال می توان به پیروان ادیان این را گفت که سخنی که می گویید آنقدر هم بدیهی و روشن نیست. در صورت پذیرش این واقعیت، اگر طرف مقابل دین را نفهمید، معاند نیست؛ بلکه فقط حقیقت را نفهمیده است. به طرف مخالف باید گفت اگر فرد دین دار چنین عقیده ای را دارد، از روی عناد نیست.

وی در پایان گفت: این مقدار را بدانیم که این برهان ها به آن درجه از وضوح نیست که هرکس آن را قبول ندارد لجباز بدانیم و تصور کنیم او آگاهانه سخن درست را نمی پذیرد.

انتهای پیام