پایان هیجان و حرکت به سوی میانه‌روی

گروه سیاسی نامه نیوز: اگر کسی بخواهد وضعیت این روزهای سوپرانقلابی ها را تحلیل کند درست ترین گزاره شاید این باشد:«تقلا با تمام قوا برای بقا». آنچه رخ داده این است که عصر طلایی آنها گویا به انتها رسیده و دوره، دوره آنها نیست. وقت آنها ، وقت «روحانی» بود. زمانی که حسن روحانی فصل مشترک اصلاح طلبان و طیفی از محافظه کاران در دولت مستقر بودند آنها با تمام قوا و مستظهر به انواع حمایت های نامرئی تا تواستند تاختند. در سیاست خارجی نسخه های انتزاعی پیچیدند و مشق بالا رفتن از دیوارهای سفارت خانه ها کردند. در شهر تا توانستند دوقطبی های اجتماعی تولید کرده و مردم را مقابل هم قرار دادند و به سینه دوستانشان که این اقدام را تئوریزه می کردند علامت افتخار نصب کردند .

در سیاست همه را جز خودشان غیرخودی تصویر کردند، بخشی خائن شدند ، بخش دیگری مشکوک به وطن فروشی ، دیگران هم یا غربگرا و واداده و یا غیرانقلابی قلمداد شدند.

وقتی دولت حسن روحانی به پایان رسید این جماعت سرخوش از فرا رسیدن عصری طلایی، آماده چیدن میوه از درختی شدند که فکر می کردند برای آنها جان گرفته است؛ اما نه! آنها فقط قرار بود بازیگران عصر خویش باشند،عجب خبر غم انگیزی ! 

آنها تازه گمان می کردند که در عصر جدید در سیاست خارجی سنت بیانیه خوانی را پیش خواهند برد و در اقتصاد هر آنچه از مدل های ریاضت کشی است را مجری خواهند بود. جامعه را هم می خواستند . می خواستند که همه را شبیه تصویرهای خیالی ذهن خویش کنند.

کسی اما امروز آنها را نمی خواهد ، نه در جامعه طرفد ار دارند و نه در بین تصمیم سازان حاکمیتی .

آنها البته از پا ننشسته اند. فکر می کنند خیلی زیاد، نقشه می کشند بیشمار !

هنوز هم در جامعه با کمپین سازی های فیک ، تولید دوقطبی می کنند . زور می زنند تا مردم را به جان هم بیندازند. فرمان مواجهه می دهند آنهم درست در شرایطی که دشمن خارجی ناامید از خالی شدن خیابان های ایران از اغتشاش درگیر نافرمانی های شدید درون جوامع خود است که ای کاش نهادهای مسئول با مداقه در این رفتارهای آنها به جستار ریشه ها بپردازد که اگر چنین کنند بعید هم نباشد که حتی ردی از ماجراهای عجیب در آن پیدا شود. 

 در سیاست هم که چون از آینده فروشی عاجزند به گذشته دیگران مشغول شده اند و پرونده های مجازی با کمک تصویر سازی های دروغین ایجاد می کنند. همان کدبازی های قدیمی که در این بازار دیگر دفورمه و نخ نما شده است.

آنها هراسان از ناامید شدن بدنه اجرایی اشان (والبته جذب نشدن آنها در ستادهای بقلی!) در فاصله طولانی باقی مانده تا آغاز رقابت های انتخاباتی ، همایش پشت همایش تشکیل می دهند و در اتاق های فکرشان برای نحوه مواجهه با آرا برنامه ریزی می کنند. 

در سیاست خارجی که مدل کره شمالی را تئوریزه می کردند حالا مبهوت از توافق با عربستان و بهبود روابط با کشورهای عربی مانده ، روزها را به هراس از رسیدن به توافق در زمینه هسته ای به شب می رسانند . که اگر چنین شود چه جوابی برای بدنه اجرایی و قلیل افراد جامعه که طرفدارانشان هستند داشته باشند؟ آنها همین امروز که توافق با عربستان حاصل شده سر در گریبان پنهان کرده اند تا هم عرق شرمشان را پاک کنند و هم چشمشان به این بدنه نیافتد . برخی از آنها البته سوت می زنند و سرنا می نوازند که چه خوب که در منطقه با سیاست ما آرامش حاکم شده است. فقط حیف که هنوز در آرشیو خبرگزاری ها و سایت ها تصاویربالارفتشان از دیوار سفارت ها و عکس یارگاری اشان با اموال این سفارت ها موجود است !

اکنون هر چه که هست آنها بی آینده تر از همیشه شده اند؛ بی پشتوانه و بی تاثیر. این رادیکال ها به زودی کمرنگ تر از همیشه خواهند شد. 

حالا هر چه می خواهند از طرح های خیالی شان در مجلس بگویند که جریمه چند میلیاردی برای موضوعات اجتماعی تعیین کرده اند یا مثلا می خواهند کارت های هویتی را باطل کنند. کسی نه در جامعه به آنها گوش می کند و نه در سطح قدرت اعتقادی به این عمل های رادیکالی اشان دارد.

سرنخواستن آنها دعوای عجیبی شکل گرفته ؛ هم در جامعه و هم در میان تصمیم سازان . 

به زودی همه از دست آنها راحت خواهند شد .