باید و نبایدهای سیاست خارجی در دولت چهاردهم

نامه نیوز - حمیدرضا آصفی معتقد است که دستگاه دیپلماسی دولت چهاردهم باید سبد روابط خارجی کشور را بزرگتر کند.

* در بیش از 40 سال گذشته از انقلاب اسلامی ایران، وزرای خارجه در دولت های مختلف رویکردهای مختلفی داشته اند. من با این عبارت که رئیس جمهور یا وزیر خارجه سهمی در سیاست خارجی ندارد، موافق نیستم. اگر دولت های متفاوت در این چهل سال و اندی را با هم مقایسه کنید، همه شبیه به هم هستند؟ آیا همه وزرای خارجه یک رویکرد و یک شیوه کاری یکسان داشتند؟

* هر دولتی در ایران باید به دنبال رفع تحریم باشد و اگر کسی این مهم را کنار بگذارد و یا برای آن اولویت در سیاست خارجی مدنظر خود قائل نشود، به خطا خواهد رفت. در کنار این اولویت مهم، باید به دنبال خنثی سازی تحریم باشیم.

*در بیست سال اخیر هیچ  گاه شرایط جمهوری اسلامی ایران در منطقه غرب آسیا به خوبی امروز نبوده است. این وضعیت را می توان به یک بستر مناسب و پشتوانه قابل قبول در مذاکرات برای امتیازگیری بیشتر از طرف مقابل تبدیل کرد.

*برخی فکر می کنند که می  توانند با تعداد محدودی کشور در جهان کار خود را پیش ببرند و یا در مقام تقلیل ماجرا می  گویند که جهان فقط این دو سه کشور خاص نیست. این تعبیر نادرستی است، چرا که این چند کشور هرکدام تعداد  قابل توجهی کشور را دنباله رو خود دارند. چنین اظهار نظرهایی نتیجه فقدان شناخت در حوزه روابط بین الملل است.

*جمهوری اسلامی ایران می  تواند با کشورهای اروپایی پروژه هایی براساس منافع مشترک منطقه ای تعریف کند. ایران و برخی از کشورهای اروپایی در برخی پرونده های مهم و حیاتی منطقه ای از اهرم های نفوذ و منافع مشترکی برخوردار هستند که می توانند از آنها استفاده کنند. به عنوان نمونه لبنان یکی از این پرونده ها است که ایران و فرانسه می توانند درباره آن با هم گفت وگو کنند.

*تاکنون آقای خرازی در چند موقعیت هشدار داده اند که در صورت تعدی به امنیت ایران، احتمال تغییر دکترین هسته ای ایران وجود خواهد داشت. حفظ امنیت کشور اهمیت حداکثری برای همه مقامات و مسئولان دارد. اگر قرار باشد که این امنیت زیر سوال برود، احتمال خروج ایران از ان پی تی یا تغییر دکترین هسته ای ایران قابل بررسی خواهد بود. فکر می کنم کشورهای اروپایی هم متوجه این هشدار ایران هستند و گام های خود را با احتیاط برمی دارند چرا که می دانند تهران می تواند غیرقابل پیش بینی باشد.

*دولت در سایه بیشتر در انگلیس مرسوم است، اما نکته من این است که این قبیل دولت ها هم باید بیشتر کمک کننده باشند و قرار نیست که مانع از پیشبرد کارها توسط دولت مستقر شوند. چنین رویکردهایی مورد تایید مقام  معظم رهبری هم نیست و ایشان هم بارها تاکید کرده اند که همواره از دولت های مستقر حمایت کرده اند. در چنین شرایطی کارشکنی دولت در سایه معنا نمی دهد.

منبع: جهان دیپلماسی