آیا «کرونا» از نشانه‌های ظهور امام زمان(عج) است؟!
پایگاه خبری تحلیلی نامه نیوز (namehnews.com) :
به گزارش نامه نیوز، در طول سالهای غیبت کبری، مردم حوادث متعددی را به روایات آخرالزمان و نشانه‌های ظهور مرتبط می‌کنند. امروزه با شیوع ویروس کرونا و سفید شدن ریه بیماران، مردم از آن به نشانه‌های مرگ سفید در آخرالزمان نسبت می‌دهند. حجت الاسلام ابوالفضل توسلی زاده از معاونت تبلیغ حوزه علمیه قم به این شبهه پاسخ داده است:
شبهه: در روایات آخرالزمان به مرگ سفید به عنوان نشانه ظهور اشاره شده است، این روایت را می‌توانیم با ویروس کرونا تطبیق دهیم زیرا کرونا باعث سفید شدن ریه افراد می‌شود.
جواب: در برخی روایات برای ظهور امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) نشانه‌هایی ذکر شده است. برخی از این نشانه‌ها حتمی هستند و برخی دیگر حتمیت ندارند. نشانه‌های حتمی ظهور، نشانه‌هایی هستند که قطعاً واقع خواهند شد و ارتباط شدیدی با ظهور دارند. علائم حتمی ظهور، پنج نشانه می‌باشند: خروج یمانی، خروج سفیانی، نداکننده‌ای که از آسمان ندا می‌دهد، فرو برده شدن در بیداء، کشته شدن نفس زکیه .[۱]
حضرت صادق (علیه‌السّلام) فرمودند: «پنج علامت قبل از قیام قائم (ع) است: خروج یمانی و سفیانی، نداکننده‌ای که از آسمان ندا درمی‌دهد، فرو برده شدن در بیداء، کشته شدن نفس زکیه .»[۲]
علائم غیرحتمی، با ظهور ارتباط شدیدی ندارند، زیرا ممکن است برخی از آن‌ها اصلاً واقع نشود، ولی ظهور تحقق یابد و احتمال دارد برخی از نشانه‌ها حادث شود، ولی ظهور توأم و همزمان با آن‌ها شکل نگیرد و بدین بیان که: این نشانه‌ها، بیان‌گر ظرف تحقق ظهور هستند، مانند اینکه گفته شود: نامه رسان هنگامی می‌آید که هوا صاف باشد. منظور این است که نامه رسان در زمان نامساعد بودن هوا نخواهد آمد، نه این که هر وقت هوا صاف بود او می‌آید. در باب علائم ظهور نیز مراد این است که حضرت مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) در غیر این اوضاع ظهور نخواهد فرمود، نه این که هر وقت این اوضاع پدیدار شد، حضرتش باید ظهور کند .[۳]
در روایات بسیاری، به علائم غیر حتمی ظهور اشاره شده است. با توجّه به اینکه این روایات جنبه پیش‌گویی نسبت به حوادث آینده دارند، باید با دقت بیشتری به سند و مضمون آن‌ها بنگریم. از جمله روایاتی که به بیان نشانه‌های غیر حتمی می‌پردازد، روایتی است که ابن ابی زینب نعمانی، شیخ مفید و شیخ طوسی آنرا در کتب خود نقل کرده‌اند. در این روایت از امیرالمومنین (علیه‌السلام) نقل شده: «پیش از آمدن قائم (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) چند اتفاق می‌افتد: مرگ سرخ، مرگ سفید، ملخ در فصلش و ملخ در غیر فصلش. ملخ‌ها مانند خون، سرخ رنگ خواهد بود. مرگ سرخ با شمشیر و مرگ سفید به وسیله طاعون می‌باشد .»[۴]
اسناد مختلفی برای این روایت ذکر شده است که همه آن‌ها دارای ضعف هستند. مثلاً در سلسله رجال سند ابن ابی زینب نعمانی که از سایر اسناد کامل‌تر است، شخصی به نام «محمد بن حسان رازی» قرار دارد که توسّط نجاشی و ابن غضائری به شدت تضعیف شده است .[۵] شیخ صدوق با سند خود همین روایت را از امام صادق (علیه‌السلام) نقل کرده است .[۶] در روایت صدوق، فقط به موت ابیض و اسود اشاره شده و حرفی از «ملخ» به میان نیامده. در این روایت یک توضیح اضافی هم درباره‌ی تعداد کشته‌شدگان «مرگ سرخ و سفید» بیان شده، به این صورت که بر اثر این دو اتفاق، از هر هفت نفر، پنج نفر کشته می‌شوند .[۷]
شیخ صدوق این روایت را با شش واسطه نقل کرده است: محمد بن الحسن بن احمد بن ولید [۸] - الحسین بن الحسن بن أبان [۹] - الحسین بن سعید اهوازی [۱۰] - صفوان بن یحیی البجلی [۱۱] - عبد الرحمن بن الحجاج البجلی [۱۲] - سلیمان بن خالد الاقطع [۱۳]. همه‌ی این افراد ثقه و قابل اعتماد هستند، پس این روایت از نظر سندی، صحیح است.
معنای روایت هم مشخص است، دو اتّفاق در نزدیکی زمان ظهور (به صورت غیر حتمی) رخ خواهد داد: جنگ و بیماری طاعون. مشکل اصلی در تطبیق این نشانه‌ها بر حوادث زمان ماست. مثلاً در خونین‌ترین جنگ تاریخ (جنگ جهانی دوم) حدود ۶۰ میلیون نفر کشته شدند که از حدود ۲ میلیارد نفر جمعیت آن موقع جهان، درصد بسیار ناچیزی است. یعنی از هر صد نفر، سه نفر کشته شدند. در این روایت، به بیماری طاعون تصریح شده است. بیماری کرونا، غیر از طاعون است. منشأ کرونا، ویروسی است که ریه‌ها را درگیر می‌کند. اما طاعون بر اثر انتقال باکتری یرسینیا پستیس(Yersinia pestis) اتفاق می‌افتد. ویروس‌ها با باکتری‌ها، تفاوت‌های اساسی دارند .[۱۴] چیزی که الآن در حال رخ دادن است، فراگیری یک بیماری ویروسی است که تا به امروز کمتر از ۳۰۰ هزار مبتلا داشته است و ۴ درصد از این افراد کشته شده‌اند .[۱۵] تعداد کشته شدگان کرونا نسبت به جمعیت جهان، یک ده هزارم است. به عبارت دیگر، از هر ده هزار نفر، یک نفر از جمعیت زمین را کشته است. به هر صورت، در این روایت به بیماری طاعون اشاره شده است که در بدترین اپیدمی آن که مربوط به شیوع طاعون خیارکی در ۷۰۰ سال پیش (حدود ۱۳۰۰ میلادی و ۷۰۰ هجری قمری) بوده، درصد زیادی از مردم جهان را از بین برد .[۱۶] خوشبختانه از سال ۱۸۹۴ با کشف باسیل (باکتری) عامل این بیماری، با استفاده از آنتی بیوتیک‌هایی مانند استرپتومایسن کاملاً قابل کنترل و درمان است. خلاصه: شیخ صدوق روایتی صحیح السندی نقل کرده که در آن وقوع یک جنگ بزرگ و یک طاعون همه‌گیر را که در آن پنج هفتم مردم جهان کشته می‌شوند، جز نشانه‌های غیر حتمی ظهور بیان شده است. عامل طاعون، باکتری یرسینیا پستیس است. این روایت ربطی به بیماری کرونا که عامل آن ویروسی است و تلفات اندکی داشته، ندارد. پی‌نوشت: [۱]. http://wikifeqh.ir/%D ۸%B ۹%D ۹%۸۴%D ۸%A ۷%D ۸%A ۶%D ۹%۸۵%۲۰%D ۸%AD%D ۸%AA%D ۹%۸۵%DB%۸ C%۲۰%D ۸%B ۸%D ۹%۸۷%D ۹%۸۸%D ۸%B [۲]. علی بن حسن بن بابویه، الامامة و التبصرة من الحیرة، مدرسة الإمام المهدی عجّل الله تعالی فرجه الشریف، چ ۱، قم، ۱۴۰۴ ق، ص ۱۲۸. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، اسلامیه، چ ۲، تهران، ۱۳۹۵ ق، ج ۲، ص ۶۴۹. [۳]. http://http//wikifeqh.ir/%D ۸%B ۹%D ۹%۸۴%D ۸%A ۷%D ۸%A ۶%D ۹%۸۵_%D ۸%BA%DB%۸ C%D ۸%B ۱%D ۸%AD%D ۸%AA%D ۹%۸۵%DB%۸ C%E ۲%۸۰%۸ C_%D ۸%B ۸%D ۹%۸۷%D ۹%۸۸%D ۸%B ۱ [۴]. ابن ابی زینب نعمانی، الغیبة، نشر صدوق، چ ۱، تهران، ۱۳۹۷ ق، ص ۲۷۸. - شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، کنگره شیخ مفید، چ ۱، قم، ۱۴۱۳ ق، ج ۲، ص ۳۷۲- شیخ طوسی، کتاب الغیبة، دار المعارف الاسلامیه، چ ۱، قم، ۱۴۱۱ ق، ص ۴۳۸. [۵]. احمد بن علی نجاشی، رجال النجاشی، موسسة النشر الاسلامی، چ ۶، قم، ۱۳۶۵ ش، ص ۳۳۸. - ابن الغضائری، الرجال، مؤسسه علمی فرهنگی دار الحدیث، چ ۱، قم، ۱۴۲۲ ق، ص ۹۵. [۶]. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، اسلامیه، چ ۲، تهران، ۱۳۹۵ ق، ج ۲، ص ۶۵۵. [۷]. همان منبع. [۸]. شیخ طوسی، الفهرست، مکتبة المحقق الطباطبائی، چ ۱، قم، ۱۴۲۰ ق، ص ۴۴۲. [۹]. آیت الله خویی، معجم رجال الحدیث، بی‌نا، چ ۵، بی‌جا، ۱۴۱۳ ق، ج ۵، ص ۲۱۲: چهار وجه برای وثاقت ایشان ذکر شده است که مهم‌ترینش این است که ایشان جز رجال کامل الزیارات است. [۱۰]. شیخ طوسی، الفهرست، مکتبة المحقق الطباطبائی، چ ۱، قم، ۱۴۲۰ ق، ص ۱۴۹. [۱۱]. احمد بن علی نجاشی، الرجال، ص ۱۹۷. [۱۲]. احمد بن علی نجاشی، الرجال، ص ۲۳۷. [۱۳]. علامه حلّی، رجال (الخلاصة)، الشریف الرضی، چ ۲، قم، ۱۴۰۲ ق، ص ۷۷.
دیدگاه تان را بنویسید