وقتی دیوار محرومیت آوار می‌شود

به گزارش نامه‌نیوز، مناطق محروم در هر حکومتی، از نقاط ضعف آن به حساب می آید. آبروی هر دولت و حکومت به رفع محرومیت و توزیع عادلانه امکانات بسته است. چندی پیش در یکی از مناطق محروم ایران، یکی از معلمان اما حسابی آبروداری کرد. حمیدرضا گنگوزهی چند روز پیش جان به کف نهاد و سه دانش آموز خود را از مرگ حتمی نجات و خود به کام مرگ فتاد.حمیدرضا نشان داد که هنوز هستند کسانی که به این جهانِ سودجویِ بی اعتبار، اعتبار دهند. او ترجمه عملی دلسوزی و عمرسوزی برای پرورش آدمی بود و واپسین کار او نیز تجلی نور شمع هدایت به غایت بود. او نشان داد کارش به درستی هم ردیفِ پیامبری خوانده شده است. چرا که عمر خود نهادن پای عمرِ دیگران و سوختن ِخود پای ساختنِ آدمیان، از هنرهای پیامبرانه است. و این هنر در حمیدرضا سخت جلوه گری نمود. نمایش هنر پیامبرانه در عصر پسا پیامبری، سخت چشم نواز است و البته حیرت زا است. عصری که در آن عقول، سوختن برای ساختن را بی اعتبار می داند، مشخص است که بستر تولد پیامبران نخواهد بود. خاک این عصر استعداد پیامبرپروری و پیامبری را ندارد. لذا آدمی در کارهای پیامبرانه ی امثالِ حمیدرضا در این زمانه فرو می ماند. او کاری پیامبرانه کرد و آبرویی به این جهان ِبی آبرو داد. نکته ای البته این میان گفتنی است. در واقع این دیوار محرومیت بود که بر سر حمیدرضا آوار شد. او پاسوزِ توسعه نیافتگی فضای آموزشی ما شد. توزیع نابرابرامکانات، توزین نابرابر فرصت آورده است. امروز حمیدرضا قربانی داوطلب این مساله شد. اما تضمینی نیست که فردا یک مدرسه زیر آوار دفن نشود. سالهاست البته آنان زیر آوار محرومیت گرفتارند و فقر فرصت، امکان رهایی را از آنان ستانده است. نه امکان رقابت دارند و نه امکانات برابر! تخصیص برابر امکانات و فضای سالم و ایمن آموزشی رسالتی است که بر ذمه دولت هاست. این وظیفه ای است جهت برابر سازی فرصت ها و در واقع این توزیع عادلانه از حقوق اساسی و موضوعه شهروندان در هر کشور است. شاهدان می گویند مردم حمیدرضا را به زحمت از زیر آوار دیوار بیرون کشیدند تا نجاتش دهند. حمید رضا که کارش به بیمارستان نکشید. سایر مناطقی که از محرومیت رنج می برند نیز زیر آوارِ فقرِ امکان و امکاناتند. تا حیات از آنان برنگشته فکری به حال و روز آنان کنیم.

منبع: روزنامه ابتکار