قدم زدن در «محله پیرمردهای موتلفه‌» /قصابی که می گوید موتلفه ای ها هم از گرانی گوشت می نالند /حس و حال همسایه پلاک 44 بودن/کِیف می کردم که به عسگراولادی سلام و تعارف کنم/ آقای همسایه به میرسلیم رأی نداد چون... /توصیف پیرزن محله به دانشگاهی با روحیات اصولگ

مقصد بعدی گپ و گفت مان در محله موتلفه ای ها نانوایی خیابان خردمند است، به راحتی وارد گفتگو می شود و در حالی که دست از کار کشیده و به ساختمان موتلفه نگاه می کند می گوید«انسان های بی آزاری هستند گاهی جلسه که دارند تعداد زیادی ماشین جلوی ساختمان پارک می شود. »

می گوید «پنج سال هست که اینجا نان می پزیم اما با شخصیت های سیاسی خیلی برخوردی نداشتیم، البته در زمان انتخابات میرسلیم را خیلی می دیدیم. با یک سمند سفید می آمد و می رفت.» می پرسم پیش آمده بود که مثلاوقتی میرسلیم را که می بینید گله ای بکنید، پاسخ می دهد« نه هیچ وقت انقدر سرمان به کار گرم بود که وقت نمی شد با آنها صحبت کنیم. »

میرسلیم چندین محافظ دارد، نمی شود با او حرف زد

نانوای دیگر جوانتر است، توجهش به گفتگوی ما جلب می شود و می گوید«وقتی میرسلیم می آمد چندین محافظ اطرافش بود نمی شد حرف بزنیم. ما فقط برای اینکه فرهنگ ایرانی را نشان دهیم هر میهمان خارجی که می آید به او نان می دهیم. » یک رسم و عادت که موقع خداحافظی من هم بجا آورد و با یک نان داغ بدرقه ام کرد.

دانشگاهی با روحیات اصولگرایانه

اما خردمند را نباید محدود به ساختمان سیاسی آن کرد، انتهای خیابان خردمند اول و در کوچه ای بن بست دانشگاهی خودنمایی می کند؛ «دانشگاه علمی کاربردی گفتمان انقلاب اسلامی»

سر کوچه یک دوربین مدار بسته قرار داده اند تا حفاظت تکمیل شود روبروی آن یک کافه هتل بود از پله هایش پایین رفتیم دختری به استقبال ما آمد خوش صحبت و خنده رو است. از دانشگاهی که در همسایگی آنها قرار دارد که می پرسم می گوید«ما خیلی با آنها برخورد نداریم به لحاظ ظاهری و تفکری با ما فاصله زیای دارند. ظاهر دختران و پسرانی که به این دانشگاه رفت و آمد می کنند به شدت مذهبی است. »

با خنده تعریف می کند« اکثر میهمان های ما خارجی هستند مدتی بود که یک خانم آلمانی میهمان ما بود او هر بار که می خواست به هتل برگردد اشتباهی داخل این دانشگاه می رفت خب به لحاظ ظاهری تفاوت زیادی داشت و این موضوع باعث خنده ما می شد. یکبار هم برایشان نذری شله زرد بردیم که آنچنان با تعجب به ما نگاه می کردند که خودمان شک کرده بودیم.»

بیرون که می آیم همقدم پیرزنی می شوم که با چرخ دستی از منزل کناری بیرون می آمد، می گوید خیلی سال است که اینجا زندگی می کند، وقتی صحبت به دانشگاه می رسد انیگونه ادامه می دهد «اینها بسیجی هستند» با تعجب من که روبرو می شود می گوید« دخترها چادری هستند و پسرها ریش می گذارند. برخوردی با آنها ندارم آنها هم تا حالا آزاری برای ما نداشتند.»