اورژانس اجتماعی ایران؛ شایسته جایزه نوبل!

از جمله این مشکلات آسیب‌های اجتماعی هستند. تاملی بر وضعیت اجتماعی ایران نشان می‌دهد که بعد از جنگ و ورود به دوره معروف به" سازندگی" شاهد غفلت از امور اجتماعی و پیامد‌های اجتماعی بعد از جنگ و توجه بیش از حد به بخش‌های عمرانی و ... بودیم؛ لذا در چنین سرایطی و عدم تدوین پیوست‌های اجتماعی در طرح‌های کلان عمرانی و اقتصادی افزایش آسیب‌های اجتماعی دور از انتظار نبود.

در نتیجه این افزایش و مشهود‌تر شدن آسیب‌های اجتماعی برای پاسخگویی به بخشی از موضوعات مربوط به آسیب‌های اجتماعی از قبیل خشونت‌های خانگی، فرار، اقدام به خودکشی، طلاق، کودکان کار در خیابان، آسیب دیدگی اجتماعی دختران و زنان از سال ۱۳۷۸ برنامه اورژانس اجتماعی در ایران تاسیس شد که بعد از جذب نیروی انسانی و آموزش کارشناسان و توجیه مدیران و معاونین استان‌ها و... اولین مرکز مادر اورژانس اجتماعی با عنوان مرکز مداخله در بحران در شهر یزد راه اندازی شد و در همان سال در ۹ استان دیگر هم توسعه پیدا کرد و سال ۷۹ در تمامی مراکز استان‌ها تاسیس شد.

حال که ۲۳ سال از تاسیس این برنامه می‌گذرد که دبیر کل فدراسیون جهانی مددکاران اجتماعی اعلام کرد که اگر جایزه نوبل مددکاری اجتماعی وجود داشت بدون شک اورژانس اجتماعی ایران شایسته دریافت این جایزه بود؛ و حتی برای تاسیس رشته مددکاری اجتماعی بین المللی یکی از محور‌های پیشنهادی برای این رشته اورژانس اجتماعی ایران پیشنهاد شده است.

اورژانس اجتماعی یک خلق جدید در حوزه اجتماعی بود که اگر حنایت‌هایی آقایان دکتر محمد علی طالبی معاون وقت امور اجتماعی و دکتر سید کاظم طباطبایی مدیر کل وقت دفتر امور آسیب دیدگان اجتماعی بهزیستی کشور نبود شاید امروز به این نقطه نمی‌رسید.

گرچه مسولین دیگر هم تا به امروز حمایت کردند منتهی برای شروع اجرای یک کار جدید و در آن زمان سخت، وجود مدیران هوشمند فرصتی ارزشمند بود و هست.

از سال ۷۸ تا به امروز تاسیس اورژانس اجتماعی نقش موثری در تقویت مداخلات اجتماعی قبل از مداخلات قضایی و انتظامی داشته و در آینده هم خواهد داشت. نقش این برنامه در سیاستگذاری‌های اجتماعی و قضایی کشور غیرقابل انکار است.

تاملی بر قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب سال ۱۳۹۹ که محوری‌ترین نقش با مددکاران اجتماعی اورژانس اجتماعی است، قوانین حمایت از کودکان بی سرپرست و بد سرپرست، قوانین برنامه‌های توسعه بویژه چهارم و ششم، حمایت از خانواده، لایحه امنیت و کرامت زنان وخانواده و... بخش کمی از این تاثیرگذاری است. حتی تاسیس رشته مددکاری اجتماعی با گرایش اورژانس اجتماعی نقش دیگر در سیاستگذاری آموزشی کشور است.

البته این توضیحات نافی وجود مشکلات و نقص‌هایی برای ارایه خدمات به گروه‌های هدف این برنامه نیست، ولی باید پذیرفت که با توجه به شرایط کشور در حوزه آسیب‌های اجتماعی چاره ایی جز توسعه این برنامه نیست و برای این کار لازم است توسعه زیر ساخت‌ها، توسعه و تقویت ساختار تشکیلاتی، امنیت و ثبات شغلی کارشناسان، جلب همکاری بیشتر درون و برون سازمانی و آموزش مستمر کارسناسان، اطلاع رسانی‌های مستمر و... مورد توجه قرار گیرد.

انتظار می‌رود در دولت سیزدهم با هدف تسهیل دسترسی افراد در معرض آسیب و آسیب دیده اجتماعی به خدمات و کاهش محدودیت‌های زمانی و مکانی و ارایه خدمات بموقع تخصصی شاهد فراگیری این برنامه در همه نقاط کشور باشیم.