چند تکنولوژی برتر نظامی که در خودروها استفاده شدند‎+ عكس

پایگاه خبری تحلیلی نامه نیوز (namehnews.com) :

بد نیست بدانید که در این مقاله تنها بر ابداعات ایالات‌متحده آمریکا در طول تاریخ جنگی‌اش متمرکز خواهیم شد و شاید به دلیل تاریخی بودن کمی از حوصله شما ماشین دوستان عزیز خارج باشد اما با پدال بمانید و ما را تحمل کنید. این لیست می‌توانست تا ده‌ها گزینه ادامه یابد اما در روزگاری که سوپر ماشین‌های هیبریدی که رسیدن به سرعت ۳۰۰ مایلی برایشان مثل آب خوردن است دور و بر ما هستند و لامبورگینی‌هایی را می‌شناسیم که ظاهرشان را از جنگنده‌های رادار گریز به امانت گرفته‌اند؛ فکر کنیم همین‌هایی که اینجا خواهید دید، کافی باشند.

آغاز جنگ الکترونیک به ۱۹۳۹ برمی‌گردد، سالی که نیروی دریایی ایالات‌متحده سیستمی فوق سری با نام رادار (خلاصه شده " تشخیص و اندازه‌گیری فاصله با امواج رادیویی ") را توسعه داد (تاریخچه ظهور رادار بس طولانی است که علاقه‌مندان قادرند خارج از پدال به دنبال آن باشند). نخستین نمونه‌های رادار حامی کشتی‌ها بودند تا مبادا گرفتار حملات مخفیانه هوایی شوند و علاوه بر این قابلیت‌های هدف‌گیری و اندازه‌گیری مسافت را نیز به آن‌ها اعطا می‌کردند.

دست‌آخر پای رادار به ماشین‌های پلیس هم باز شد - اما خیلی طول نکشید تا کابوس رادارهای پلیس هم متولد شود. تنها زمانی می‌توان شیئی را با رادار شناسایی کرد که امواج فرستاده شده توسط رادار به خودش برگردد و در همین جای داستان پارازیت اندازها وارد می‌شوند؛ آلمان اندکی بعد از افشا شدن راز متفقین پارازیت اندازها را به میدان آورد تا مبادا قائله را ببازد. پارازیت اندازها فرکانس مورد استفاده اسلحه‌های راداری مملو از انرژی می‌کنند تا از برگشت امواج جلوگیری شود. رادارها و دشمنشان پارازیت اندازها، فرزندان آن نخستین سیستم‌هایی‌اند که در جنگ کشتی‌های متفقین با جنگنده‌های شب نقشی تعیین‌کننده بازی می‌کردند.

این روزها رادارهایی که در خودروها نصب شده‌اند اغلب برای فاصله‌یابی و تشخیص خودروها و عابران پیاده به‌کار می‌روند تا در صورت لزوم به کمک دستیارانی چون کروز کنترل تطبیقی و ترمزهای خودکار به کمک راننده بشتابند؛ اما این اواخر دو فناوری فاصله‌یابی نظامی دیگر هم در این خصوص به رادار پیوسته‌اند. پیش از تولد رادار، از سونار برای عملیات‌های تشخیصی زیردریایی‌ها استفاده می‌شد و این تکنولوژی نظامی امروزه به‌قدری همه‌گیر شده که در سیستم هشدار عقب SUV-ها از آن استفاده می‌کنند. خب چرا رادار را پشت خودرو نصب نکرده‌اند؟ دلیل اینکه در این مورد سونار بر رادار برتری دارد، چراکه امواج رادیویی از مواد آلی مانند کودکان و حیوانات خانگی عبور می‌کند و این اصلاً خوب نیست!

شاید بدانید که سیستم ناوبری جی‌پی‌اس خودروی شما متکی بر اطلاعات شبکه‌ای از ماهواره‌ها است. موضوعی که شاید از آن بی‌خبر باشید آن است که این ماهواره‌ها را وزارت دفاع ایالات‌متحده در سال ۱۹۹۵ به آن بالا انداخت تا کشتی‌ها و موشک‌هایش را راهنما باشند.

راستش ایده توربوشارژر نخستین بار در سال ۱۹۰۵ به ذهن بشر رسید اما هیچ کس تا پیش از ۱۹۱۵ یکی از آن ها را نساخت تا بر روی موتورهای آن زمان آزمایشش کند. در این سال مهندسی فرانسوی با نام Auguste Rateau، تعدادی چند از نمونه‌های اولیه توربو را بر موتورهای رنویی که به هواپیماهای جنگی فرانسوی نیرو می‌بخشیدند امتحان کرد. سه سال بعد آن مهندس جنرال الکتریک، سانفورد ماس، دمنده‌ای را به یک موتور هواپیمای لیبرتی V-12 متصل کرد.

آدمی از ۲۲۴ سال پیش درباره تیتانیوم می‌داند اما تا همین یک قرن و ۵ سال پیش قادر نبود آن را به خلوص لازم برساند. حتی آن موقع هم کار با تیتانیوم خالص بسیار مشکل بود و اساساً به‌زحمت و هزینه‌اش نمی‌ارزید، مخصوصاً با در نظر گرفتن این حقیقت که بسیاری از ذخایر تیتانیوم جهان در روسیه بود (و همچنان هم هست). در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۶۰ میلادی، اتحاد جماهیر شوروی از تیتانیوم در ساخت زیردریایی‌های کلاس آلفا و مایک خود بهره برد.

North American F-100C

ترمزهای ضد قفل نخستین بار درسال ۱۹۲۹ ظاهر شدند. ترمزهایی ساخته شده به‌وسیله دستان توانمند پیشگام هوانوردی و نابغه مهندسی، گابریل وویسن. در آن دوران هواپیماهای بمب افکن سنگین به خدمت گرفته شدند که متوقف کردنشان کاری بس مشکل بود. باور کنید اگر ترمزها زنده بودند و می‌توانستند خواب ببینند حتماً این بمب‌افکن‌ها کابوس شبانه‌شان می‌شد. سیستم ABS وویسن که از نوع چرخ طیار بود به بمب‌افکن‌ها اجازه داد تا در باندهای کوتاه‌تری به هوا برخیزند و به خط مقدم جنگ نزدیک‌تر باشند. این سیستم‌های ABS مکانیکی تا پنج دهه پس از آن هم بدون تغییر در هواپیماها استفاده شدند و تازه در اوایل دهه ۱۹۷۰ بود که ABS های الکترونیک پایشان به هواپیماها باز شد. همان دوران سیستم ضد قفل مشابهی در خودروهای جنرال موتورز دیده شد.

Gabriel Voisin and aviation pio neer