ژنرال تنها نیست ؛ حسن روحانی چگونه بیژن زنگنه را برای ماندن در کابینه قانع کرده است ؟/ حرف های درگوشی زنگنه و محمد جواد ظریف درباره دلواپسان

زینب غبیشاوی* بیژن زنگنه همان جایی ایستاده که محمد جواد ظریف در دولت یازدهم ایستاده بود ؛ جایی درست در مرکز هجمه مخالفان . دقیقا همان فشارها و همان تهمت ها حالا به سمت وزیر نفت روحانی روانه شده است. روزهای سخت برای او آغاز شده و در شرایطی که روحانی حساب ویژه ای روی زنگنه در دولت دوازدهم باز کرده است، تا قدم بزرگی دیگری را مانند برجام اما در حوزه نفت بردارد یک نگاه رئیس جمهور هم به مخالفانی دوخته شده که برای متوقف کردن یکی از بهترین وزرای 4 سال گذشته تمام تلاششان را می کنند. در آستانه تشکیل دولت دوازدهم و در حالی که روحانی به رایزنی درباره انتخاب مردان دولت دوازدهم مشغول است، هجمه ها علیه وزرای کلیدی روحانی به اوج خود رسیده است، هدف این هجمه ها و تندروی ها نیز مشخص است؛ تحت فشار قرار دادن شیخ اعتدال برای عقب نشینی از مواضع خود.

حال آنچنان که گفته شد این بیژن زنگنه است که بیش از هر کس دیگری در کابینه با فشار بی امان دلواپسان روزگار مواجه شده است .فشار ، توهین و حتی اتهامات پی در پی موجب شده است که خبرهای متعددی از احتمال کنار رفتن بیژن زنگنه مطرح باشد . در این میان خبرهای دیگری هم هست که از جلسه طولانی بیژن زنگنه و حسن روحانی حکایت دارد . جلسه ای که در ةن حرف هایی زده شده که بیژن زنگنه برای ماندن راقب شده است . می گویند این وسط برخی دیگر هم بوده اند که تلاش کرده اندبیژن زنگنه برای ماندن قانع شود؛ خبرهای تایید نشده ای حکایت از این دارد که محمد جواد ظریف و بیژن زنگنه دربرابر شباهت شرایط این روزهایشان و تکرار تاریخ برای زنگنه حرف هایی برای هم داشتند. بیژن نامدار زنگنه 65 ساله ، کسی که سابقه وزراتش به سومین دولت پس از انقلاب به ریاست جمهوری آیت الله خامنه ای می رسد و امتداد آن به دولت های هاشمی، خاتمی و در نهایت روحانی منتهی می شود، دانش آموخته دانشگاه تهران و استاد تمام دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی بود که لفب شیخ الوزرا را یدک می کشد. 4 سال پیش که حسن روحانی، بیژن نامدار زنگنه را به عنوان وزیر نفت به مجلس نهم معرفی کرد‌، ‌حمایت‌های قطعی و همه جانبه نفتی و غیرنفتی‌ها به پشت سر زنگنه آمد تا بیژن زنگنه به عنوان سکاندار وزارت نفت انتخاب شود اقدامات مثبت و قابل توجه دیگری را به کارنامه درخشانش در صنعت نفت بیفزاید، کسی که توانست سهم ایران در اوپک را از عربستان سعودی پس بگیرد و درآمدهای نفتی ایران را که در آستانه صفر شدن بود را بار دیگر احیا کند. اما تخریب زنگنه به سال های اخیر باز نمیگردد، محمدرضا رحیمی در سال 84 با ادعای به صرفه نبودن قرارداد کرسنت که در زمان وزرات بیژن زنگنه به امضا رسیده بود آن را خیانت به کشور خواند و خواهان لغو این قرارداد شد. توهین و تخریب‌هایی که از سال‌ها قبل آغاز شده بود اکنون به فحاشی رسیده است. منتقدان دولت سعی کردند از همان ابتدا برای ضربه زدن به زنگنه، خیانت و سوء مدیریت وی در قرارداد کرسنت را مطرح کنند و پس از آن هم رای دیوان بین المللی علیه ایران در خصوص گران فروشی گاز به ترکیه را دست مایه تخریب وزیر قرار دهند. تصفیه وزرات نفت و اخراج مدیران غیرهسمو از وزارت‌خانه توسط زنگنه ادعای دیگر دلواپسان بود که البته اثبات هم نشد. تخریب‌ها اما به همین‌جا ختم نمی‌شود! شیخ الوزرا که پس از سال‌ها تحریم و به لطف برجام توانست توتال را وارد ایران کند بار دیگر مورد هجمه و فحاشی قرار گرفت تا جایی که عده‌ای قلیلی از دلواپسانِ باقی مانده در مجلس طرح سه فوریتی توقف قرارداد توتال را مطرح کردند.این طرح اما هرگز به سرانجامی نرسید و پارلمان به ریاست علی لاریجانی به بیژن زنگنه چراغ سبز نشان داد. طبیعتا منافع و مزایای بستن قرارداد نفتی با "توتال" برکسی پوشیده نیست؛ از تسریع در تکمیل فازهای پارس جنوبی، اشتغالزایی، ورود تکنولوژی جدید به کشور تا افزایش درآمد کشور،رشد اقتصادی.این‌ها تنها گوشه‌ای از نتایج مثبت حضور توتال در ایران در نتیجه برجام و تلاش های دولت و وزارت نفت است که دلواپسان به دلیل منافع شخصی وجناحی خود همواره با آن مخالفت می‌کنند . زنگنه اما هرگز هراسی نداشته از اینکه حرفش را بزند و مقابل مانع تراشی منتقدانش به شفاف سازی بپردازد. وزیر نفت اخیرا و در یک کنفرانس خبری در این باره با تاکید بر اینکه «واقعا باید ببینیم منافع ملی ما چیست»، گفت: این حرف ها که «در جهان چه کسی دوست ما است» یا «فلان کشور برادر ماست» یعنی چه؟! به طور کلی برادر، دوست و رفیق همه در برابر منافع ملی تعریف‌ می‌شوند. وی افزود: در زندگی و روابط سیاسی امروز نیز همینطور است؛ چرا که در دنیا نیز ائتلاف بین افراد صورت‌ می‌گیرد. ما بخاطر منافع ملی با برخی افراد و جریان ها دوست‌ می‌شویم، و به خاطر منافع ملی خود از برخی افراد دور‌ می‌شویم. وظیفه ملی ما این است که منافع ملی را در درازمدت درنظر بگیریم؛ همچنانکه حکومت و نظام نیز اکنون همینکار را‌ می‌کند. هر چه هست روزشمار معرفی وزرا به مجلس آغاز شده است و حدس و گمان‌های بسیاری هم در این خصوص از سیاسیون و کارشناسان مطرح می‌شود.روحانی اما بدون توجه به تخریب و هجمه‌های بی امانِ مخالفان سعی دارد تا ژنرال‌هایش را برای 4 سال دیگر در کنار خود داشته باشد. حال باید منتظر ماند و دید که هجمه و تخریب دلواپسان برای جلوگیری از ادامه کار وزیران پرسابقه روحانی چقدر کار ساز است! آیا وزرای باسابقه،‌ روحانی را در مقابل طیف تخریب کننده تنها می‌گذارند؟